Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Under Sandet


Official Trailer




Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα



Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν ένας μεγάλος Γάλλος μυθιστοριογράφος, κριτικός, ποιητής και δημοσιογράφος, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, ακόμη και ιδεολογικούς αντιπάλους του, ο μεγαλύτερος λογοτέχνης της εποχής του στη Γαλλία. Εκτελέστηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 ως collaborateur, εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών, τις οποίες εξέφραζε στα άρθρα του. Για πρώτη φορά μεταφράζονται στα ελληνικά βασικά πολιτικά άρθρα του, από αυτά για τα οποία δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε, διότι θεωρήθηκαν «πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Η μετάφραση έγινε απευθείας από τα άρθρα που είχαν δημοσιευθεί στην εφημερίδα JE SUIS PARTOUT, και όχι από μεταγενέστερες εκδόσεις στις οποίες υπήρξαν κάποιες περικοπές. Σ’ αυτά η πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα του Μπραζιγιάκ αποκαλύπτεται χωρίς αμφιβολίες και χωρίς περιθώρια για υποκειμενικές ερμηνείες ή παρερμηνείες. Πέρα από αυτή την ιστορική σημασία τους, τα άρθρα είναι σημαντικά και ως πολιτικά καθ’ εαυτά, με τις απαιτήσεις αλλά και τις λύσεις που προβάλλουν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη συγκλονιστική μαρτυρία του Μπραζιγιάκ από την επίσκεψή του στο Κατύν, προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά το γεγονός της ανακάλυψης των ομαδικών τάφων.

Επιπροσθέτως, μέσα από τα άρθρα, τις σημειώσεις και τον πρόλογο ξετυλίγεται η ατμόσφαιρα της εποχής, η collaboration, το κράτος του Βισύ, αλλά και η δίωξη και η καταδίκη του Μπραζιγιάκ. Στο βιβλίο περιέχεται και το σημείωμα που έγραψε λίγο πριν πεθάνει, καθώς επίσης και η διήγηση, από τον δικηγόρο του Ζακ Ιζορνί που ήταν μαζί του, της τελευταίας ώρας της ζωής του ως και την εκτέλεσή του.

Η Γαλλία δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με τον Μπραζιγιάκ, τα βιβλία του πωλούνται, άλλα γράφονται γι’ αυτόν, όπως και άρθρα σε εφημερίδες, και κάθε αναφορά στο όνομά του ξεσηκώνει πλήθος διαφορετικών αντιδράσεων, αναστατώνει και διχάζει τη Γαλλία.


Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού




BITTER HARVEST


Official trailer


Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ


Όταν το 1939 εξεράγει ο πόλεμος, κανείς δεν ήταν δυνατό να δει προς ποια κατεύθυνση θα μας οδηγούσε το ορμητικό ρεύμα.
Η αρχή αυτού του πολέμου τούτου δεν ενδιέφερε ουσιωδώς από τους προηγούμενους πολέμους, συνέβη και την φορά αυτήν.
Η Ευρώπη ήταν ήδη από πριν χωρισμένη σε δύο κομμάτια.
Η εκρηκτική ύλη ήταν έτοιμη.
Η αφορμή ευρέθη ταχέως με την στερεότυπο και την παλιά εκείνη αντίθεση, που στηρίζεται εις τις σχέσεις των μεγάλων και των μικρών δυνάμεων της Ευρώπης.
Κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, κατά τους οποίους διεξήχθησαν η εκστρατεία της Πολωνίας, της Νορβηγίας, και της Γαλλίας, ακόμη και κατά την εκστρατεία των Βαλκανίων, δεν επρόκειτο παρά περί της άρσεως των αδικιών που υπήρξαν αποτελέσματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Σύμβολο τούτου, που κατανοήθηκε από όλους, υπήρξε η δευτέρα συνθηκολόγησις του δάσους της Κομπιένης.
Η περίοδος αυτή του πολέμου εις την συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών θεωρείται σήμερα ως πολύ μακρινή.
Αφορούσε την λύση των προβλημάτων του παρελθόντος.
Ουδείς όμως πιθανότατα δεν ήταν δυνατό την εποχή εκείνη να προβλέψει μέσα από το σύνολο, ότι η φάσις αυτού του πολέμου εσήμανε όχι μόνο το τέρμα μιας μακράς εποχής της ευρωπαϊκής εικόνας, αλλά την έναρξιν κάτι εντελώς νέου, του οποίον  από των αιώνων των σταυροφοριών και από εδώ - από των αρχών ακόμη του μεσσαίωνος - δεν εναφανίσθει εις την ήπειρό μας.
Σπανίως συμβαίνει να διαθέτει ο άνθρωπος το ορθόν μέτρον δια να εννοήσει και να κατατάξει καταλλήλως πάν ότι είναι μεγάλο δια την εποχή του και θα λάμψει εις το μέλλον.
Οι μικρές καθημερινές φροντίδες και κατά τις περιόδους των πολέμων ιδιαιτέρως η φροντίδα δια την εξασφάλιση του επιούσιου άρτου και της στέγης παρεντιθένται ως ογκόλιθοι προ των οφθαλμό των ατόμων και τον εμποδίζουν να διακρίνει καθαρά.
Ένα όμως είναι βέβαιον: ότι την 22 Ιουνίου 1941, την ημέρα δηλαδή αυτή άρχισε το πρώτο ο πόλεμος της Γερμανίας και κατόπιν ολόκληρου σχεδόν της Ευρώπης με την σοβιετική ένωση, έλαβε χώρα ένα γεγονός, που θα διατηρήσει την σημασία του όχι μόνο δια ημάς οι οποίοι ζούμε σήμερα, αλλά επί πολλάς γενεάς, που θα έλθουν έπειτα από εμάς.
Διότι είναι η μοναδική στιγμή που ψάχνουμε εις τον αιώνα αυτό τα φτερά της παγκοσμίου ιστορίας. 
Είναι από τα μυστικά που παραμένουν ανεξιχνίαστα το ότι, ενώ οι δυνάμεις του κακού προσπαθούν πάντοτε να κυριαρχήσουν εις τον κόσμο τούτο, κατά την στιγμή που σχεδόν φαίνεται ότι επιτυγχάνουν την νίκη, πραγματοποιείται μια εκπληκτική στροφή.
Αυτή η στροφή πραγματοποιήθηκε δια όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς την 22 Ιουνίου 1941.
Εδώ ίσταντο τώρα όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, όχι πλέον απέναντι του απομεμακρύσμένου, περί του οποίου - υπό το όνομα μπολσεβικισμός - ήταν μια αφηρημένη ιδέα.
Εδώ αποκαλύπτεται πλέον αιφνιδίως ότι όλα τα σχέδια των Άγγλων και των Αμερικανών περί μελλοντικής διαμορφώσεως, τα οποία είχαν εύρει απήχησιν εις μερικούς, έπεφταν εις συντρίμματα.
Εδώ οι Ευρωπαίοι συγκρούονται ενώπιον του προβλήματος:
Εαν εμείς  - αδιάφορο αν είμεθα, Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Βούλγαροι, Ισπανοί ή Ολλανδοί, θα μέναμε αυτό που ήμεθα ή θα μεταβαλλόμαστε εις στάχτη και θα απερροφώμεθα από την Σοβιετική Ασία. 
Εδώ, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι, υποβαλλόμαστε προ της δοκιμασία της μοίρας.
Και όπως συμβαίνει πάντοτε, εις τας περιστάσεις που η μοίρα παίζει με τους ανθρώπους, τίθεται υπό δοκιμασία και η ισχύς της ηθικής αντοχής και των ψυχικών μας αποθεμάτων. 
Μετά τον τερματισμό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, φαίνεται ότι ο χωρισμός της ηπείρου μας εις νικητές και ηττημένους θα διαιωνίζετο.
Σήμερα δεν γίνεται λόγος περί τοιούτου φαινομένου, όχι βέβαια διότι ο παρών πόλεμος εξελίχθει εις παγκόσμιον - το ίδιο συνέβαινε και κατά το 1917- 18 - αλλά κυρίως διότι τα προβλήματα της Ευρώπης περιστρέφοντο μόνον εις την απόκτησιν της κυριαρχίας, είτε υπό των Γερμανών, είτε υπό των Γάλλων ή και των Άγγλων.
Και ο αγώνας αυτός ήταν νοητός, διότι εκτός της Ευρώπης δεν υπήρχε καμία δύναμις η οποία θα ήταν αδύνατο να απειλήσει τούς λαούς της Ευρώπης με καταστροφές.
Ήδη όμως είχε πλέον αποδειχθεί, ότι οι φράσεις εκείνες, που περιελήφθησαν εις προσωπική επιστολή του Στάλιν γράφτηκε μετά τον θάνατο του Λένιν προς έναν σημαίνοντα Γερμανό κομμουνιστή: Η μελλοντική κομμουνιστική επανάστασις εις την Γερμανία - έγραφε την εποχή εκείνη ο Στάλιν - είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο γεγονός των ημερών μας.
Η νίκη της επαναστάσεως εις την Γερμανία θα είναι μεγαλυτέρας σημασίας δια το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής παρά η νίκη της ρωσικής επαναστάσεως προ εξαετίας.
Η νίκη του γερμανικού προλεταριάτου, χωρίς αμφιβολία, θα μεταθέσει το κέντρο της παγκοσμίου επαναστάσεως από την Μόσχα εις το Βερολίνο.
Βεβαίως την εποχή εκείνη ο Στάλιν πίστευε ακόμη ότι θα κέρδιζαν στην Γερμανία οι δυνάμεις του χάους.
Όταν όμως είδε ότι  γελάστηκε ως προς την ελπίδα του αυτή άρχισε να μεταβάλει ολόκληρον την Σοβιετική Ένωση εις το μεγαλύτερο οπλοστάσιον δια την μελλοντική επίθεση εναντίον της Ευρώπης.
Έαν η επίθεσις μας έβρισκε κάποτε ανέντιμους, τότε βεβαίως η φαντασία του Εβραίου μπολσεβίκου Ηλία Έρενμπουργκ θα μεταβάλλετο άναποφεύκτως εις πραγματικότητα και η Στοκχόλμη ,το Βερολίνο και το Παρίσι θα εθρυματίζοντο κάτω από την ορμή των τανκς -μαμούθ των Σοβιέτ. 
Φαίνεται ότι είναι νόμος κατά τας μεγάλας στροφάς της παγκοσμίου ιστορίας ο αγών να εξελίσσεται πάντοτε εις αγώνα ζωής και θανάτου.
Τα προβλήματα υπάρξεως λαών και ηπείρων δεν λύονται ποτέ ριζικώς εις τα συνέδρια, αλλά εις τα πεδία των μαχών.
Hannibal ante portas - ήταν η κραυγή από την οποία ξεπήδησε η εξάπλωσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εις ολόκληρο την Ιταλία.
Η μάχη που έλαβεν χώρα εις τα καταλανικά πεδία σημείωσε κυρίως την έναρξη της δημιουργίας του μεσαιωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ενότητος κατά την ιδίαν εποχή.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δημιουργήθησαν με την αυτοπροαίρετο συγκατάθεση Γεωργίου του 3ου, αλλά δια του υπέρ ανεξαρτησίας πολέμου.
Εκτός τούτου εκατόν σχεδόν έτη αργότερα απέκτησαν την ενότητα των δια του αιματηροτέρου όλων των εμφυλίων πολέμων.
Παρά ταύτα  - εμείς δεν λατρεύουμε τον πόλεμον ως τοιούτον.
Τον απεχθανόμεθα και η ομόθυμος επιθυμία μας είναι να τον τερματίσουμε και να τον υπερβούμε.
Πράγματι όμως λατρεύουμε τον πολεμιστήν !!!


Από τις 22 Ιουνίου 1941 εδημιουργήθει κάτι, που από αιώνων δεν υπήρχε: 
Ο Ευρωπαίος  στρατιώτης.



Φορεί την ίδια γκρίζα στολή, που φορούν και οι περισσότεροι στρατιώτες άλλων εθνών που διεξάγουν από κοινού τον αγώνα αυτόν. 
Για αυτό ακριβώς η στιγμή της γεννήσεως του Ευρωπαίου στρατιώτου είναι ταυτοχρόνως και η στιγμή της γεννήσεως της Ευρώπης.
Όποιος υπηρετεί αυτόν, υπηρετεί την Ευρώπη και μόνον.
Όποιος τον συκοφαντεί, του επιτίθεται η και τον σαμποτάρει, βοηθεί τον δολοφόνο, όπως απέδειξαν οι φρικαλεότητες των Παρισίων και της Αμβέρσα, του Γκροσσέτο, της Στουτγάρδης και του Μονάχου, που διεπράχθησαν από τους Αμερικανούς αεροπόρους.
Προς τους Αμερικανούς αυτούς αεροπόρους ο Στάλιν εξέφρασε τελευταίως τηλεγραφικώς τας ιδιαιτέρας του ευχάς δια τα κακουργήματα των. 
Ποιος μπορεί πλέον να υποστηρίζει ότι πρόκειται εδώ περί συνήθων συμμαχιών και συνήθους πολέμου;
Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Όλιβέιρα Σαλαζάρ εγνώριζε πολύ καλά τον λόγο δια τον οποίον θεωρεί τον κομμουνισμό ως το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των αιώνων.
<<Όπου το κράτος και η μηχανή - τόνιζε ο Σαλαζάρ προς τους Πορτογάλους - μεταβάλουν τον άνθρωπο εις σκλάβον των, εκεί δεν υπάρχει πλέον τόπος για την ανθρώπινη ελευθερία.>>
Οι φράσεις αυτές, που προέρχονται από το απώτατον δυτικό τμήμα της Ευρώπης, είναι νοητές εφόσον υπάρχουν σήμερα οι Ευρωπαίοι στρατιώτες που αγωνίζονται για έναν σκοπό, που πέρα της εξασφάλιση της ευμάρειας των μεμονωμένων ευρωπαϊκών λαών, αποβλέπει εις το σύνολο της ηπείρου μας.
Για πρώτη φορά μπορούμε τώρα να πούμε, ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος είναι κάτι περισσότερο από μια απλή γεωγραφική έννοια. 
Για πρώτη φορά σήμερα δυνάμεθα να όμιλήσωμεν κυρίως περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία κατά τας τελευταίας δεκαετίας, έφ όσον βεβαίως υφίστατο, είχε αρχίσει να φθίνη. 
Το σημαντικότερο όμως είναι τούτο:
Ότι, ευθύς ως ενεφανίσθη ο Ευρωπαίος στρατιώτης, όλοι οι λαοί της Ευρώπης απέκτησαν το ασφαλές συναίσθημα ότι μελλοντικώς δεν πρόκειται πλέον να νοηθή πόλεμος μεταξύ 
των μελών της οικογενείας, που απαρτίζεται από τούς ευρωπαϊκούς λαούς.



Τούτο είναι φυσικά εκ διαμέτρου αντίθετον προς τους αντί ιστορικούς λόγους των αθεράπευτων ειρηνιστών, οι οποίοι, ενώ κατ΄αρχάς ωρύονταν ποτέ πλέον πόλεμος, συμμάχησαν αργότερα με τους μπολσεβίκους και επιδίωξαν με κάθε μέσο την έκρηξη του πολέμου.
Όχι, από τον κοινό αγώνα των Ευρωπαίων στρατιωτών δύναται και θα προέλθει η αιώνια συμμαχία όλων των λαών της ηπείρου.
Συμμαχία, η οποία υπόσχεται εις έκαστον λαόν, είτε μεγάλος είναι, είτε μικρός, το αυτό δικαίωμα της ζωής και τας αυτάς δυνατότητας εξελίξεως.
Συμμαχία, η οποία βασίζεται επί του γεγονότος ότι εμείς οι Ευρωπαίοι αναγνωρίσαμε οριστικώς ότι κατά τον αγώνα αυτό δεν πρόκειται περί πολέμου συνασπισμών υπό την έννοια των παλαιών συμμαχιών, αλλά περί του ότι εμείς αποτελούμε μια οικογένεια.
Οι συμμαχίες δύνανται να συνάπτονται και να διαλύονται.
Αντιθέτως προς τούτο, η οικογένεια είναι μια ύπαρξις που αντλεί δύναμη εκ των έσω και είναι αχώριστος εις τας ευτυχείς και τας ατυχείς ημέρας.
Έτσι αισθάνεται σήμερα ο Ευρωπαίος στρατιώτης.
Ποθεί επί τέλους την ειρήνη και την ησυχία, που χρειάζεται δια το μέλλον των οικείων του.
Επιθυμεί τον τερματισμό της μονίμου αυτής απειλής της υπάρξεως του, υπό την πίεση της οποίας ζει από μακρού. 
Εις την Ευρώπη έχει ήδη επιτευχθεί τούτο και η δυνατότης του πολέμου μεταξύ Ευρωπαίων - το φάσμα αυτό των κληρονομικών εχθροτήτων - έχει απομακρυνθεί.
Η απειλή όμως παραμένει ακόμα μεγαλειτέρα εκ των έξωθεν και αυτήν ακριβώς αγωνίζεται να εξουδετερώσει κατά τρόπο οριστικό.
Για αυτό αντήλλαξε το φτυάρι, το σφυρί ή την πέννα με το πολυβόλον.
Ο νέος αυτός άνδρας των ευρωπαϊκών λαών δεν θέλει να δει να απειλούνται τα γερατειά των γονέων του από τις χαώδεις δυνάμεις του μπολσεβικισμού, που θα καταστρέψουν το έργο του. 
Επιθυμεί να βλέπει την οικογένειά του που θα σχηματίσει και τα τέκνα που θα δημιουργήσει ανάμεσα εις έναν κόσμο, που θα είναι δικό του.
Ανάμεσα εις έναν κόσμο, εις τον οποίο δεν θα μεταβληθούν τα πάντα εις υποστάθμην, χάριν ενός ξηρού δόγματος, αλλά εις έναν κόσμο, όπου η επιμέλεια  και η εντιμότης ευρίσκουν την ανταμοιβήν των, εις έναν κόσμο, τέλος, που δεν υπηρετεί την μηχανήν, αλλά υπηρετείται υπ΄αυτής.
Η Ευρώπη ανεκάλυψε την μηχανήν και την τεχνικήν.
Μόνο εις την Ευρώπη το πρώτο μπορεί να επιτευχθεί η κατανίκησις και η τιθάσευσις της.
Αυτά σκέπτονται οι νεαροί πολεμιστές που αγωνίζονται πρός ανατολάς εν αδελφοσύνη.
Περί αυτού ακριβώς του μέλλοντος των ομιλούν κατά τας μακράς ώρας της αναμονής, που τόσο σπουδαίο ρόλο παίζουν εις την στρατιωτική ζωή.
Εδώ κατά τας κοινάς συνομιλίας των, ανακύπτει εντελώς αυτομάτως η κατανόησις βαθυτέρας έννοιάς του αγώνος των.
Οι ζώντες εις τα μετόπισθεν το κατανοούν βαθμιαίως.
Η επίδρασις του πολέμου τούτου εις ολόκληρον την ζωή των λαών της Ευρώπης θα είναι ισχυρά.
Η πείρα αυτή των ευρωπαϊκών λαών, που γέννησε την συνείδησιν της ευρωπαϊκής ηπείρου έναντι του κομμουνισμού και του αμερικανισμού, δεν εθεμελιώθη άραγε επί των τάφων των πεσόντων εις το ανατολικόν μέτωπον; 
Εκεί ησυχάζουν κάτω από τούς απέριττους ξύλινους σταυρούς Γερμανοί και Φιλανδοί, Ρουμάνοι και Ισπανοί, Γάλλοι και Δανοί, Όλλανδοί, Νορβηγοί, Ιταλοί και Ούγγροι, Σλοβάκοι και Κροάτες.
Το αίμα δημιουργεί δεσμούς.



Το αίμα που εχύθη εις κοινούς αγώνας, όταν αιφνιδίως ετέθημεν όλοι ενώπιον του προβλήματος περί υπάρξεως.
Δια αυτούς που εργάζονται εις τα μετόπισθεν της Ευρώπης, από πολλών απόψεων, οι ανάγκες είναι κοινές και προέρχονται είτε από τις βάρβαρες επιθέσεις εναντίον των γυναικών μας και των παιδιών μας, είτε από την έλλειψιν των μέσων ζωής, που μας αναγκάζουν να προσαρμοζώμεθα όπως μπορούμε κατά τον πόλεμο:
Η κοινή αυτή ανάγκη είναι ατραπός (δύσβατο μονοπάτι) δια την κατοπινή ευτυχία και τον πλούτο, τα οποία θα απολαύσει και πάλι η  Ευρώπη ως σύνολο με όλους της τούς λαούς της.
Δύο έτη δεν σημαίνουν τίποτα δια την ζωή των λαών.
Όπως όμως εις τα άτομα, έτσι συμβαίνει και εδώ:
Οι μεγάλες στροφές περιορίζονται ως επί το πλείστον εις βραχέα χρονικά διαστήματα, κατά την διάρκεια των οποίων γεννάται το μέλλον, που κατόπιν ασκεί την επιδρασίν του επί μακρόν.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης ξύπνησε μέσα στην ψυχή μας την ηπειρωτικήν συνείδησιν, μαζί δε με τον αγώνα του δια την ελευθερίαν της Ευρώπης εδόθη και η αποφασιστική λύσις εις μιαν εποχήν, όπου μόνον πολιτισμοί  μπορούν να υφίστανται.
Αυτή η Ευρώπη πρέπει και θα διαφυλάξει όλες τις πολύπλευρες και θαυμάσιες ιδιότητές της.
Η θέλησις των καθέκαστα λαών της Ευρώπης να εκλέξουν τον τρόπο της ζωής των παραμένει εντελώς ελευθέρα.
Υπεράνω τούτου όμως ίσταται το καθήκον προς την ευρωπαϊκή ενότητα, εις την οποία όλοι ανήκουν και δια την οποία προσφέρουν θυσίας και καταβάλλουν κόπους και από την έπιτευξίν της οποίας εξαρτάται και η ευημερία των μεμονωμένων λαών της ηπείρου.
Από την κοινότητα αυτήν κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί, διότι θα επρόκειτο περί χωρισμού από την οικογένειαν, όπως το έκαμαν σήμερα οι Άγγλοι, οι οποίοι συμμάχησαν με τους μπολσεβίκους και ταυτοχρόνως έπεσαν θύματα των Αμερικανών. 
Η ελευθερία αυτής της Ευρώπης, που πρέπει να δημιουργηθεί εις το τέλος του πολέμου, θα συμβολίζει την ευρωπαϊκή ενότητα, επί πλέον δεν θα παραχωρήσει εις τα έθνη της ηπείρου τα εδάφη, των οποίων έχουν ανάγκη δια την ανεξάρτητον και φυσικήν άναπτυξίν των.
Τούτο θα είναι το μέγα πλεονέκτημα της Ευρώπης έναντι των κηρυγμάτων ενιαίου πολιτισμού των Σοβιέτ ή του αμερικανισμού, όπου ο άνθρωπος προορίζεται να είναι σκλάβος.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης γνωρίζει από ιδίαν πείρα τι θα εσήμαινε, εάν οι δυνάμεις αυτές του κακού ενοίκων την ήπειρόν μας.
Ακριβώς δια τούτο ο Ευρωπαίος στρατιώτης δεν είναι μισθοφόρος, που υπηρετεί δια ξένα συμφέροντα, αλλά ο φορεύς των κοινωνικών και εθνικών ιδεών της εποχής μας.
Και οι μεγάλες αυτές ιδέες έχουν δια μια ακόμη φορά πηγήν των την Ευρώπη. 

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού




   
            

  

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑΝ ΝΕΑΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΝ


Τα προβλήματα που τίθενται ενώπιον της Ευρώπης κατά τον σημερινό παγκόσμιο πόλεμο έχουν απλοποιηθεί:
Η απάντησις είναι εύκολος, εφόσον η ήπειρος έχει να λύσει ανθρώπινα προβλήματα, που αφορούν μόνον αυτήν.  Ιδού το πρώτον:  
Η ΓΥΝΑΙΚΑ 
ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ
Οι χρονικογράφοι του 19ου αιώνος αναφέρουν δύο περιπτώσεις κατά τας οποίας Αγγλίδες γυναίκες αγοράσθηκαν από τους άνδρες των εις την αγορά.
Η μια γυναίκα οδηγήθηκε οικειοθελώς εις την αγορά, συρόμενη από τον λαιμό με ένα   ''καπίστρι'', αγοράσθηκε αντί μισής κορώνας  και οδηγήθηκε έως το σπίτι του νέου συζύγου της. 
Την άλλη, την αγόρασε ένας ξενοδόχος δια να υπηρετή εις το πανδοχείο του. 
Δεν μπορούμε να πούμε ότι η μέθοδος αυτή ήτο στερεότυπος όσον αφορά την κοινωνική μεταχείριση της γυναίκας προ εκατονταετίας. 
Δεν ήταν όμως την εποχή εκείνη η γυναίκα απεριορίστως κτήμα του ανδρός;
Ο άνδρας ελέγχει τας προσωπικάς υποθέσις της, της διαγράφει τα όρια που δεν δύναται να υπερπηδήση, αντλεί δύναμιν δηλαδή από το πανάρχαιον δίκαιον του ισχυρότερου, που θέτει το θηλύ υπό την ανδρική εξουσίαν.
Με την γαλλικήν επανάστασιν, δηλαδή προ της εκρήξεως ακόμη της γαλλικής επαναστάσεως, αρχίζει σιγά- σιγά να συντρίβεται αυτή η ''σκλαβιά της γυναίκας''.
Μια νέα κοσμοθεωρία, η επικρατήσασα αρχή της σχέσεως φύσεως και ανθρώπου, συνέβαλεν εις την διάσπασιν των τειχών της δουλείας: η διδασκαλία περί ισότητος.
Επι της βάσεως της ισότητος αυτής προσεδόθη εις την γυναίκα νέα αξία και θέσις.
Δια της ενεργητικής στάσεως αυτών των γυναικών αρχίζει η απελευθέρωσίς των.
Ο αγώνας αυτός του θηλυκού γένους απέβλεπε εις την εξασφάλισιν των αυτών δικαιωμάτων με τον άνδρα.
Χωρίς αμφιβολία αυτό εσήμανε επανάστασις εις τον τρόπο της ζωής μας, που κατά τας παρελθούσας δεκαετίας έφερε προς εσωτερικήν κρίσιν, δεδομένου ότι ανεπτύχθη παραλλήλως από τον φιλελευθερισμόν. 
Διότι ναι μεν η γυναικεία επανάστασις του παρελθόντος αιώνος συνέτριψε αναμφιβόλως την '' άλυσιν εκείνην των δεσμών'', ήγειρε όμως ακόμα μεγαλειτέρας αξιώσεις ισχύος.
Την εποχή εκείνη χρειάσθηκε μεγάλη προσωπική γενναιότης εκ μέρους των πρωτοπόρων της επαναστάσεως, όπως π.χ υπό της πρώτης Γερμανίδας ιατρού δόκτορ Τιμπούρτσιους, η οποία σπούδασε εις το ανατομείο από κοινού με τους άλλους άρρενας σπουδαστάς. 
Και η γενναιότης της αυτή πρόσφερε την εποχή εκείνη πλούσιο υλικό εις τα ειρωνικά σχόλια των εφημερίδων.
Κεντρικό σημείο της γυναικείας κινήσεως εν Ευρώπη ήταν η εξωτερική υλική ανεξαρτησία από τον άνδρα, σκοπός, τον οποίο η γυναίκα επλησίασε αναμφιβόλως δια της βιομηχανοποίησεως.
Η αυτοπεποίθησις της γυναικός ανυψώθη και η απόδειξις των προσώντων της απεδείχθη.
Πρόκειται περί γεγονότος που θεωρούμε σήμερα σχεδόν ως αυτονόητον. 

Η ΣΟΥΦΡΑΖΕΤΑ '' Οι πρώτες φεμινίστριες ''
Το θηλυκό που απεχθάνεται το νοικοκυριό, αναμασά επιστημονικάς γνώσεις, πολιτικολογεί ή συγγράφει.
Η σουφραζέτα απομακρύνεται  και εξωτερικώς κατά το δυνατόν από τον τύπο του γένους της, ενδύετε κατά το ανδρικόν πρότυπον, έκοβε τα μαλλιά της ανδρικά, εν γένει δε έδιδεν εις όλα τον ανδρικόν τόνον.
Εζήτει να έχει ελεύθερη γνώμη εις την επιστήμη, την πολιτική και το δίκαιο, παραλλήλως δε ενεφανίσθη και η απαίτησις της περί ελευθερίας εις τον έρωτα, που εύρε το κορύφωμα της εις την θέσιν που έλαβεν η υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων πρωτοπόρος  Ανίτα Άουγκσμπουργκ: <<Ή γυναίκα που έχει συναίσθησιν της αξιοπρέπειας της, δεν μπορεί να ανεχθεί τον νόμιμο γάμο.>>
Εδώ διακρίνεις τις ρίζες από τις οποίες προήλθε η γυναικεία απελευθέρωσις:   Πρόκειται περί απεριορίστου ατομισμού, που έθετε πρωτοφανείς απαιτήσεις: Τελευταίος σκοπός ήταν η άλωσις του κράτους, η πλήρης δηλαδή εξίσωσις δικαιωμάτων και όσον αφορά την πολιτική.
Γνωρίζουμε πρωτόγονους λαούς ανάμεσα εις τούς οποίους οι γυναίκες ομιλούν την ιδιαιτέραν των γλώσσαν που οι άνδρες δεν χρησιμοποίησαν ποτέ.
Είναι μια απόδειξις του ιδίου, προσωπικού κόσμου των γυναικών, που έρχεται μεν εις επαφή με τον κόσμο των ανδρών, χωρίς όμως να εξομοιούται.
Η γλώσσα αυτή των γυναικών μας φαίνεται ως σύμβολο του φυσικού χωρισμού των δύο φύλων, από την αντίθεσιν των οποίων γεννώνται αιωνίως νέες δυνάμεις χρήσιμες δια την ύπαρξιν του ανθρώπινου γένους.



ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ 
Παντού όμως εις τον κόσμο, όπου συνεκροτήθη μια οιαδήποτε τάξις, όπου κράτη, κοινωνικαί μορφαί και πολιτισμοί εγεννήθησαν υπήρξαν αποτέλεσμα της αποκλειστικής δραστηριότητος του ανδρός.
Εις τα έργα αυτά αφιέρωσε τας δημιουργικάς δυνάμεις του.
Όλες οι προσπάθειες προς καθιέρωσιν της γυναικείας κυριαρχίας προσέκρουσαν εις το γεγονός ότι δια λόγους φυσικούς δεν είναι δυνατή η κυριαρχία αυτή.
Η γλώσσα των γυναικών εις την αρχέγονόν της δημιουργία είναι ακατανόητος από τον κόσμο των ανδρών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής παραχώρησαν εις τας γυναίκας μιαν κακώς νοούμενη << ισότητα δικαιωμάτων >> με το γεγονός δε αυτό υπογράμμισαν την ανικανότητά των να συμβάλουν ενεργώς εις την δημιουργία πολιτισμού.
Ο άνδρας είναι ο δημιουργός της ιστορίας, το θήλυ είναι ο αιώνιος δημιουργός των νέων γενεών.
Η σουφραζέτα προσπάθησε να εξέλθη του γυναικείου κόσμου και να δημιουργήσει μέσα εις το πλαίσιον του ανδρικού φύλου ίδιον δίκαιο - πράγμα που θα μπορούσαμε επιτυχώς να παραβάλωμεν με ένα παιδί Ευρωπαίου που το παραδίδομεν εις τους Κινέζους προς ανατροφή δια να δημιουργήσουμε έναν Κινέζο.
Το αποτέλεσμα θα είναι ότι προέκυψε μια ύπαρξις χωρίς γένος, η οποία εις την γυναικεία γλώσσα ήταν ή και από σκοπού έγινε ακατανόητος, απομακρυνθείσα του ιδίου κόσμου. 
Κατά τον τρόπο αυτόν η λιμπεραλιστική εποχή έθραυσε την άλυσιν των δεσμών, με τα οποία η γυναίκα ήταν εξαρτημένη από τον άνδρα , παρά ταύτα όμως δε επέτυχε  αυτή την αληθινή ελευθερία της.
Ο μητριαρχισμός απέτυχε. Βεβαίως.

ΜΗΤΕΡΑ: Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
Έναντι του ανδρός η ώριμος γυναίκα πρέπει να κατέχει κάποια ικανότητα εξελίξεως - με άλλους λόγους: η γυναίκα μπορεί να φθάσει τα ανώτατα όρια εξελίξεως μόνον εκ παραλλήλου προς τας απαιτήσεις της μητρότητος.
Ο άνδρας δεν θα ήταν σε θέση να φέρει το βάρος αυτό.
Η γυναίκα αντιθέτως διαθέτει φυσικά προς τούτο ικανότητας, οι οποίες αποτελούν το μοναδικό θαύμα της γυναικείας ζωής.
Αυτήν όμως την ικανότητα που έχει ανεξάντλητους ικανότητας εξελίξεως μπορούμε να το δούμε καθαρά, εάν πάρουμε τρείς αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες του ανδρός, της γυναικός και ενός δεκαετούς παιδιού και τις συγκρίνουμε.
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου δεικνύουν καθαρότατα την ομοιότητα μεταξύ παιδιού και γυναικός.
Ο άνδρας, αναλόγως προς την βιολογική του κατάσταση, φαίνεται ώριμος.
Η σύγκρισις  μεταξύ νεανίου και γυναίκας μας αποκαλύπτει ολόκληρο το μυστικό των ικανοτήτων του θηλέος.
Μια μητέρα με έξι παιδιά εις διάστημα είκοσι ετών επανέφερε το βάρος του σώματός της τρείς φορές.  
Τις αυτές ικανότητες, από σωματικής απόψεως, τα αντλεί από τα υπόλοιπα της ζωτικότητάς της, την οποίαν μεταβιβάζει εις τα παιδιά της.
Εδώ αναγνωρίζουμε την δημιουργικήν, πανάρχαιαν και μεγαλειτέρα αποστολή της γυναίκας, την οποίαν ο άνδρας οφείλει μετά προσοχής να παρακολουθεί, εάν θέλει να βοηθήσει την γυναίκα εις το να εύρει τον δρόμο μιας νέας εσωτερικής και εξωτερικής ελευθερίας.

ΣΥΖΥΓΟΣ: ΝΕΟΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Η βαθυτέρα μεταμόρφωσις της γυναίκας από της απόψεως της κοινωνικής της θέσεως έλαβε χώραν εις τας βιομηχανικάς πόλεις.
Έν αντιθέσει προς τούς αγρότας, οι βιομηχανικοί εργάτες είναι χωρισμένοι εις δύο κόσμους: 
Ο ένας είναι του ανδρός που περικλείεται από τους τοίχους του εργοστασίου, ενώ ο άλλος είναι το σπίτι, όπου διοικεί η γυναίκα και μάλιστα κατά τρόπον, που δεν έγινε ποτέ αισθητός από τους αγρότες.
Ο αγρότης εις το κτήμα του είναι ο κύριος της ζωής και της εργασίας.
Ο εργάτης ότι ευρίσκεται εκτός του κύκλου της εργασίας του το αφήνει εις την γυναίκα του.
Αυτή τον αντιπροσωπεύει ενώπιον των δημοσίων αρχών, είναι η κυρία του σπιτιού, συγκατοικούσα με τους συγγενείς της.
Δια τον αγρότη οι συγγενείς του ανδρός παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο και είναι εκείνοι οι οποίοι συνήθως επισκέπτονται την κατοικία του.
Η μητέρα της γυναίκας, η γιαγιά δηλαδή, παίζει μεγαλύτερο ρόλο εις την ανατροφή των παιδιών του εργάτου παρά η μητέρα του συζύγου.
Η μεταμόρφωσις αυτή της γυναίκας παρατηρείται καθαρά από της αρχέγονου εποχής μέχρι της σημερινής.
Σημαίνει κατ΄εξοχήν τον οριστικό δρόμο της γυναίκας από τον λαβύρινθο των διαφόρων ιδεών προς τον αληθινό κόσμο της.
Το παλαιόν μητριαρχικόν σύστημα ευρίσκεται εις την καμπήν κάποιας νέας αποφασιστικής στροφής.
Αφήνει εις τον άνδρα ένα μεγάλο τομέα της ζωής προς γόνιμον δραστηριότητα, χωρίς να περιορίζει καθόλου την γυναίκα, η οποία με αυτόν τον τρόπο δύναται να εκτελέσει την βιολογικήν αποστολή της, ταυτοχρόνως δε και τα νέα μεγάλα της καθήκοντα που συνδέονται με την ανεξαρτησία της.
Εδώ αρχίζουν τα νέα, μεγάλα προβλήματα, που θα προκύψουν προπαντός μετά την επιστροφή των γυναικείων εργατικών δυνάμεων εις την οικογενειακή ζωή.
Επι του παρόντος βλέπουμε πλήρεις ελπίδων προθέσεις, ταυτοχρόνως όμως και τας άναποφεύκτους συγκρούσεις.
Διότι ακριβώς τα συζυγικά εκείνα ζεύγη που συγκροτούνται από βιομηχανικούς εργάτες και εις τους κόλπους των οποίων αναπτύσσεται η νέα κοινωνική ιδέα της γυναίκας, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο ποσοστόν ατυχή ή εκείνα των βιοτεχνών, των εμπόρων ή των χωρικών, όπου  άνδρας και γυναίκα ζουν και εργάζονται καθημερινώς εις τον ίδιον κόσμον.
Όσον όμως περισσότερο αναγνωρίζουν οι άνδρες ποίον νέον περιεχόμενον ζωής μπορεί να απασχολήσει την γυναίκα και όσο καλύτερα εννοούν οι γυναίκες τις δυνατότητες τους, που δεν θίγουν φυσικά τον άνδρα, τόσο ευκολότερα πλησιάζουμε προς την εκπλήρωσιν του σκοπού.

ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΟΤΗΣ
Όταν λέμε ότι η γυναικεία επανάστασις απέδειξε ότι πραγματικά η γυναίκα είναι ικανή δια όλα τα επαγγέλματα, δεν αρνούμεθα ότι οι προϋποθέσεις δια έκαστον επάγγελμα είναι διαφορετικές.
Ένα από τα σπουδαιότερα μελλοντικά προβλήματα θα είναι η εξεύρεσις νέων και καταλλήλων δια την γυναίκα επαγγέλματα.
Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο όταν στηριχθούμε εις την ευρωπαϊκή κοσμοθεωρία, συνδεόμενη με την φυσική τάξη. 
Επαγγέλματα που ταιριάζουν εις την γυναίκα είναι εκείνα, που συμβάλουν εις την σύναψιν σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και παρέχουν βοήθειαν: ως επιστημονική βοηθός, ως γραμματεύς, ως αδελφή εις το νοσοκομείο θα εργασθεί καλύτερα από τον άνδρα.
Η εισπράκτωρ εις το τραμ βοηθεί συνήθως το κοινό, η διευθύντρια ενός οικοτροφείου είναι ο ιδεωδώς κατάλληλος άνθρωπος εις την κατάλληλον θέσιν που δεν μπορεί να αντικατασταθεί ποτέ από τον άνδρα.
Όταν ο μηχανικός ενός γερανού σηκώνει το εμπόρευμα από το ένα μέρος δια να το μεταφέρει αλλού, η κίνησις της μηχανής, το τεχνικό μέρος, οι κινητήρες, καθώς λειτουργούν, του προσφέρουν χαρά.
Αντιθέτως, μια γυναίκα που θα έκαμε την ίδια εργασία θα έβλεπε εις τον γερανό την απλή διαδικασία του συνδέσμου μεταξύ δυο εργατών, που περνούν το εμπόρευμα από το ένα μέρος εις το άλλο.
Με όσα αναφέραμε δώσαμε απλώς μερικές βασικές ιδέες όσον άφορά την θέσιν του ανδρός και γυναικός εις την κοινωνία. 
Ο άνδρας είναι ο δημιουργός και ο αρχιτέκτων, ακόμα και εις τας λεπτομέρειας είναι οικοδόμος.
Δίδει πάντοτε το προβάδισμα εις την νόησις.
Η γυναίκα είναι το συνδετικό στοιχείο και η εξυπνάδα της έχει την έδρα εις την καρδίαν.
Έτσι δημιουργείται ένα νέο μητριαρχικό σύστημα, μια γυναικεία κυριαρχία, κατά την οποία η γυναίκα διευθύνει αυτόνομα τον δικό της κόσμο.



Ας δώσουμε εις αμφοτέρους τούς από χιλιετηρίδων εναντίον αλλήλων αγωνιζόμενους πόλους της ζωής την ισότητα, που λαμβάνει υπόψιν την φυσική διαφορά των ιδιαιτέρων κόσμων ανδρός και γυναικός και ας μη θελήσουμε να πλησιάσουμε τον ένα προς τον άλλο με μέσα τεχνητά.
Από τις ρίζες και των δύο θα αναπηδήσει ένας δημιουργικός και αρμονικός πλούτος, που θα είναι αιωνίως γόνιμος και ικανός προς ανανέωσις. 

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΙΔΙΟ  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ  
Ενα από τα σοβαρότερα προβλήματα που θα έχει να επιλύσει η Ευρώπη εις το μέλλον θα είναι η εξεύρεσις επαγγελμάτων καταλλήλων δια τα γυναικεία χέρια.
Ποια είναι τα κατάλληλα γυναικεία επαγγέλματα, αυτό μας το δείχνει δια του εξής παραδείγματος.



Ο αρθρογράφος παρατηρεί ότι ένας άνδρας χειρίζεται ένα γερανό με πολύ διαφορετικό πνεύμα παρά μια γυναίκα.
Δια το άνδρα έχει ως ελκυστικά στοιχεία την χαράν οργανώσεως, την ταχύτητα της εργασίας και το παιχνίδι με τούς διαφόρους μοχλούς (άνω εικόνα).

Η γυναίκα όμως ελκύεται από την τάσιν να βοηθήση τον εργάτη και να συντείνη εις την  διαβίβασιν των αγαθών εις τούς συνανθρώπους της (κάτω εικόνα).



Έτσι βλέπουμε ανάγλυφους  τις διαφορές μεταξύ ανδρός και γυναικός εις το ζήτημα της εργασίας.
Ο μελετητής τονίζει ότι έχουν μεν τα δυο φύλλα τα αυτά δικαιώματα, αλλά βασίζεται εις τα βιολογικά δεδομένα.
Η πραγματοποίησις των νέων αυτών τάσεων, αυτή  θα αποβεί ένα από τα ωραιότερα, ευγενέστερα και μεγαλύτερα προβλήματα, τα οποία θα τεθούν εις τούς Ευρωπαίους επιστήμονας, τεχνικούς και πολιτικούς ηγέτας.

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού 
  


  

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ


''Τανκς καταστρέφουν αλύπητα το Βερολίνο και θρυμματίζουν σπίτια,άνδρες, γυναίκες και παιδιά...Εις την Κοπεγχάγη δεν επιζεί κανείς πλέον.
Εις την Στοκχόλμη απλώνεται η σιγή του παραδείσου.
Ενώ τα αέρια πλημμυρίζουν το Παρίσι, ο άμαχος πληθυσμός τρέχει δια να σωθεί εις το υπόγειον σιδηρόδρομον.
Ένα έτος είναι αρκετό δια να εξαφανισθεί η ήπειρος με τα 350 εκατομμύρια των κατοίκων της...'' 

Όλοι ενθυμούνται: Αί  πρώται βολαί του πολέμου τούτου ερρίφθησαν δια το ζήτημα μιας λωρίδος εδάφους ζωτικής σημασίας.
Επρόκειτο περί ενός ωρισμένου διαδρόμου και μιας ''ελευθέρας πόλεως'',του Δάντσιγκ.
Επρόκειτο δηλαδή περί μιας συνοριακής διευθετήσεως, δια την οποία θα ενδιεφέρετο κάθε έθνος που έχει τιμή.
Οπωσδήποτε είναι γνωστό ότι, μακράν πάσης προσβολής των εθνικών αισθημάτων οιουδήποτε, η διευθέτησης αυτή των συνόρων θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί ειρηνικώς.
Γιατί λοιπόν παρά ταύτα, εκεί προς βορράν της Ευρώπης, παρά τα γερμανοπολωνικά σύνορα ερρίφθησαν αί πρώτες βολές του πολέμου τούτου;
Γιατί, συνεπεία μιας λωρίδος  εδάφους και μιας πόλεως μόλις 200.οοο κατοίκων, να αναπηδήσει μια φλόγα, που ενώ μπορούσε να σβυσθή με ασήμαντες προσπάθειες, εξελίχθη εις πυρκαγιά που μαίνεται σήμερα ανά τις πέντε ηπείρους  και τις επτά θαλάσσης της γης; 
Όπισθεν ενός τέτοιου πρωτοφανούς εις την ιστορία φαινόμενου δεν κρύβονται άραγε αίτια και επιδράσεις που κλονίζουν εν τη ακατανοησία των αυτήν ταύτην την πίστιν προς την ανθρωπότητα;
Ή το ερώτημα δεν τίθεται ορθώς;
Δεν πρέπει να ερωτήσωμεν, μήπως ο διάδρομος και το Δάντσιγκ δεν ήσαν παρά απλά αίτια και αφορμαί του πολέμου;

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΛΗ
Βεβαίως από το 1939 η Αγγλία διακήρυξε ως πολεμικόν της σκοπό την υποστήριξιν  των μικρών κρατών, το ίδιο δε νόμισε ότι πρέπει να κάμη και η Γαλλία δια την ιδίαν της ασφάλειαν.
Λίγο αργότερα, πέρα μακρυά του ωκεανού οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είδαν ευατάς απειλουμένας από την Γερμανία, η οποία είχε αποδυθεί εις ένα των σκληρότερων αγώνων της ιστορίας της, που ελάμβανε μάλιστα χώραν εις τα άμεσα σύνορά της.
Όταν δηλαδή κανείς βλέπει σήμερα ότι την εποχή που η Αγγλία εκύρησεν τον πόλεμο δεν απέβλεπε εις την Πολωνία, την Δανία, την Νορβηγία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και την Γαλλία, την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαυία, αλλά μόνο εις την εξασφάλιση του συστήματος της ευρωπαϊκής ισορροπίας και της ελευθερίας των θαλασσών, όπως φυσικά η ιδία το εννοεί, τούτο είναι γεγονός αναμφισβήτητον δια κάθε άνθρωπο που ζει εις τον αιώνα μας. 
Εννοεί ακόμη, ότι μια γαλλική κυβέρνησις η οποία αναζητεί το σημείο βαρύτητας της ισχύος της εκτός της χώρας και μάλιστα εις την Αγγλία, οδηγεί απλώς προς τον πόλεμο, είτε το θέλει είτε όχι. 
Εν τω μεταξύ, τα σύμφωνα περί δανεισμού και μισθώσεως, ως και άλλες διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες της Βορείου Αμερικής, αποσαφηνίζουν τους αληθείς πολεμικούς σκοπούς.
Η σιγά- σιγά αναδιπλουμένη πολιτική των βάσεων της Βόρειο Αμερικανικής ενώσεως αποτελεί φανερά προσπάθεια μελλοντικής παγκοσμίου κυριαρχίας, το δε έναντι της Αγγλίας μονοπώλιον κατασκευής βομβαρδιστικών αεροπλάνων, καθορίζει ακόμα καλύτερα την πολιτική αυτήν, ως πολιτική, που  τείνει ως την εξασφάλιση της κυριαρχίας του αέρος. 
Ακόμη καθαρότερα διακρίνονται τέλος οι πολεμικοί σκοποί της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία από 26 ετών δεν αποκρύπτει τα σχέδιά της  περί παγκοσμίου επαναστάσεως, τα οποία έθεσε ήδη εν μέρει και ως παράδειγμα εις ενέργεια ευθύς ως εθεώρησε την ευκαιρία κατάλληλον.
Και οι πολεμικοί όμως σκοποί της Γερμανίας έχουν αποσαφηνισθεί.
Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται δια τους καρπούς της εσωτερικής των επαναστάσεως, η οποία έλυσε δια αυτούς το πρόβλημα του αιώνος, το σοσιαλιστικόν δηλαδή πρόβλημα. 
Η επανάσταση αυτής της Γερμανίας ευρίσκεται εις θανάσιμο αντίθεση προς την μοντέρνα μορφή της μεταβολής του ανθρώπου εις σκλάβον, που προβάλλει υπό το ένδυμα του μπολσεβικισμού και του καπιταλισμού, ετέθη δε επί κεφαλής του μετώπου εις τον παγκόσμιο αυτόν αγώνα. 
Κατά αυτόν τον τρόπο οι πολεμικοί σκοποί μεταφέρονται ήδη επί άλλου πεδίου:
Αι Ήνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής επιδιώκουν την πραγματοποίησιν των σχεδίων των περί παγκοσμίου κυριαρχίας, εναντίον των οποίων η Αγγλική Αυτοκρατορία ευρίσκεται εις θέσιν αμύνης.
Τα Σοβιέτ προσπαθούν να επεκτείνουν τον μπολσεβικισμό δια του Ιμπεριαλισμού.
Η Γερμανία προβάλει ως φρούριο εναντίον του απειλούντος την Ευρώπη και τον κόσμο μπολσεβικισμού, κρατεί το μέτωπον προς ανατολάς και αμύνεται όπως και η Ιαπωνία δια την πραγματοποίησιν των ιστορικών ηγετικών της απαιτήσεων εις τον Ειρηνικό.
Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία αμύνεται προς δυσμάς εναντίον πάσης δεσμεύσεώς της από ξένα συμφέροντα.

ΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
Εαν παρατηρήσωμεν τα πράγματα κατά αυτόν τον τρόπο, καταλήγουμε εις το συμπέρασμα ότι τα προβλήματα του Διαδρόμου και του Δάντσιγκ διαλύονται ως καπνός, έφ όσον τέτοιου είδους αφορμές δεν ισορροπούν έναντι των επιδράσεων του παγκοσμίου αυτού αγώνος. 
Εν πάση περιπτώσει, η ακαμψία που απαιτεί η στιγμή αυτή από τον ζώντα, είναι απόλυτος.
Ολόκληρος η γη ευρίσκεται ενώπιον μιας διαμάχης, προ της οποίας δεν υπάρχει καμία διαφυγή.
Απρόσκλητο  το πεπρωμένο θα εμφανισθεί και εις τας πλέον ειδυλλιακάς περιοχάς της ωραίας αυτής Γης και έκαστος πρέπει να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος, διότι τα αμείλικτα προβλήματα που θέτει η μοίρα απαιτούν ταχεία και ριζική απάντηση. 
Είναι το ίδιο όπως και στις εξετάσεις:
Ένα τέταρτο της ώρας έχει προθεσμία ο εξεταζόμενος να σκεφθεί και αυτό το τέταρτο είναι που αξίζει.
Ότι ενθυμείται αργότερα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. 
Εάν η μοίρα ερωτούσε την ευρωπαϊκή ήπειρος δια την στάσιν της και δια τους σκοπούς της εις αυτήν την ιστορική αντίθεσιν- και νομίζομεν ότι το ερώτημα έχει τεθή- τι θα απαντούσε η Ευρώπη;
Ένα είναι βέβαιο: Ότι μάταια θα έδινε τις εξετάσεις της ενώπιον της μοίρας, εάν προσπαθούσε να προβάλει ως δικαιολογητικά ενώπιον του δικαστηρίου της παγκοσμίου ιστορίας τις μικρότητες των εσωτερικών της διαφορών.
Για να κερδίσει όμως η Ευρώπη την κύριαν  δίκη, πρέπει να έχει για λογαριασμό της ισχυρά ατού.
Και τα έχει.
Είναι ένα ατού αναμφισβητήτων γεγονότων, ατού, για το οποίο αγωνίσθει και τέλος το απέκτησε με την γενναιότητα, την επιμέλεια, την εξυπνάδα, με τα δάκρυα και το αίμα, τέλος δε με την ιστορία όλων των εθνών της ηπείρου αυτής.
Είναι ένα δεδομένον φυσικής, δυναμικής και ιστορικής εξελίξεως, είναι ο δρόμος της Ευρώπης προς την σύνθεσιν των δυνάμεών της.

ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ;
Ένα ερώτημα προς την ιστορία της ηπείρου, εις το οποίο δίδεται απάντησις με πέντε εικόνας.



Όταν εις τα μέσα του 9ου αιώνος διαλύεται το πρώτον Ράιχ της Κεντρικής Ευρώπης υπό Κάρολον τον Μέγα, η Ευρώπη κατατεμαχίζεται εις μικρά φέουδα που αλληλοσυμπλέκονται και ζουν εις βάρος της εκπεσούσης μιας και ενιαίας διοικήσεως.  
Από εκείνη την χρονική στιγμή όμως αρχίζει, μέσα εις τας ογκουμένας συν το χρόνο αντιθέσις, ο αγώνας δια την κοινωνική, οικονομική και κρατική διαμόρφωση της Ευρώπης. 



Ενώ νωρίς ακόμη αρχίζει τον αγώνα προς ανατολάς ένα νέο γερμανικό κράτος, δια να μεταβληθεί φυσικά μετά έναν αιώνα εις πραγματικότητα, ή Γαλλία μετά εκατονταετείς αγώνες εναντίον της Αγγλίας δημιουργεί την κρατική της μορφή. 
Ταυτοχρόνως εμφανίζεται η Ισπανία, η οποία, μετά πολλάς πολεμικάς περιπέτειας, εισέρχεται αργότερα και αυτή εις τον κύκλον των νέων ευρωπαϊκών κρατών.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ



Η γέννηση της ηπειρωτικής ιδέας προσδιορίζεται εις τους χρόνους του τερματισμού του μεσαίωνος και της ενάρξεως της νεοτέρας εποχής.
Οι Ευρωπαίοι ερευνητές προσπαθούν να ανακαλύψουν με την τόλμη τους τα μυστικά του πλανήτη μας, ταυτοχρόνως αρχίζουν να καθορίζουν τα σύνορα της Ευρώπης και να μελετούν δια πρώτη φορά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της προβλήματα ως κάτι το ενιαίον.
Πέρα αυτών, ενώ η Αναγέννησις εις την Ιταλία άνοιγε και πάλι τους ευρείς πνευματικούς ορίζοντες της αρχαιότητας, χαρίζουσα δια ακόμα μια φορά εις ολόκληρο την ανθρωπότητα νέαν λαμπρότητα, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι κατακτούν την γη προς όφελος του δυτικού πολιτισμού.
Το πρωτοφανές όμως αυτό εις την ανθρώπινη ιστορία κατόρθωμα δεν συνεπληρώθει τελείως από εκείνους ακριβώς που εκοπίασαν προς τούτο.
Η καρδιά της Ευρώπης ματώνει από τα πλήγματα των πρώτων κοινωνικών αγώνων, των πολέμων δηλαδή των αγροτών.
Το παγκόσμιο εμπόριο που εμφανίζεται δημιουργεί νέα ζητήματα και τα αστικά καθεστώτα γίνονται φορείς νέων πολέμων.
Οι πολέμοι που είχαν ως αντικείμενο την κατάκτησιν εδαφών και δεν εσίγασαν ποτέ, βρίσκουν νέο πρόσφορον έδαφος με τας θησκευτικάς έριδας. 
Η μεγάλη στροφή δεν επιτρέπει ακόμη την ανάπτυξη μιας ενιαίας ιδέας.
Το επόμενο βήμα που κατά ανάγκη κάνει η Ευρώπη, το βήμα προς δημιουργία εθνικών κρατών, οδηγεί εις τον χωρισμό της ηπείρου εις δυναστείας.
Δύο εκατονταετίες  διήρκεσαν οι αγώνες που εξετρέφοντο εις τα ανακτοβούλια.
Αντιθέτως , η Αγγλική νήσος λαμβάνει συνείδησιν της θαλασσίας της ισχύος και με το επιδέξειον παιχνίδι των αντιθέσεων των ηπειρωτικών δυνάμεων κληρονομεί τα πάντα.
Τοιουτοτρόπως η Ευρώπη, χωρισμένοι πάντοτε εις 200 κυρίαρχα κράτη, ίσταται σήμερον εις το κατώφλι της νεοτέρας ιστορίας.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΣΙΣ 



Και εις την αρχή του νεωτάτου  τούτου κεφαλαίου της ιστορίας της η Ευρώπη τοποθέτησε εκ νέου ένα θεμέλιον λίθον.
Μέσα από τους καπνούς του ηφαιστείου της γαλλικής επαναστάσεως άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα μιας νέας κοινωνικής τάξεως.
Οι απαρχαιωμένες μορφαί της μέχρι τώρα κοινωνικών οργανώσεων καταρρέουν, ενώ το μέγα τέκνο της επαναστάσεως προσπαθεί επί των καπνιζόντων ερειπίων να εδραιώσει το οικοδόμημα της νέας ευρωπαϊκής τάξεως.
Το νέον δαιμόνιο που φέρει το όνομα Ναπολέων διαβλέπει τις ανάγκες της εποχής του, αλλά η μοίρα δεν του επιτρέπει να επιτελέσει το έργο του μέχρι της τελευταίας συνεπείας.
Χαράσσει τον δρόμο, τον οποίο θα ακολουθήσει η ιστορία της Ευρώπης, πραγματοποιώντας το βήμα από του δυναστικού καθεστώτος εις εθνικον κράτος. 
'Ο Ναπολέων στρατολογεί τας λεγεώνας του από τον πρώτο λαϊκό στρατό. 
Η θυελλώδης διάβασις των δια των ηπειρωτικών εδαφών έχει ως αποτέλεσμα την γέννησις και ενίσχυση της εθνικιστικής ιδέας.
Κατόπιν επακολουθεί ο αιών της εθνικής ενώσεως των κρατών της Ευρώπης, τα οποία από 200 που ήσαν συμπτύσσονται εις 28 μόνον κατά την έναρξιν του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Ενώ όμως η εξέλιξις αυτή συντελείται αργά, το απελευθερωμένο πλέον από τα δεσμά του ανθρώπινον πνεύμα σφυρηλατεί τα μεγαλειώδη μέσα του τεχνικού πολιτισμού, τα οποία του παρέχουν την δυνατότητα της κυριαρχίας του επί της γης όπως ποτέ εις την ιστορία της ανθρωπότητος.
Ο αιώνας της μηχανής προκαλεί μετατόπισιν του κέντρου βαρύτητος εις την πολιτική.
Όσον χρόνο η Ευρώπη είναι απασχολημένη με την εσωτερικήν αναδιοργανώσιν, πέραν των θαλασσών, εις τας άλλας ηπείρους, λαμβάνει χώραν η ανακατανομή των αγαθών της γης.
Έτσι βρίσκει την Ευρώπη ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.
Η Ευρώπη μεταβάλλεται και πάλι σε ένα συγκρότημα εκ 36 κρατών, τα οποία υπόκεινται εις τας δυτικάς δυνάμεις και ταυτοχρόνως είναι εκτεθειμένα εις τον εξ ανατολών κίνδυνον του μπολσεβικισμού που βαρύνει πλέον τον ουρανόν ως επικίνδυνος καταιγίς.

Η ΚΡΙΣΙΜΟΣ ΣΤΙΓΜΗ 



Όσον βαριές υπήρξαν οι ζημιές που υπέστησαν όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης- νικηταί και ηττημένοι- κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τόσο δημιουργικό θα πρέπει να είναι το δίδαγμα που συνήγαγαν οι ευρωπαϊκοί λαοί εκ των δεινών, εις τα οποία υπεβλήθη η ήπειρος μας.
Σήμερα βλέπουμε ότι ο πόλεμος που διεξάγεται ύφ ενός έκαστου των ευρωπαϊκών λαών συμφώνως προς ενδοευρωπαικούς κανόνας έχει συνέπειας, οι οποιαι ακολουθούν ιδίους νόμους.
Η Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι το κεφάλαιον και το πετρέλαιον, το μαλλί και το καουτσούκ, τα μεταλλεύματα και ο άνθραξ έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία ως πολεμικά στοιχεία παρά ορισμένα ζητήματα συνοριακής ή κυριαρχικής φύσεως. 
Η Ευρώπη συγκεντρώνει άραγε τα επιβαλλόμενα διδάγματα ή μήπως τα τριάντα ηπειρωτικά κράτη θα συνεχίσουν το πατροπαράδοτο παιχνίδι των, αγωνιζόμενα εναντίον αλλήλων, ενώ ο επιτακτικός νόμος της ιστορίας φέρει σήμερα αντιμέτωπους όχι πλέον κράτη, αλλά ολόκληρους ηπείρους;
Η παλαιά πολιτική όμως συνεχίζεται.
Η Γερμανία και η Ιταλία αντιλαμβάνονται το αίτημα της στιγμής:
Κατόπιν σκληρών εσωτερικών αγώνων επιτυγχάνουν να συγχρονίσουν τις αντιλήψεις των περί τεχνικής, σοσιαλισμού, κεφαλαίου και κοινωνικού καθεστώτος και κατορθώνουν να αναπτύξουν την δυναμικότητα των εντός καταπληκτικώς σύντομου χρόνου.
Είναι δε μια από τας πλέον τραγικάς συμπτώσεις εις την ιστορία της Ευρώπης το γεγονός ότι, ακριβώς την εποχή αυτή, επήλθε δια δεύτερη φορά η έκρηξις της ευρωπαϊκής πυριτιδαποθήκης.
Οι μυωπάζοντες ακόμη πολιτικοί άνδρες επιχειρούν πάλι εκ νέου να γκρεμίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρος εις το χάος.
Τώρα όμως που ο Άξων φρουρεί όλας τας ακτάς και τα σύνορα της Ευρώπης, τα ευρωπαϊκά στοιχεία υπάκουσαν εις το δεύτερο επιτακτικόν αίτημα της εποχής, ανεγνώρισαν την εκ της ευρωπαϊκής ιστορίας προκύπτουσα αναγκαιότητα της συγχωνεύσεως της Ευρώπης εις ένα συμπαγές και ενιαίον σύνολον.
Η δυνατότης δε αυτή ίσως να είναι η τελευταία που παρέχεται εις την ήπειρό μας.

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού