... Ναι, πιστεύω στα ιδανικά, στα όνειρα, στις δόξες της νύχτας του παρελθόντος, στα φαντάσματα των συντρόφων που ’χουν χαθεί, στις χρυσές σκιές, στην ηχώ των βημάτων τους, στους παλαιούς δρόμους και πόλεις, σε όλα αυτά που δραπετεύουν προς το φως που εκπέμπει η μαρτυρική γη, στη νοσταλγία για μια Χρυσή Εποχή, τότε που οι ήρωες ζούσαν ανάμεσά μας και οι Θεοί μάς μιλούσαν. Διότι είμαι ένας από αυτούς που έχουν μιλήσει με τους Θεούς…
…
Δεν έχω την πρόθεση να γράψω μια βιογραφία για τα «εξωτερικά» συμβάντα της ζωής μου, της τόσο πλούσιας σε γεγονότα (διότι «πήγα κάτω χαμηλά στις καλύβες και πάνω ψηλά στα παλάτια…»), ─αν και αυτό είναι στο πνεύμα της «εποχής του κίτρινου Τύπου»─ μα να δείξω αυτό που είναι μυθικό, αρχετυπικό, δηλαδή αυτό που δεν είναι μόνο δικό μου αλλά πολλών. Με μια λέξη: το Μυστήριο, στην έκταση στην οποία αυτό μπορεί να αποκαλυφθεί.
Έχω εντοπίσει τις οικογενειακές μου ρίζες όσο πιο μακριά μπορούσα, πρώτα στη Χιλή και έπειτα στο βόρειο τμήμα της Ισπανίας, στις Αστούριες της Γαλικίας, «εκεί όπου ούτε οι Μαυριτανοί ούτε οι Ιουδαίοι έχουν πατήσει». Από εκεί προέρχομαι. Μπορώ να αντικρίσω μόνο Κέλτες και Βησιγότθους στο οικογενειακό μου δέντρο, και για την ακρίβεια περισσότερους Βησιγότθους παρά Κέλτες. Το όνομα της μητέρας μου ήταν Μπέρτα (Berta), ένα γερμανικό όνομα το οποίο προέρχεται από τη θεά Pertha. [...]
Η "μνήμη του αίματος" εμφανίζεται αργά, αρκετά αργά. Έρχεται μέσα από σκιές πόνου και εξιλέωσης. Μια ζωή ολόκληρη δεν αρκεί για να ακούσει κανείς όλα της τα μηνύματα, να διαβάσει το σοφό της βιβλίο. [...]
Το δικό μου όνομα είναι Σερράνο. Αυτή η λέξη σημαίνει: οροσειρά, βουνό. Γεννήθηκα κοντά στα βουνά της πατρίδας μου και έχω αγαπήσει τις ψηλότερες κορφές. Έχω δει τους πέτρινους γίγαντες, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα βουνά είναι πετρωμένοι γίγαντες που πρέπει να απελευθερωθούν. Αυτό είναι το έργο της ζωής μου: να απελευθερώνω, να δίνω νέα πνοή στους γίγαντες. Γι’ αυτόν τον λόγο έχω περιπλανηθεί στα μεγαλύτερα όρη της γης, στις Άνδεις, στα Ιμαλάια, στα Πυρηναία Όρη (κατοικία της Πυρήνης, αγαπημένης του Ηρακλή) και στις Άλπεις, όπου ζει ο Βασιλιάς Λάουριν μαζί με τα ξωτικά. Στα Ιμαλάια έψαξα για τις μαγεμένες πόλεις της Αγκάρθα (Agartha), ενώ στις Άνδεις της νεότητάς μου για την Πόλη των Καισάρων (την οποία ψάχνω ακόμη), την Παϊτίτι (Paititi), την Elelin, την Τραπαλάντα. [...]
Έτσι μεγάλωσα, λοιπόν, σαν ένας «αγνός τρελός», ανάμεσα στα άγρια δάση της πατρίδας μου στον νότο του κόσμου, στο Νότιο Πόλο. [...]
... Ο Χιμένεθ μού έκανε νόημα να μπω στην πορεία. Δέχτηκα με χαρά. Μου άρπαξε το χέρι, λέγοντάς μου: «Τώρα βαδίζουμε μαζί. Είσαι έτοιμος να πεθάνεις μαζί μας;»
«Ναι», του απάντησα, «είμαι έτοιμος».
Και δεν έχω ποτέ προδώσει αυτόν τον όρκο, είμαι πάντοτε έτοιμος να πεθάνω για εσάς, τους ήρωες του εδώ και του πέρα. Έκτοτε, συνεχίζω να βαδίζω, ενώ πολλοί άλλοι έχουν εγκαταλείψει τη Μεγάλη Πορεία.
Το 1939 ήμουν μόνον είκοσι ενός ετών. Κι όμως, σαράντα πέντε χρόνια αργότερα, νιώθω ακόμα πιο νέος από τότε, πιο σταθερός, ακόμη πιο βέβαιος για αυτά τα ιδανικά...
Αποσπάσματα από το έργο του Μιγκέλ Σερράνο, ''Αδόλφος Χίτλερ - Ο τελευταίος Αβατάρ''
Στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Θούλη τα βιβλία του Μιγκέλ Σερράνο:
Ο Ερμητικός κύκλος
Ο Υιός του Χήρου
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
