Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

 Άρθρον του καθηγητού: ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΟΜΑΡ ΖΑΝΟΝ 

Εάν οι υγιείς και επικοδομητικαί  δυνάμεις της Νέας  Ευρώπης δεν είχαν αναλάβει την αξιοθαύμαστον σταυροφορίαν, η οποία κλονίζει σήμερον και συντρίβει κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα την ρωσοαγγλοαμερικανικήν συμμαχίαν, το βλέμμα που θα επλανάτο επι της Ευρώπης, θα συνήντα ένα θέαμα τραγικής πραγματικότητας. Αιώνες ενός λαμπρού πολιτισμού και άφθαστα εις ωραιότητα διμουργήματα εφ όλων των πεδίων της ζωής- όλα αυτά θα εξαλείφοντο υπό του κτηνώδους χειμάρρου των μοσχοβίτικων ορδών, αι οποίαι θα εξερρίζωναν τα πάντα.

Οι Εβραίοι διανοούμενοι θα τας συνεκρότουν και θα τας εξερέθιζαν, πιστεύοντες, ότι επιτέλους επήλθεν η στιγμή της πραγματοποιήσεως του φρικιαστικού των ονείρου, το οποίον τόσο σαφώς και αδιαφιλονεικήτως έχει αποκαλυφθεί εκ της διδασκαλίας που περιλαμβάνεται εις τα διαβόητα <<Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών>>. Παρά τας όχθας του πόδου, του Έβρου, του Σικουάνα, του Ρήνου και του Δουνάβεως, θα είχον σήμερον κατασκηνώσει αι μογγολικαί αυταί ορδαί και θα έπαιζον τον αυθέντην ενω-ω πόσον φρικώδης ιδέα! -εκατομμύρια ευρωπαϊκών οικογενειών θα εβάδιζον εις ατέρμονας φάλαγγας, προς την απωτάτην  Ανατολήν, εις την εξορίαν των σιβηρικών στρατοπέδων του όλεθρου. Η Ευρώπη, το υπέροχον τούτον οικοδόμημα, το οποίον από εκατονταετίας ανήγειρον το πνεύμα και η πίστης ολόκληρων γενεών δημιουργικών ανθρώπων, δεν θα ήτο πλέον σήμερον, ειμή ένα χάος νεκροταφείων, ερειπωμένων πόλεων, εκατομμυρίων λιμοκτονούντων ανθρώπων... και υπεράνω όλων θα εκυμάτιζεν η ερυθρά σημαία των Σοβιέτ, ως απεχθής ειρωνεία μιας τραγικής και ανάξιας μοίρας, το σύμβολον αυτό της καταστροφής του παρόντος και του μέλλοντος.

Ανελογίσθησαν άραγε ποτέ σοβαρώς όλα αυτά ορισμένοι  από τους αμφιταλαντευόμενους φίλους μας, η μάλλον ορισμένοι από τους θανάσιμους εχθρούς της νέας αυτής Ευρώπης, όπως την θέλομεν ημείς; Εσκέφθησαν ποτέ με διαύγειαν, ότι όταν θα επήρχετο η συμφορά αυτή, τότε αναμφιβόλως ολόκληρος ο κόσμος (και τονίζω την λέξιν ολόκληρος) όχι μόνον θα εσφάδαζεν  υπό την τυραννίαν των κομμουνιστών ηγετών ως τοιούτων, αλλά προ παντός  θα εκυριαρχείτο  υπό μερικών χιλιάδων Εβραίων διανοούμενων, οι οποίοι, απηλλαγμένοι πλέον από κάθε εμπόδιον, θα προέβαιναν συστηματικώς εις την πραγματοποίησιν των σχεδίων των και την εξουθένωσιν όλων των πολιτισμένων λαών δια να λάμψει ο αιμοσταγής αστήρ των υπεράνων των συντριμμάτων της αφανισμένης ανθρωπότητος. Αυτή και ουδεμία άλλη θα ήτο η τραγική πραγματικότης του παρόντος εάν η φάλαγξ του Φασισμού εις την Ιταλίαν, ο Εθνικοσοσιαλισμός εις την Γερμανίαν, η αναγεννητική κίνησης του Φράνκο εις την Ισπανίαν και αι άλλαι παρόμοιαι εκδηλώσεις πίστεως επι το μέλλον εις την Ρουμανίαν, την Ουγγαρίαν, την Σλοβακίαν, την Φιλανδίαν, την Βουλγαρίαν, την Κροατίαν και άλλας χώρας δεν εξεγείροντο ως θυελλώδης άνεμος εναντίον του απαίσιου εχθρού.

Οφείλωμεν να ομολογήσωμεν, ότι εις τας προαναφερθείσας χώρας τα πάντα δεν είναι τέλεια, είτε διότι το τέλειον δεν δύναται να υπάρξη εντός του πλαισίου των επιγείων δυνατοτήτων είτε διότι κάθε επαναστατική κίνησις έχει ανάγκην ορισμένου χρόνου μέχρις ότου εγκατασταθή και στερεωθή και μέχρις ότου απαλλαγή από τα αναπόφευκτα παράσιτα, τα οποία παντού και εις όλας τας εποχάς προσκολλώνται συνήθως τάχιστα επι του οχήματος του νικητού, ωθούμενα από λόγους καθαράς ιδιοτέλειας. Και λέγομεν τούτο, διότι υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι, οι οποίοι συχνάκις αφήνονται να παρασυρθούν εις κρίσεις πολύ λεπτομερειακάς δια να ενσπείρουν  δυσφορίαν εις τας τάξις μας. Οι άνθρωποι αυτοί φθάνουν κατά το πλείστον εις τμηματικά συμπεράσματα, παραβλέποντες ότι αποτελεί το κύριον κίνητρον του αυξανόμενου αγώνος: Το μέλλον δηλαδή της Ευρώπης και μιαν καλλιτέραν Αύριον δια όλους, μιαν Αύριον, ως την εφαντάσθησαν οι θυσιασθέντες δια ημάς και οι σοφότεροι των προδρόμων μας, ως την εδημιούργησαν, πνευματικά αφοσιώσαντες την ζωήν των, οι αγωνισταί της <<απελευθερωτικής σταυροφορίας>>. 

Όταν το Νοέμβριο του 1918 η Ευρώπη κατέθεσε δια πρώτη φορά τα όπλα,  αφού προηγουμένως είχε κρατήσει άσβεστον την πυρκαϊάν, ρίπτουσα εις τον βωμόν του τετραετούς πολέμου των δώδεκα εκατομμυρίων ανθρώπων, τότε πολλοί επίστευσαν εις την εκείθεν του ωκεανού ερχομένην φωνήν. Η φωνή εκείνη είχε ενσαρκωθεί εις το πρόσωπο του Ουίλσων, ο οποίος με τα διαβόητα 14 σημεία του εθεωρήθη προς στιγμήν ως ο νέος Μεσσίας. Και όλοι επίστευσαν, ότι επιτέλους θα εγίνετο πραγματικότης το όνειρον της αιώνιας ειρήνης. 

Η μεταπολεμική εποχή όμως κατέδειξον , ότι η ειρήνη των Βερσαλλιών δεν υπήρξε τίποτε άλλο, ειμή ένα διάλειμμα, κατά το οποίον προετοιμάζετο η καταστροφή της Ευρώπης, τη βοήθεια μιας νέας τακτικής. Από της μίας πλευράς ο εβραϊσμός και ο κομμουνισμός και από της άλλης η Αλβιών και η Αμερική, προέβησαν αιφνιδίως εις επίθεσιν εναντίον των υγιών δυνάμεων της Ευρώπης και προσεπάθησαν να κατασυντρίψουν αυτάς, να τας θρυμματίσουν  και να τας εξαφανίσουν. Μόλις δε σήμερον είμεθα εις θέσιν να αντιληφθώμεν σαφώς ποιον τρομακτικόν κίνδυνον υδηνήθημεν να διαφύγωμεν, χάρις εις εκείνους, οι οποίοι δεν εδίστασαν να αντιμετωπίσουν με γαλήνιον πνεύμα, ετι δε περισσότερον με γενναίαν καρδιάν την πραγματικότητα. Αν είχον επιδείξει ενδοιασμούς ή εάν είχον κλονισθεί εις τας πεποιθήσεις των, τότε ασφαλώς η καταστροφή θα είχε επισυμβή, μη δυναμένη ουδέποτε πλέον να επανορθωθή.

 Επί πόσο χρόνον θα διαρκέση ακόμα ο τρομερός και καταστρεπτικός αυτός πόλεμος; Ο κύβος ερρίφθη και θα ήτο μωρία να πιστεύσωμεν, ότι όλα αυτά συνέβησαν δια την επίτευξιν  μιάς συμβιβαστικής λύσεως. Ο πόλεμος θα συνεχισθεί μέχρι της ολοκληρωτικής καταστροφής των αποσυνθετικών δυνάμεων των εβραιομοσχοβιτικών ανατροπέων, μέχρι της στιγμής, καθ΄ην οι νικηταί θα είναι εις θέσιν να διαλαλήσουν εις τους λαούς της Παλαιάς, αλλά πάντοτε νέας ηπείρου μας: 

Τώρα ανατέλλει η νέα ημέρα που θα αποτολμήση να βαδίση τον δρόμον, ο οποίος φέρει εις το μέλλον. Τώρα λάμπουν εις το νέον στερέωμα του πολιτισμού οι αστέρες της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της υγιούς και χαρούμενης εργασίας, της ομορφιάς και της εντιμότητος! Επί τέλους, αι ακτίνες του ηλίου της ελευθερίας θερμαίνουν τας γεννεάς των ανθρώπων, οι οποίαι έχουν πλέον εξιλασθή μετά τόσην αγωνιώδη προσμονήν, τόσον πένθος και τόσας θυσίας!

Ευτυχείς εκείνοι, οι οποίοι κατά την ημέραν που πλησιάζει, θα αισθάνονται την υπερηφάνειαν, ότι και αυτοί συνέβαλαν εις την μεγάλη κοινήν υπόθεσιν. Ευτυχείς οι αγνοί που υδυνήθησαν να διατηρήσουν εις τας καρδίας των ακλόνητον την ελπίδα και αμίαντον την πίστιν. Ευτυχείς οι σταυροφόροι της νέας εποχής που θα χαρίσει εις τον κόσμον την καλήν ειρήνην της ξένοιαστης και αδελφικής εργασίας όλων! 

Πηγή: Εφημερίδα Βραδυνή -9 Μαρτίου 1943 -(πολιτικαί συζητήσεις)

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

  

      

Ο Ηρωικός Αγώνας της Ουκρανίας συνεχίζεται

Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μια εισβολή που για τον Πούτιν θα επέφερε τα επιθυμητά γι’ αυτόν αποτελέσματα σε τρεις ημέρες, μια εισβολή με κεντρικό επιχείρημα την αποναζιστικοποίηση, επιχείρημα που έκτοτε επαναλαμβάνεται συνεχώς. Τρία χρόνια μετά, και αντίθετα σε κάθε λογική και σε κάθε πρόβλεψη, η Ρωσία δεν πέτυχε τον στόχο της, γιατί προσέκρουσε στην ηρωική αντίσταση του ουκρανικού λαού και στρατού. Οι Ουκρανοί δεν συνθηκολόγησαν. Έτσι, η Ρωσία καταφεύγει τώρα σε μια δοκιμασμένη συνταγή: στη συμμαχία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ...

 

Για την επέτειο αυτή αλλά και τις τελευταίες εξελίξεις, καταλληλότερη είναι μια συγκλονιστική ανάρτηση του Denys Prokopenko στο Χ, η οποία ακολουθεί:

Θέλουν να μας πείσουν ότι η χώρα μας δεν μας ανήκει. Ότι το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο και ότι τα πάντα έχουν ήδη κριθεί για εμάς. Ότι κάποιος θα καταλήξει σε συμφωνία και καθετί θα επιστρέψει στην κανονικότητα. Προσπαθούν να κάμψουν τους Ουκρανούς, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι και ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να πολεμούμε.

Θυμήσου: Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και πριν από τρία χρόνια. Αλλά τότε, η Ουκρανία άντεξε ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, σε κάθε εκτίμηση και σε κάθε προσπάθεια να μας πείσουν να συνθηκολογήσουμε. Αντεπιτεθήκαμε με μια αποφασιστικότητα που εξέπληξε τόσο τους εχθρούς όσο και τους συμμάχους μας. Αυτό ήταν επίτευγμα των πολεμιστών μας, οι οποίοι σταμάτησαν τις εχθρικές φάλαγγες, συχνά χωρίς να έχουν επαρκή εκπαίδευση, αλλά γνωρίζοντας γιατί πολεμούσαν και τι διακυβευόταν. Αυτό ήταν επίτευγμα χιλιάδων Ουκρανών που πήραν τα όπλα για πρώτη φορά στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Η επιβίωση του κράτους μας δεν ήταν το αποτέλεσμα διεθνών συμφωνιών, αλλά το αποκορύφωμα των τιτάνιων καθημερινών προσπαθειών χιλιάδων μαχητών στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Ενώ βρισκόμασταν υπό πολιορκία από τις ρωσικές δυνάμεις στη Μαριούπολη, αδιαφορούσαμε πλήρως γι’ αυτούς που θεωρούσαν την Ουκρανία καταδικασμένη να ηττηθεί και περίμεναν να παραδώσουμε τα εδάφη μας και την ανεξαρτησία μας. Καθένας από εμάς εκτελούσε το καθήκον του αποφασιστικά και με αλτρουισμό, ενάντια στον σκεπτικισμό των αναλυτών και τις προσπάθειες να σπείρουν απελπισία στις τάξεις των Ουκρανών. Κατά τις σφοδρές μάχες εναντίον των υπέρτερων δυνάμεων του εχθρού, γνωρίζαμε ότι η μοίρα της χώρας μας δεν κρινόταν σε απομακρυσμένα γραφεία ανώτατης διοίκησης αλλά ακριβώς εκεί –στο πεδίο της μάχης. Και αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο.

Τρία χρόνια αργότερα, το ίδιο πιστεύουμε.  Κοιτάζοντας πίσω στο δύσκολο ταξίδι που κάναμε, συνειδητοποιούμε ότι είναι πολλά αυτά για τα οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι και ξέρουμε ακριβώς για ποιον και για τι πολεμάμε.

Αυτά τα τρία χρόνια, η Ουκρανία παρέμεινε ανεξάρτητη χάρη στον στρατό της, ο οποίος ενισχύθηκε από την αμέριστη υποστήριξη των εθελοντών και των πολιτών που τον στηρίζουν οικονομικά. Ως εκ τούτου, σήμερα, η τύχη της χώρας μας εξακολουθεί να εξαρτάται από εκείνους που με τις προσπάθειές τους κρατούν την πρώτη γραμμή του μετώπου.

Το θάρρος των Ουκρανών στρατιωτών προκαλεί τη ζήλια των  στρατηγών σε θέσεις γραφείου σε κάθε στρατό στον κόσμο. Η γενναιότητα και ο αλτρουισμός της αντίστασης της Ουκρανίας τιμάται από εκατομμύρια ανθρώπους. Ένα νέο στρατιωτικό δόγμα, μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα και ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία γράφονται στα χαρακώματα – εκεί όπου οι Ουκρανοί στρατιώτες φέρνουν την ειρήνη πιο κοντά με κάθε επιτυχές χτύπημα στους εχθρικούς στόχους.

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945- 80 Χρόνια από τη δολοφονία του Robert Brasillac

Ημέρα μνήμης του γενναίου Μάρτυρα και Ποιητή της Ευρωπαϊκής ιδέας!

Οι θεοί μόνον δια μέσου των ποιητών είναι δυνατόν να διαπαιδαγωγήσουν τους θνητούς. Οι θνητοί δεν είναι δυνατόν να <<ενωτισθούν>> τα <<μηνύματα>> και τις <<διδαχές >> των θεών, χωρίς την <<διαμεσολάβηση>> των ποιητών.

[...]Παρίσι, 6 Φεβρουαρίου 1945, φρούριο Montrouge, ώρα 9.38 το πρωί. Το "Ζήτω η Γαλλία" λες και το μεταφέρει η ριπή που το ακολουθεί, παντού. Το σώμα του μεγάλου εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και συντάκτη της εφημερίδας Είμαι παντού, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, κείτεται στο χώμα. Είχε καταδικαστεί γιατί "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Πορεύτηκε περήφανος προς τον θάνατο και παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος. Οι σφαίρες της γαλλικής δημοκρατίας δεν σκότωσαν ούτε το έργο ούτε το πνεύμα του. Είναι παντού!

[...]''Σε έναν αιώνα τα ονόματά σας δικαστές, θα έχουν ξεχαστεί! Αλλά το όνομα του Μπραζιγιάκ ποτέ!''

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

30 Ιανουαρίου 1933-

(Εκ της προκηρύξεως του Fuhrer επι τη δεκαετία της Εθνικοσοσιαλιστικής Επαναστάσεως κατά την 30ην Ιανουαρίου 1943)

[…] Παν ότι όμως, επεβλήθη από του 1919 μέχρι του 1933 εις τον Γερμανικόν Λαόν αδίκως και καταπιεστικώς, δια οικονομικής λεηλασίας και πολιτικής διαιρέσεως, δεν αφορά  την Εθνικοσοσιαλιστικήν αλλά πέρα ως πέρα  την Δημοκρατικό- Μαρξιστικήν Γερμανίαν…

[…] Μετά σκληράς επιμονής επροσπαθούσε ο Διεθνής Ιουδαϊσμός να λεηλατήσει κατά πρώτον οικονομικώς το έθνος δια να το καταστήσει ούτω ώριμον κατόπιν τόσον οικονομικώς όσον και ψυχολογικώς δια τον Ιουδαϊκόν Μπολσεβικισμόν…

[…] Ενώ αφ΄ενός οι Ιουδαίοι αρχηγοί των κομμάτων και οι οικονομικαί Ύαιναι κατέστρεφον τας βάσεις της πολιτικής και οικονομικής ζωής ολοένα και περισσότερον, εκήρυτον οι ίδιοι Ιουδαίοι δημοκόποι το επάναγκες της Μπολσεβικικής Επαναστάσεως αφ΄ετέρου. Ήτο συγχρόνως φανερόν, ότι, εάν κατόρθωσαν εις διάστημα δεκατεσσάρων ετών Μαρξισμός, η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός να κατερειπώσουν την Γερμανίαν, θα ήτο αρκετό ένα έτος εις τον Μπολσεβικισμόν δια να καταστρέψει πλήρως το κράτος. Ούτω ευρίσκετο ο Γερμανικός Λαός, εσωτερικώς διχασμένος και αποσυντεθειμένος οικονομικώς καταχρεωμένος και κατασυντριμμένος, προ της τελευταίας χρεωκοπίας…

[…] Αυτή λοιπόν ήτο η κληρονομία, ήτις μου παρεδόθη υπευθύνως την 30 Ιανουαρίου 1933…

[…] Παρακάλεσα τότε τον Γερμανικόν Λαόν, όπως μου χορηγήσει προθεσμία τεσσάρων ετών, δια να επανορθώσω ότι είχε καταστραφεί και κατασυντριβεί εις το δεκατετραετές της καταπτώσεως διάστημα…

[…] Ηργάσθην, υποβοηθούμενος παρά των Συναγωνιστών μου, ακαταπαύστως έτος προς έτος δια την επανόρθωσιν του Γερμανικού κράτους τόσον εσωτερικώς όσον και εξωτερικώς. Προ της παρ΄εμού αιτηθείσης προθεσμίας, ευρίσκετο ήδη και ο τελευταίος άνεργος εις εργασίαν.

Η Ιουδαϊκή επίθεσις εναντίον της ιδιοκτησίας των Γερμανών χωρικών είχε αποκρουσθεί, η διατήρησις των Μετοχίων συντελέσθη, τα επαγγέλματα και λοιπή οικονομία ήρχισαν εκ νέου να ακμάζουν, τα οικονομικά του Κράτους της Χώρας και εν γένει ετακτοποιήθησαν, κατορθώθη να επανέλθη η συγκοινωνία οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι εβελτιώθησαν, νέαι διώρυγες κατασκευάσθησαν, οι κρατικοί αυτοκινητόδρομοι ήρχισαν. Μετά της εξυγιάνσεως της οικονομικής ζωής συνεβάδιζεν η εξέλιξης της εκπολιτιστικής, της αρχιτεκτονικής, του Θεάτρου, της Μουσικής, του Κινηματογράφου, του Ραδιοφώνου, άτινα προοδεύσαν τόσον όσον ουδέποτε πρότερον. Εν ταυτώ ευρίσκετο μια προσταγή: Ολοένα και περισσότερον να συμμετάσχη ο Λαός όχι μόνον εις τα υλικά, αλλά και εις τα εκπολιτιστικά αγαθά και τας δημιουργίας του Έθνους. Τον Λαόν αφεώρων αι βάσεις της νέας Αγωγής. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η καταγωγή, η θέσις ή το επάγγελμα των γονέων έπρεπε να καταστώσει δυναταί καθενός ικανού παιδιού του Λαού μας δια δαπανών της κοινότητος αι σπουδαί και ούτω η κοινωνική άνοδος αυτού…   

[…] Οι ενδιαφερόμενοι δια την οικονομικήν και μπολσεβικικήν του Λαού λεηλασίαν ήρχισαν να μισούν την Γερμανία τόσο περισσότερον, όσον αυτή ήρχισε να γίνεται πρότυπον ειρηνικής επιλύσεως ευρισκομένων αντιθέσεων, κοινωνικών προβλημάτων ή οικονομικών δυσχερειών. Ιδιαιτέρως ο Διεθνής Ιουδαϊσμός ηύξησε την εναντίον της νέας Γερμανίας δημοκοπίαν του, ήτις δεν συνεκατένευσεν ούτε να υποκήψη εις τα διεθνή χρηματιστηριακά συμφέροντα αλλά ούτε και από τας μπολσεβικικάς απειλάς να φοβηθεί. Με όλη αυτήν την εχθρότητα κατορθώθη από έτος εις έτος να επιτυγχάνονται ολοένα και μεγαλύτεροι πρόοδοι..

[…] Κατά το αυτό όμως χρονικόν διάστημα και προ δέκα ετών ενωρίτερον προέβαινεν ο μπολσεβικισμός ως συστηματικόν εξοπλισμόν δια την εναντίον της Ευρώπης επιδρομήν πράγματι γιγαντιαίας εκτάσεως. <<Τι θα ήτο ο Γερμανικός Λαός και η Ευρώπη, εάν την 22 Ιουνίου 1941 δεν εκρατούσε κατά το τελευταίον λεπτόν η νέα Γερμανική στρατιωτική δύναμις την ασπίδα της προ της Ηπείρου!! Ποιος θέλει να πιστεύση, ότι θα έσωζον τον κόσμο αι γελοίαι εγγυήσεις ή επίσης αι άνευ σημασίας χάρτιναι δηλώσεις των αγγλοσαξόνων Διπλωματιών, από την επιδρομήν μιας Δυνάμεως ήτις, όπως σήμερον οι αμερικανοί ανταποκριταί ησύχως εκφράζονται, από είκοσι ετών μόνον έναν Σκοπόν είχε, όπως κάποτε κατά την εποχήν της μεταναστεύσεως των Λαών ή της επιδρομής των Μογγόλων, να επιτεθεί εναντίον της Ευρώπης, να καταστρέψει τον Πολιτισμόν της, προ πάντων δε να εξανδραποδίση τους ανθρώπους της δια να επιτύχει δούλους εργάτας δια τας Σιβηρικάς Τούνδρας.>>

[...] Ποιόν κράτος εκτός της Γερμανίας θα ήδύνατο να αντιταχθεί  εις αυτόν τον κίνδυνον; … 

[…] Η νικά η Γερμανία, η Γερμανική Στρατιωτική Δύναμις και αι μεθ΄ημών Σύμμαχοι χώραι και μετ΄αυτών η Ευρώπη, ή εφορμά εξ Ανατολών το έσωασιατικόν -μπολσεβικικόν κύμα εντός της περισσότερον όλων Πολιτισμένης Ηπείρου, ακριβώς ομοίως καταστρεπτικώς και εξολεθρευτικώς, ως τούτο έχει ήδη γίνει εις Ρωσσίαν. Μόνον φαντασιόπληκτοι μακράν του κόσμου ευρισκόμενοι δύναται να πιστεύωσι σοβαρώς εις τας Ιουδαϊκάς Ψευδολογίας το ότι θα ήδύνατο να αναχαιτίσει μιαν τοιαύτην καταστροφή Λαών κάποια Βρετανική, ή Αμερικανική χάρτινος δήλωσις…

[…] Πρό του μεγέθους αυτής της γιγαντιαίας Πάλης ωχριούν πάσαι αι προηγηθείσαι, καθόσον εάν θα επιτύγχανε η εφόρμησις αυτή η εσωασιατική εναντίον της Ευρώπης, θα αποσυνετίθετο ο σημερινός Κόσμος, όπως απεσυνθέτη ο παλαιός κατά την επιδρομή των Ούνων. Μια χιλιάδων ετών ανθρώπινος εργασία θα είχε γίνει εις μάτην, επί της ανθούσης Ηπείρου της Γης θα επήρχετο Χάος, αντί του Πολιτισμού της θα ενεκαθίστατο η Βαρβαρότης…

Η συνομωσία της Διεθνούς Κεφαλαιοκρατίας και του Μπολσεβικισμού δεν είναι παράλογος τις εκδήλωσις, αλλά φυσικόν δεδομένον, καθόσον η εις αμφοτέρους Δρώσα Δύναμις είναι ο λαός εκείνος, ο οποίος δια του από αιώνων Μίσους του ολοένα και εκ νέου κατασπαράξει την Ανθρωπότητα, την αποσυνθέτει εσωτερικώς, την λεηλατεί οικονομικώς και την καταστρέφει πολιτικώς…

[...] Ο Διεθνής Ιουδαϊσμός είναι ο <<μύκης της αποσυνθέσεως των Λαών και των Κρατών και σήμερον ακριβώς ως και εις την Αρχαιότητα και θα παραμείνει επι τοσούτον, (επικίνδυνος) εφόσον δεν ευρίσκουν την Δύναμιν οι Λαοί να απαλλαγούν από αυτόν τον νοσηρό παράγοντα…

[...] Έναντι της επιγνώσεως, ότι εις αυτόν τον Πόλεμον δεν θα υπάρξουν Νικηταί και ηττημένοι, παρά μόνον παραμείναντες εις την ζωήν και καταστραφέντες, θα εξακολουθήση τον Αγώνα το Εθνικοσοσιαλιστικόν Κράτος μετά του φανατισμού εκείνου, τον οποίον από της πρώτης στιγμής είχεν η Κίνησις, όταν αυτή ήρχισεν να κατακτά την εν Γερμανία Εξουσίαν…

[...] Κατά τον παρελθόντα ήδη χειμώνα ηλλαλάζουν επίσης οι εις τας Κεφαλαιοκρατικάς Χώρας ιουδαίοι αρχηγοί δια την παρ΄αυτών άφευκτον θεωρουμένην διάλυσιν της Γερμανικής Στρατιωτικής Δυνάμεως. Διαφορετικά όμως ήρθε…      

Δύναται κατά τον Χειμώναν αυτόν να ελπίζουν πάλι το ίδιο, αλλά θα ίδουν, ότι η Ισχύς της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας είναι κάτι πολύ ισχυροτέρα της επιθυμίας των. Όσον περισσότερο διαρκεί ο Πόλεμος, τόσον περισσότερο η ιδέα αυτή θα συγκεντρώνει τον Λαόν, θα τον εμψυχώνει δια της Πίστεως της και ούτω θα αυξάνει τας αποδόσεις του…

Η Ιδέα αυτή θα εξακολουθεί τον Πόλεμο τούτον, έως ότου έλθει σαφές αποτέλεσμα μια νέα 30 Ιανουαρίου, ήτοι: η αναμφίβολος Νίκη…

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

Bitter Harvest (2017)

Βασισμένο σε μία από τις πιο παραγνωρισμένες τραγωδίες του 20ου αιώνα, το Bitter Harvest είναι μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης, τιμής, εξέγερσης και επιβίωσης, ειδομένη μέσα από τα μάτια δύο νεαρών εραστών, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας που επέβαλε ο Γιόζεφ Στάλιν στην Ουκρανία το 1930.

Καθώς ο Στάλιν επεκτείνει τις κομμουνιστικές φιλοδοξίες του στο Κρεμλίνο, ένας νεαρός καλλιτέχνης, ο Γιούρι (Μαξ Άιρονς) δίνει αγώνα προκειμένου να επιβιώσει από την πείνα, την φυλακή και τα βασανιστήρια για να σώσει την αγαπημένη του Νατάλκα (Σαμάνθα Μπανκς) από το Χολοντόμορ, τον τεράστιο λιμό στην Ουκρανία, που κράτησε από το 1932 έως το 1933 και σκότωσε εκατομμύρια Ουκρανούς.

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

Στρατιώτης

LUCIO HERRANZ DEL NOGAL

Επιλοχίας εις την Ισπανικήν Κυανήν Μεραρχία     

Ποιος θα μπορούσε μέσα εις την άνετον ζωήν του σπιτιού του να αισθανθεί, έστω και για μια μόνο στιγμή, την συμβολική αξία της απλής στρατιωτικής λέξεως <<στρατιώτης>>; Ποιος θα ήδύνατο να περιγράψει τον στρατιώτην, αν ό ίδιος δεν έχει νοιώσει επι του πεδίου της μάχης τον πατριωτικόν ενθουσιασμόν, έτοιμος πάντα να τον μεταμορφώσει σε έργα;

 Ίσως πολλοί να είναι εις θέσιν να συλλάβουν με την φαντασία των κάτι από το λεπτό περιεχόμενον της λέξεως αυτής. Άλλοι βλέπουν εις την εμφάνιση του στρατιώτου την περισσότερον ή λιγότερων ελκυστικήν στολήν  που χρειάζεται εις τας μεγάλας παρελάσεις. Οι λίγοι όμως γνωρίζουν τι σημαίνει εις την δοξασμένη και πλήρη ταλαιπωριών πραγματικότητά το τι είναι στρατιώτης.

Αυτοί οι λίγοι είναι οι πολεμισταί του μετώπου, όταν επιστρέφουν εις την μυστηριώδη ειρήνη της οικογενειακής των εστίας, δια την οποία πολέμησαν. Βυθισμένοι εις την σιωπή θα επαναφέρουν εις την μνήμη των πολύ συχνά εις την μετέπειτα ζωήν των τας ώρας που επέρασαν μέσα εις το ψύχος των χαρακωμάτων, μαχόμενοι δια την σωτηρίαν της πατρίδος.

Το να είσαι στρατιώτης σημαίνει: Δεν τρως, όταν πεινάς, δεν πίνεις, όταν διψάς, αναλαμβάνεις, τα βάρη του συνάδελφου την στιγμήν όπου εσύ ο ίδιος είσαι κατάκοπος.

Όταν η θύελλα μαίνεται με ανοικτίρμονα σκληρότητα, όταν η αμείλικτος βροχή διαπερνά την στολή ως το κόκαλο, όταν το χιόνι υψώνεται βουνά και καθιστά την πορεία αδύνατον, όταν το θερμόμετρο κατέρχεται εις τους 40 ή 50 βαθμούς υπό το μηδέν, όταν ανθρώπινα πλάσματα στέκονται ακάλυπτα μέσα στον άνεμο και την κακοκαιρία φανατισμένα από μια και μόνη ιδέα, την υπεράσπισίν της πατρίδος – αυτό σημαίνει να είσαι στρατιώτης.

Στρατιώται είναι εκείνοι που με κάθυγρα ενδύματα ζητούν να κρυφθούν μέσα στα χαρακώματα που είναι πλημμυρισμένα από την βροχήν και εκείνοι που από τα παγωμένα μέλη των αισθάνονται να ανεβαίνει σιγά σιγά ο πυρετός που σημαίνει δια αυτούς τον ασφαλή θάνατον. 

Οι σπασμωδικοί πόνοι δεν είναι λόγος που επιτρέπει εις τον στρατιώτη να εγκαταλείψει την θέσιν του, εφόσον διαρκεί η μαρτυρική ώρα της βάρδιας. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να κουνηθεί από την θέση του όταν επιτίθεται ο εχθρός γιατί τα πόδια του είναι παγωμένα. Αλλά συγχρόνως δεν λησμονεί ότι το δεξί του χέρι κρατεί έτοιμη την χειροβομβίδα και ότι η φωνή του μπορεί ακόμα να φωνάξει την λέξη <<συναγερμός>>. Ίσως να πεινά, ίσως να μην έχει λάβει ειδήσεις από τους δικούς του. Εν τούτοις μένει στην θέσιν του, περιμένοντας τον εχθρόν. Έχει πάντοτε συνείδησιν της τιμημένης του αποστολής , επιτίθεται με γενναιότητα κατά των ισχυροτέρων εχθρικών οχυρών, χρησιμοποιεί την ξιφολόγχην του προτού προφτάσει ο εχθρός να κάμει το ίδιο…Αι ριπαί των πολυβόλων σαρώνουν το πεδίον του θανάτου. Τα τηλεβόλα ουρλιάζουν, γεμίζουν τον αέρα με συριγμούς που ακούγονται σαν μια πονεμένη συμφωνία που κρύβει μέσα της χιλιάδες διαψευσμένες ελπίδες. Τα ατσαλένια πουλιά κελαηδούν προς τιμήν του θανάτου, ορμούν με μανία στην καταπληγωμένη γη, την ανασκάπτουν εγείροντας σωρούς από πέτρες, άμμο, θειάφι, ξεσκισμένα ανθρώπινα κορμιά, αίμα, μυαλά…

Σκιές φαντασμάτων περνούν εκεί μακριά σαν θεοί του πολεμικού αγώνος. Τα σώματά των, κολλημένα στο έδαφος, μοιάζουν με ακρωτηριασμένα αγάλματα. Κι ωστόσο εδώ πάλει κάποια καρδιά, εκεί αισθάνεται κάποια ψυχή, παραπέρα στοχάζεται κάποιο μυαλό. Τα ξυλιασμένα χέρια κρατούν το τουφέκι. Οι σιλουέτες μόλις διακρίνονται μέσα στον ορυμαγδό της μάχης. Οι καπνοί της πυρίτιδος, η σκόνη, οι πέτρες που ξεπηδούν αδιάκοπα από τη γη, κάνουν τον αέρα ανυπόφορο. Αυτός όμως, ο στρατιώτης, τα υποφέρει όλα και περιμένει την διαταγήν της επιθέσεως. Και να την, έρχεται! Το πνεύμα του, οι μυς, η καρδιά, σαν ελατήρια από ατσάλι, τον παρασύρουν κατά του στόχου. Και τότε πιά ούτε οι οβίδες που ξεσπούν γύρω του, ούτε ο υποχθόνιος γδούπος που ακούγεται καθώς πηδά επάνω από τα νεκρά κορμιά των σκοτωμένων συντρόφων του, τίποτε πια δεν μπορεί να παραλύσει την ορμητικότητα του. Αντιθέτως μάλιστα, ο συνάδελφος που τον είδε να πέφτει νεκρός στο συρματόπλεγμα τον κεντρίζει, το θάρρος του φθάνει στο κορύφωμά του. Αυτός δεν είναι πια άνθρωπος, είναι ένα στοιχειό διψασμένο για αίμα, που ξεσπάζει σαν καταστρεπτική θύελλα και αφανίζει με τη λόγχη τη ζωή του αντιπάλου. Αυτός ο στρατιώτης, βλέπει μπροστά του μονάχα την προσβεβλημένη του πατρίδα, τους δικούς του και το σπίτι του που απειλούνται, το σπίτι όπου αντίκρυσε το φως της ημέρας.

Ο στρατιώτης συνεχίζει το δρόμο του. Υψηλά βουνά, χειμάρρους, σκονισμένους δρόμους και λασπωμένα μονοπάτια, όλα τα υπερνικά με άπειρους κόπους. Ο γυλιός, το όπλο, οι φυσιγγιοθήκες, ολόκληρη η πολεμική εξάρτυσις σκάβει σιγά σιγά το κορμί του. Αρχίζει να κουράζεται, η δίψα του σκίζει τα ξεραμένα χείλη, η πείνα τον αδυνατίζει. Το ηθικόν του; Υπέροχον! Μέσα σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες τραγουδά! Τραγουδά για να λησμονήσει τους πόνους του, τραγουδά για να ενθαρρύνει τους αδύνατους, τραγουδά γιατί ο χαρακτήρ του έχει χαλκευθεί μέσα εις την νέαν αυτή γενιά που έθεσε ως υπέρτατον σκοπόν της να σώσει τον πολιτισμόν.

Ο στρατιώτης έχει και ένα μέσον κατά της κοπώσεως. Είναι η υπερηφάνεια που αισθάνεται ως προπορευόμενος φρουρός της πατρίδος του, όταν στην θέσιν του ακροάται και ανιχνεύει. Φρουρός των συντρόφων του που κοιμούνται, των γονέων του, του αδελφού του, της μνηστής του, όλων εκείνων που τον περιμένουν με λαχτάρα και που ίσως την ίδια στιγμή κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό, υψώνουν ικετευτικά τα χέρια τους προς τον Ύψιστον, με την παράκλησίν να αποτρέψει από αυτόν κάθε κίνδυνον.

Όταν θα έλθει η ειρήνη και ο πολεμιστής, μαυρισμένος και ηλιοκαμένος από τον καύσωνα της άξενου στέπας, θα αναπνεύσει και πάλι τον αέρα της αγαπημένης του πατρικής γης και ο σκοπός του θα έχει πραγματοποιηθεί, το ατσαλένιο του στήθος θα είναι στολισμένο με τα τιμητικά δείγματα της ανδρείας του και οι ουλές των τραυμάτων του θα είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες της τιμής και της νίκης. 

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού

Savitri Devi- Και ο χρόνος κυλά...

Ένα σπάνιο ποίημα της Σαβίτρι  Ντεβί από το 1953 που έγραψε στην Αθήνα

Νομίζω  ήτανε το 1953, ναι το 1953 που επέστρεψα στη Γερμανία. Έμεινα για λίγο στην Ελλάδα και ήταν τα γενέθλια μιας Συναγωνίστριας από εκείνες που βάπτισαν ως <<εγκληματίες πολέμου>>, η Hertha Ehlert. Θα ζει στο Αμβούργο τώρα εάν είναι ακόμα ζωντανή. Είναι στην ηλικία μου, έξι μήνες μεγαλύτερη. Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1905. Ήταν 26 Μαρτίου και ήμουν στην Αθήνα. Ήμουν ελεύθερη. Εκείνη η δυστυχισμένη ήταν ακόμα στις φυλακές του Werl. Αποφυλακίστηκε λίγα χρόνια μετά. Καθόμουν σε ένα Αθηναϊκό ζαχαροπλαστείο την ώρα που θυμήθηκα την Hertha. Tην Θυμήθηκα. Και έτσι έγραψα αυτό το ποίημα.  

Και ο χρόνος κυλά...

Κάθε κενή μέρα αργά χάνεται

τόσο αδιατάρακτη όσο και οι προηγούμενες,

μέσα στα νέφη μιας άγνωστης Ιστορίας,

μας φέρνει μαζί με επίμονο τρόπο

πιο κοντά στης εκδίκησης την πεθυμιά

πιο κοντά στην Πτώση κείνων που τους αντιστεκόμαστε,

πιο κοντά στο αλάνθαστο τέλος αυτής της τρομερής νυκτιάς

πιο κοντά- ακόμη- καλά κρυμμένο Σκοπό για τον οποίο Αγωνιζόμαστε,

το Ένα Αθάνατο όνειρο για το οποίο ζούμε

ενώ ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Και κάθε θλιβερή ώρα που διαβαίνει την Αιωνιότητα,

με λαμπρότητα φανερώνει την ένταση της δικής μας αξίωσης

και στον κόσμο μιλά για την παραφροσύνη της εχθρικής τους νίκης

καθώς φέρνουμε στο διαμελισμό του Έθνος

Νέα Δύναμη και νέα ευημερία, νέες ελπίδες ενότητας

με την αυξάνουσα βεβαιότητα της Επιστροφής μας στην Δύναμη

και μαζί οι διώκτες μας φοβούνται την αναπόφευκτη εκμηδένιση.

Και έτσι εμείς πορευόμαστε ακαταμάχητοι προς το υψηλό μας τέλος

Κατά μήκος του δρόμου του Αίματος και των δακρύων. 

Δεν έχει σημασία πόσα προσφέραμε.

Δεν έχει σημασία πόσα ακόμα πρέπει να δώσουμε

Για να δούμε εκείνους που μας μίσησαν να γκρεμίζονται στον Άδη

Αφού θα βασανίζονται κάτω από το μαστίγιο μας για χρόνια και αιώνες,

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε... 

Και ο χρόνος κυλά...

Και κάθε εφήμερες στιγμές μας απομακρύνουν

από τον μακρύ εφιάλτη της ήττας.

Μας φέρνουν πιο κοντά στην Δόξα μιάς Αυγής

Πιο κοντά στην ώρα πού θα αρχίσουμε ξανά 

Πιο κοντά στο ξημέρωμα της αιώνιας Κυριαρχίας

Όταν θαυμαστοί άνθρωποι θα επαναλάβουν με ενθουσιασμό

τις απαγορευμένες λέξεις της Πίστης και Περηφάνειας.

Και τότε, που σε αμέτρητους αγώνες ετών

τα έθνη της δύσης αρνηθούν να σταθούν στο πλευρό μας

και να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό για να ζήσουν,

Θα περπατήσουμε στα ερείπιά τους επάνω,

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Με Εμάς δεν υπολογίζουν

Όταν σχεδιάζουν τα αχανή ουτοπικά τους σχήματα.

Τους νόμισαν νεκρούς- όπως και Εμάς.

Νόμισαν ότι η Πίστη μας μειώθηκε.

Νόμισαν- οι ανόητοι- ότι θα μπορούσαν να βασιστούν

επάνω στην<<πίστη>>μας σε <<αξίες>>που μισούμε.

Νόμισαν πως θα μας εκτελέσουν

και εμείς δεν θα ρωτούσαμε ποτέ το γιατί,

Ότι γεράσαμε αρκετά για να τούς πούμε ΟΧΙ.

Πίστεψαν ότι έγιναν οι εξουσιαστές της Μοίρας μας.

Και τώρα αναστηθήκαμε και στεκόμαστε όρθιοι

δίνοντας στον κόσμο το Παράδειγμα

να αγωνιστεί για το ίδιο παλιό όνειρο.

Για την Τιμή και την Ισχύ και για αυτό που είναι ορθό.

Για την χαρά να βεβαιώνουμε τα προνόμια της ράτσας.

Για Εκείνους, μια Μεγάλη Γερμανία, για τον Άριο Κανόνα στην γη.

Το Ευαγγέλιο της Αιώνιας Αλήθειας σε μια νέα μορφή

που ήρθε για να μείνει.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Τίποτε δεν μπορεί να πολεμήσει το Πνεύμα ή την υποταγή μας σε αυτό

Και στο Γερμανικό Ράιχ, τον οίκο της ελίτ μας

και φρούριο ελπίδας της Άρειας ανθρωπότητας στην δύση.

Απ΄ όσα οι εχθροί σου μπορεί να πουν ή να κάνουν

για να κερδίσουν την εύνοια που τόσο αποζητούν,

τίποτε δεν μπορεί να τινάξει την Πίστη μας.

Τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει την πίστη μας στον παλιό Όρκο.

Τίποτε δεν μπορεί να σκοτώσει τη θέλησή μας να επιστρέψουμε.

Με κάθε βήμα εμπρός, οι παλιοί μεγάλοι Σύντροφοι έρχονται μαζί μας

και συναντιόμαστε ξανά σε μια νέα Πορεία.

Καμία δωροδοκία από το να τούς μισούμε.

Ευτυχισμένοι καθώς η καταιγίδα πλησιάζει,

καρτερούμε και βλέπουμε τα σημάδια του Πολέμου.

Τις ελπίδες της Ελευθερίας

τις νέες ευκαιρίες του Έθνους.

Για να κατακτήσουμε τα εδάφη που έδυσαν, ξανά.

Και είμαστε σίγουροι για την Δύναμή μας.

Και είμαστε ευγνώμονες στους αθάνατους Θεούς που μας έκαναν Ελεύθερους.

Γαλήνιοι, ακόμα και στην κόλαση και αγαπώντας μόνο Εκείνους. 

Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αλλά τα πάντα να προσφέρουμε.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Αθήνα 26 Μαρτίου 1953

 

Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού