Τιμή μου η πίστις

Του Ηeinrich Himmler

Μια τρίτη κατευθυντήρια γραμμή και αρετή, η οποία είναι απαραίτητη για  την ανάπτυξη και την εν γένει στάση αυτής της Schutzstaffel (SS) είναι η έννοια της πίστης και η έννοια της τιμής, οι οποίες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Έχουν  ήδη αναφερθεί σε δύο φράσεις, στη φράση του Φύρερ, «Τιμή μου η πίστις», και στη φράση του παλαιού γερμανικού δικαίου, «Όλη η τιμή προέρχεται από την πίστη». Διδάσκουμε στον άνδρα των SS οτι πολλά πράγματα μπορούν να συγχωρεθούν σε αυτόν τον κόσμο, ένα όμως ποτέ: η απιστία. Όποιος πλήττει την πίστη, αποκλείεται από την κοινότητά μας. 

Γιατί η πίστη είναι μια υπόθεση της καρδιάς, ποτέ του νου. Ο νους μπορεί να παραστρατήσει. Αυτό κάποιες φορές είναι επιζήμιο, ωστόσο ποτέ αδιόρθωτο. Η καρδιά όμως πρέπει να χτυπάει πάντα με τον ίδιο παλμό, και όταν σταματήσει, ο άνθρωπος πεθαίνει, όπως ακριβώς και ένα έθνος πεθαίνει, όταν αθετεί την πίστη. Εννοούμε την πίστη κάθε είδους, την πίστη στον Φύρερ και συνεπώς στο γερμανικό τευτονικό έθνος, στη θέλησή του και στο είδος του, πίστη στο αίμα, στους προγόνους και τους απογόνους, πίστη στην οικογένειά μας, πίστη στους συναγωνιστές και πίστη στους αταλάντευτους νόμους της ευπρέπειας, της καθαρότητας και του ιπποτισμού. Αμαρτάνει κανείς εναντίον της πίστης και της τιμής, όχι μόνο όταν αφήνει άπραγος να προσβάλλεται η τιμή του ίδιου ή της Schutzstaffel, αλλά προπαντός και όταν δεν σέβεται την τιμή άλλων, κοροϊδεύει πράγματα τα οποία για άλλους είναι άγια ή όταν δεν υπερασπίζεται ευπρεπώς και με ανδρισμό τους απόντες, τους αδύναμους και τους απροστάτευτους.

Πηγή:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Αντισημιτισμός

Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο Γκαίμπελς έχει ένα φανταστικό διάλογο με ένα Γερμανό ο οποίος δεν ανήκει στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και έχει απορίες για τις θέσεις του κόμματος. Για την ευχερέστερη ανάγνωση η ερώτηση του συνομιλητή του Γκαίμπελς είναι αυτή με τα πλάγια γράμματα. 

<<Το έχετε κάνει μεγάλο θέμα ότι εναντιώνεστε στους Εβραίους. Σήμερα, στον εικοστό αιώνα, ο αντισημιτισμός δεν είναι πια ντεμοντέ; Και οι Εβραίοι άνθρωποι δεν είναι; Δεν υπάρχουν και λευκοί Εβραίοι*; Δεν είναι καλός οιωνός ότι φοβόμαστε εμείς, 60 εκατομμύρια Γερμανοί, τα δύο εκατομμύρια Εβραίων;>>

Πρόσεχε! Προσπάθησε να σκεφτείς λογικά:

1. Αν ήμαστε μόνο αντισημίτες, τότε ναι, θα ήμαστε πράγματι ντεμοντέ. Είμαστε όμως και Σοσιαλιστές. Δεν γίνεται να είμαστε μόνο το ένα χωρίς το άλλο, ο Σοσιαλισμός, δηλαδή η ελευθερία των Γερμανών εργατών και συνεπώς του γερμανικού έθνους, μπορεί να επιτευχθεί μονάχα ενάντια στους Εβραίους και επομένως είμαστε αντισημίτες μόνο και μόνο επειδή θέλουμε την ελευθερία της Γερμανίας και τον Σοσιαλισμό.

2. Σίγουρα και οι Εβραίοι άνθρωποι είναι. Κανείς μας δεν το αμφισβήτησε. Με την ίδια λογική όμως και οι ψύλλοι ζώα είναι - απλώς όχι και τόσο συμπαθή. Και εφόσον οι ψύλλοι δεν είναι συμπαθή ζώα, δεν έχουμε καμία ηθική υποχρέωση να τα προστατεύσουμε και να τα αφήσουμε να ακμάσουν, ώστε να μας τσιμπάνε και να μας ταλαιπωρούν, αντιθέτως πρέπει να τα θέσουμε εκτός λειτουργίας. 

Το ίδιο ισχύει και για τους Εβραίους.

3. Σίγουρα υπάρχουν και λευκοί Εβραίοι. Και κάθε μέρα πληθαίνουν. Αυτό όμως δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ τους αλλά εναντίον τους. Ακόμα και το ότι μεταξύ μας τους παλιανθρώπους τους αποκαλούμε λευκούς Εβραίους, είναι απόδειξη του ότι το να είσαι Εβραίος είναι κάτι κακό, ειδάλλως, θα αποκαλούνταν οι απατεώνες Εβραίοι κίτρινοι Χριστιανοί! Το ότι υπάρχουν τόσο λευκοί Εβραίοι αποδεικνύει πώς το υπονομευτικό πνεύμα των Εβραίων έχει καταφέρει να μολύνει ήδη μεγάλο μέρος του λαού μας. Είναι απλά μια ακόμα προειδοποίηση πως πρέπει να πολεμήσουμε την παγκόσμια εβραϊκή πανούκλα με κάθε δυνατό τρόπο. 

4. Δεν είναι κακός οιωνός για εμάς αλλά για εσάς το ότι 60 εκατομμύρια Γερμανοί φοβούνται 2 εκατομμύρια Εβραίους. Εμείς δεν φοβόμαστε αυτά τα δυο εκατομμύρια, εμείς τα πολεμάμε. Εσείς όμως είστε πολύ δειλοί για μια τέτοια μάχη και αιωνίως υπεκφεύγεται. Αν αυτά τα 60 εκατομμύρια πολεμούσαν τους Εβραίους όπως κάνουμε εμείς, δεν θα χρειαζόταν πια να τούς φοβούνται, θα ήταν η σειρά των Εβραίων να καταληφθούν από φόβο.  

*Λευκοί Εβραίοι: επρόκειτο για ύβρη - έτσι αποκαλούσαν οι εθνικοσοσιαλιστές απαξιωτικά τούς μη Εβραίους λευκούς με νοοτροπία και ιδέες <<παρακμιακές>> και αντεθνικές.

Πηγή:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΩΔΕΚΑΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ

Οι Γερμανοί ως εξόχως πρακτικοί άνθρωποι , απεχθανόμενοι επιμελώς τις αιθεροβατικές αδολεσχίες , κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου εφήρμοσαν μία ιδιάζουσα και ευφυέστατη τακτική σε θέματα πυρασφαλείας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως . Φρόντισαν να αναλάβουν την πυρασφάλεια , ομάδες κρατουμένων  καταδικασθέντων για πράξεις μανιώδους εμπρησμού . Οι πυρομανείς επιφορτίστηκαν για την ασφάλεια της αποτροπής εκσπάσεως πυρκαγιάς , με την πικρή υπενθύμιση , ότι σε περίπτωση περιστατικού εκδηλώσεως εστίας φωτιάς , θα  ήταν αποκλειστικώς υπεύθυνοι και θα εκολάζοντο αυστηρώς . Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό . Ουδέποτε σημειώθηκε σοβαρό περιστατικό πυρκαγιάς ή εμπρησμού στις εγκαταστάσεις καταυλισμών και βιομηχανικών μονάδων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως .Το πρωτότυπο μέτρο απέδωσε και οι παθιασμένοι  πυρομανείς μεταβλήθηκαν σε άψογους , προληπτικούς πυροσβέστες ..Σε Παναγίες..

Αν ο δικαστής σε μία δημοκρατία επιφορτίζεται τον ρόλο του φαρμακοποιού , του εκτελεστή συνταγών , προκύπτει το εύλογο ερώτημα ποιός διαδραματίζει τον ρόλο του ιατρού που γράφει τις συνταγές , δηλαδή τους νόμους . Αυτός που θα πιστέψει στην ουτοπική και σουρρεαλιστική θεωρία της διακρίσεως των εξουσιών και θα  απαντήσει ότι τους νόμους- συνταγές  παρασκευάζει η ανεξάρτητη νομοθετική αρχή , θα αποδείξει πέραν της δαψιλούς αφελείας του και την εκπληκτική απόσταση του από το ωμό πολιτειακό γίγνεσθαι. Και στην δημοκρατία η εκτελεστική αρχή πρακτικώς πηδαλιουχεί την περίφημη νομοθετική , άρα και την δικαστική . Το Κοινοβούλιο είναι το φύλλο συκής για την σύγχρονη ψιμυθίωση της μεγαλύτερης πολιτικής απάτης της ιστορίας , της δημοκρατίας . Με την σοφή συμπλήρωση της πλούσιας εμπειρίας των δύο τελευταίων αιώνων , ότι στην δημοκρατία κυρίαρχη εξουσία είναι η πλουτοκρατική ολιγαρχία , η οποία ελέγχει ασφυκτικά την διαμόρφωση της εκτελεστικής αρχής , δια της οικονομικής ποδηγετήσεως των κομματικών σχηματισμών , που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από επιχειρηματικές ,κομπιναδόρικες αιχμές της . Είμαι έτοιμος να παραδεχθώ τον χρυσό κανόνα της δημοκρατίας , δανεισμένο από τα λαικά γυφτοπανηγύρια .. Όποιος πληρώνει τον βιολιτζή , διαλέγει και το τραγούδι και καθοδηγεί τα βήματα του χορού ..Η δημοκρατία είναι μία εκτέλεση  μουσικής παραγγελιάς για την επίδειξη αλαζονείας  κλεφτοπορτοφολάδων .

Επιθυμώ να ερεθίσω μαυλιστικά , τα ιστορικά , καλλιτεχνικά αντανακλαστικά σας . Στην δεκαετία του 1920 στην ταραχώδη Γερμανία του μεσοπολέμου σημειώνει εντυπωσιακή άνοδο ο περίφημος εξπρεσσιονιστικός κινηματογράφος . Ο Fritz Lang θα επινοήσει στην μακάβρια μορφή του Doktor Mabuse , έναν παράφρονα αλλά και ιδιοφυή εγκληματία , ο οποίος με την φοβερή υπνωτιστική του δεινότητα ,και με το επιστημονικό , χημικό οπλοστάσιο της ψυχιατρικής του επιστήμης , θα καταφέρει να δημιουργήσει ομάδες πιστών του θιασωτών , οι οποίες θα κυριαρχήσουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα , στις τράπεζες , στον τύπο , στα κόμματα , στην αστυνομία  και εκτελώντας ακούσια την δαιμονική του θέληση , θα εξασφαλίσουν την πλήρη κυριαρχία του σε ένα αστικό, διεφθαρμένο κράτος . Η κυριαρχία αυτή , κρατάει 12 ώρες . Το σύστημα του στηριγμένο σε μία απάτη καταρρέει στον κοχλία του γενικευμένου κοινωνικού χάους . Εντοπίζεται τελικά το μυστικό στρατηγείο του μεγαλοφυούς εγκληματία , στήνεται μία γιγαντιαία αστυνομική επιχείρηση για την σύλληψη του , φονεύονται οι επιτελείς του . Ο ίδιος ο Mabuse διαφεύγει και εξαφανίζεται..

 Οι επικρατέστερες μυθοπλαστικές εκδοχές για την κατάληξη του δόκτορος Mabuse είναι δύο . Η πρώτη τον θέλει , να τον ανακαλύπτουν μετά από δεκαετίες σαν τρόφιμο φρενοκομείου . Η δεύτερη και πιο πειστική  ,τον επισημαίνει μετά από μερικές ημέρες , κατόπιν της εξουδετερώσεως του στρατηγείου του , στην λαμπρή θέση του αρχηγού της Αστυνομίας . Όμως η  συμμαχία με τον διάβολο , με δέλεαρ το κέρδος , διαρκεί τόσο , όσο χρόνο χρειάζεται ο φιλοπαίγμων διάβολος για να αποσύρει την δόλια υπογραφή του . Και αυτό συνήθως συμβαίνει δύο λεπτά προ της δωδεκάτης , νυχτερινής ώρας . Σε απόσταση καυτής , φιλήδονης αναπνοής προ του σαρωτικού ολέθρου .

Κάποτε στην μεταπολεμική Γαλλία , ένας περιβόητος κλέφτης πολύτιμων χρυσαφικών , ένας δημοφιλής φαντομάς , για πολλά χρόνια κατόρθωνε να παραμένει ασύλληπτος από τις διωκτικές αρχές , εφαρμόζοντας έξυπνα σχέδια διαφυγής μετά από τις επικές κλοπές του στα πλουσιότερα κοσμηματοπωλεία των Παρισίων . Την μέθη του ρίσκου και του κινδύνου την είχε βαθιά στο αίμα του . Κάποια στιγμή , μετά από πολλά χρόνια , στην διάρκεια μία θεαματικής κλοπής σε ένα Μουσείο αφρικανικών διαμαντιών στο Παρίσι ,οι αστυνομικοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν . Πριν συλληφθεί ο ευφυής κλέπτης , μπροστά στους άναυδους αστυνομικούς που τον είχαν περικυκλώσει , αντί να βγάλει  πιστόλι από το παλτό του , βγάζει μία φιάλη σαμπάνιας και αποτείνεται με ιπποτικό τρόπο στους αστυνομικούς...

 ...Μπράβο σας , με πιάσατε επιτέλους , κερνάω σαμπάνια  πριν μου φορέστε χειροπέδες, το υπέροχο παιγνίδι μαζί σας ήταν απολαυστικό , νικήσατε τελικά και σας το αναγνωρίζω..Ας πιούμε σαν παλιοί καλοί συμπαίκτες και εν συνεχεία σας ακολουθώ.. .

Αιφνιδιαστική αλλαγή σκηνικού και εποχής . Στα 1896  στα προεόρτια των Ολυμπιακών αγώνων των Αθηνών ,ο θρυλικός αστυνομικός διοικητής Μπαιρακτάρης δίνει εντολή στους χωροφύλακες να μαζέψουν προληπτικά όλους τους σεσημασμένους κλέφτες της Αττικής στην Πνύκα . Όπερ και εγένετο . Ο αστυνομικός διοικητής θέλοντας να αποτρέψει κρούσματα κλοπών σε βάρος των ημεδαπών και ξένων επισκεπτών των αγώνων , απευθύνεται στα κλεφτρόνια και τους λέει....

..Θα πατάξω αμείλικτα οποιαδήποτε προσπάθεια παρενοχλήσεως των επισκεπτών . Σας προειδοποιώ αυστηρά , το  διεθνές κύρος της Ελλάδος πρέπει να μείνει αλώβητο...

Τότε , ξαφνικά ένας περιβόητος αρχικλέφτης , εν αμαρτίαις γηράσας , θυμωμένος και έξαλλος απαντά στον Μπαιρακτάρη...

..Κύριε Διοικητά , Ντροπή σας . Ξεχάσατε ότι είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά κλέφτες...

Και πράγματι οι κλέφτες τήρησαν την ένθερμη , πατριωτική υπόσχεση τους και δεν σημειώθηκαν παράνομες πράξεις στην διάρκεια των πρώτων μοντέρνων ολυμπιακών αγώνων .

Οι λωποδύτες εκείνης της εποχής τήρησαν τον λόγο τους , έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα . Είχαν μπέσα . Τα χρόνια και οι αιώνες περνούσαν από τότε βασανιστικά , λουσμένα με τα πορφυρά χρώματα τραγωδιών που ξετυλίχθηκαν στην τρυφερά σκιά του βαθυκύανου , γαλανού , αττικού ουρανού . Τα ήθη και τα έθιμα άλλαξαν , ακόμα και η σύνθεσις  στην επαγγελματική  τάξη των κλεπτών , ληστών και λωποδυτών .

Όποιος αναμένει την ίδια ιστορική απάντηση , σε μία ενδεχόμενη σύναξη προληπτικής συλλήψεως  των μοντέρνων ληστοσυμμοριτών στην διασταύρωση των λεωφόρων Βασ . Σοφίας και Αμαλίας , ή απατά ή απατάται ...

              Απόστολος Λαγός

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ - Dr Otto Dietrich

…Τίποτε δεν είναι πιο αυτονόητο από το ότι η κρίση την οποία διερχόμαστε σήμερα, είναι αναγκαστικά και κρίση της Ατομικιστικής Φιλοσοφίας. Και όπως η ίδια η ζωή δημιουργεί νέους προσανατολισμούς, απομακρύνεται από τη θεοποίηση του ατόμου και ωθείται προς την Κοινότητα, το ίδιο πρέπει να συμβεί και στον πνευματικό βίο γενικότερα και στη Φιλοσοφία ειδικότερα, εάν βέβαια αυτή θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και στη νέα ζωή…

…Εννοιολογικά, ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από το ότι ζει σε Κοινότητα με τους άλλους, και η ζωή του εκτυλίσσεται μόνο μέσα στους κόλπους της Κοινότητος…

…Τα πραγματικά δεδομένα που βρίσκουμε στον κόσμο δεν είναι άτομα-άνθρωποι, αλλά φυλές, λαοί, έθνη. Ο άνθρωπος ως άτομο είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας των Φυσικών Επιστημών. Αντικείμενο γνώσης, όμως, των Πνευματικών Επιστημών είναι μόνο ως μέλος μιας Κοινότητος μέσα στην οποία η ζωή του γίνεται πράξη και αναπτύσσεται πρακτικά…

…Η καθολική σκέψη τοποθετεί ως ανώτατη αρχή την Κοινότητα με τον ίδιο τρόπο που ο Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί όχι το άτομο ή την ανθρωπότητα αλλά το λαό ως το μόνο οργανικό σύνολο που υπάρχει στην πραγματικότητα…

…η ανάπτυξη των δημιουργικών δυνάμεων και αξιών της προσωπικότητος μέσα στην Κοινότητα και προς όφελος της Κοινότητος, είναι το εξέχον ουσιώδες χαρακτηριστικό της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας… 

…η φυσική ελευθερία είναι η ελευθερία της προσωπικότητος του δημιουργικού για την κοινότητα ανθρώπου. Αυτήν την μοναδική αληθινή έννοια της ελευθερίας την είχε διδάξει ο Αριστοτέλης, ο οποίος αναγνώριζε την ελευθερία μόνο στο δημιουργικό άνθρωπο. Δημιουργικός μπορεί να είναι μόνο εκείνος, ο οποίος έχει συνείδηση των καθηκόντων του απέναντι στην κοινότητα, και ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτά. Γι’ αυτό και η έννοια της ελευθερίας προϋποθέτει δέσμευση προς την Κοινότητα. Όποιος διαθέτει αυτό το αίσθημα της Κοινότητος και αναγνωρίζει τους ηθικούς του δεσμούς μ’ αυτήν, αυτός είναι ελεύθερος και αισθάνεται και τον εαυτό του ελεύθερο, γιατί η ελεύθερή του δράση δεν μπορεί ποτέ να κατευθύνεται εναντίον των κανόνων της Κοινότητος, αλλά βρίσκεται σε αρμονία μ’ αυτούς…

Ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί ότι τίποτε δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο, ούτε καν η σκλαβιά. Το λυπηρό είναι, ότι αυτός ο τύπος κοινωνίας είναι πάντοτε καταδικασμένος σε θάνατο. Αφού πρώτα υποδουλωθεί…

…κατά την φιλελεύθερη αντίληψη, ο πολιτικός άνδρας δεν είναι παρά ένας «μεταπράτης» ή ένας «διαχειριστής», το Κράτος θα θεωρηθεί, πρακτικά ως ένα εργαλείο της οικονομικής δραστηριότητας. Θα είναι ένα «ελαχιστοποιημένο κράτος», επιφορτισμένο αποκλειστικά με αστυνομικές δραστηριότητες, έλεγχο και καθορισμό νόμων. Το κράτος καλείται να «επιβλέψει» την υλική περιουσία των πολιτών, να «διαιτητεύει» σε περίπτωση συγκρούσεως, να επαγρυπνεί για την τήρηση των νόμων, να συνεισφέρει στη γενική ευημερία, διαχειριζόμενο τα δημόσια ή συλλογικά αγαθά, δηλαδή εκείνα τα αγαθά που δεν είναι δυνατόν να καταναλωθούν ατομικά… Για το φιλελευθερισμό, τίποτε δεν προκύπτει από τη συλλογική ή κρατική απόφαση. Όλα εξαρτώνται από οικονομικές συνθήκες. Το κράτος, μ’ άλλα λόγια, δεν έχει παρά οικονομικό λόγο υπάρξεως…

…Για το φιλελευθερισμό, οι λαοί και τα έθνη δεν είναι παρά δευτερεύουσες πραγματικότητες. Δεν είναι με κανέναν τρόπο αντικείμενα της οικονομικής σκέψεως. Τι «δι-εθνές» εμπόριο δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ένα δι-εταιρικό εμπόριο. Η βελτίωση παρέχεται, ανεξαρτήτως εθνικών ή πολιτιστικών συνόρων, από μια συνεχώς εξαπλούμενη αγορά, που αγνοεί τις σχέσεις ισχύος και τις συλλογικές ιδιαιτερότητες. Για κάθε προϊόν, η «παγκόσμια» βελτίωση απορρέει αποκλειστικά από την τάση ισοτιμίας της τιμής των προϊόντων και των υπηρεσιών…

…Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος παραμένει η κυρίαρχη ιδεολογία στο πεδίο των διεθνών ανταλλαγών δεν καταλήγει απλώς στην αλλοτρίωση της εθνικής ανεξαρτησίας. Επιφέρει και έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας που κάνει εύθραυστες τις εθνικές οικονομίες τόσο στις χώρες του τρίτου κόσμου όσο και στις βιομηχανοποιημένες χώρες…

…Η εμπορική κοινωνία είναι μια κοινωνία, για την οποία κανείς δεν θέλει να πεθάνει, ούτε, γενικότερα, να εκπληρώσει καθήκοντα, για το θαυμάσιο λόγο ότι αυτή δεν κάνει να απορρέουν τα δικαιώματα από καθήκοντα και επειδή αυτή εθίζει τα μέλη της να σκέφτονται ότι τίποτε (και ιδίως η διάλυση της κοινωνίας) δεν είναι χειρότερο από το θάνατο. Ήδη από αυτό και μόνο η κοινωνία αυτή αυτοκαταδικάζεται. Μια κοινωνία που δεν είναι ικανή να σκεφτεί το θάνατό της, βρίσκεται ήδη έξω από η ζωή. Η εμπορική κοινωνία πέπρωται να πεθάνει διότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει στη θέση της…

…Οι φιλελεύθερες κοινωνίες, ευνοώντας τον «ναρκισσισμό», ζουν σε ένα διηνεκές παρόν. Το άτομο δεν μπορεί να θέσει εαυτό σε προοπτική, διότι κάτι τέτοιο απαιτεί σαφή συνείδηση μιας κληρονομιάς και μιας εξαρτήσεως που δεν είναι δυνατό να γίνουν κατανοητές παρά συλλογικά…

Eθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ

Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου

   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.

  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]

    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.

    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 

  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 

    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.

   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.

   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...

 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 

    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.

    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 

»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.

»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 

    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.

  »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.

  »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.

Πηγή:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Ο Μεταξάς, οι εβραίοι και ένα χαστούκι

Επιστολή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών προς τα μέλη της (12-11-1940), η οποία εγκωμιάζει τον «Θεόπεμπτον» κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και δίνει και πολιτισμικό χαρακτήρα στον πόλεμο κατά του Άξονος (1) 

Λίγοι γνωρίζουν, λόγω της συσκότισης και της συνεχούς σκόπιμης παραπληροφόρησης, ότι ο υποτιθέμενος φασίστας Μεταξάς ήταν μασόνος, κάτι το οποίο προκύπτει σαφώς και από το "ημερολόγιό" του. 

Πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε δεσμευτεί στους Αγγλοεβραίους και, μάλιστα, διατύπωνε τη δέσμευσή του αυτή ως δόγμα, προαναγγέλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη στάση που θα κρατούσε και ως "εθνικός κυβερνήτης" και, φυσικά, στον πόλεμο.

Ενδεικτικά: 

Στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών, είπε κατά λέξη: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».(2)

Η συμπόρευση του Μεταξά με τους Άγγλους υπήρξε, λοιπόν, αξίωμα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών ούτε στάση που τήρησε, εκτιμώντας, έστω και εσφαλμένα, το εθνικό συμφέρον. 

Η δε πιστή τήρηση από αυτόν των δεσμεύσεών του προς τους Αγγλοεβραίους, αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την -χωρίς τανκς στους δρόμους, όπως είναι γνωστό- επιβολή της δικτατορίας του. Συγκεκριμένα, στις 20 Αυγούστου 1936 ο νέος πρωθυπουργός συνήψε συμφωνία με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, με την οποία αύξησε το τοκοχρεολύσιο του εξωτερικού δημοσίου χρέους από 30 τοις εκατό που προβλεπόταν για τη διετία 1935-1937 σε 40 τοις εκατό. Στις αρχές του 1940 το ποσοστό αυτό έγινε 43%. Ο ίδιος ο βασιλιάς  Γεώργιος  έλαβε μέρος  στις  διαπραγματεύσεις  με τους Άγγλους ομολογιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Εβραίοι τραπεζίτες.(3) 

Ένα μόλις μήνα μετά την 4η Αυγούστου  ο Ιωάννης Μεταξάς επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε δηλώσεις υπέρ των "τέκνων της Ελλάδος" εβραίων: «Επιθυμώ με αυτή την ευκαιρία να εκφράσω την μεγάλη μου συμπάθεια προς τους Έλληνες Εβραίους. Να είστε πεπεισμένοι ότι  όσο ζω, οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα τέκνα της Ελλάδος». 

Για τις σχέσεις των εβραίων με το καθεστώς Μεταξά παραθέτουμε αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καβάλα «Η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας (1941-1944)» σελίδα 40: 

''Από τη μια με την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων σταμάτησε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη και ο Τύπος που ασκούσε αντισημιτική προπαγάνδα, όπως η Μακεδονία, ενώ από την άλλη μέσα από ποικίλα άρθρα παρουσιάζονταν οι λόγοι για τους οποίους το Νέο Κράτος μπορούσε να έχει «εμπιστοσύνη» στο ισραηλιτικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης. Σε σχετικό άρθρο ο υπουργός Κοτζιάς έλεγε: «Οι Ισραηλίται [...] άνθρωποι πατριώται, της εργασίας, άνθρωποι της οικογένειας, στοιχεία συντηρητικά, σύσσωμοι υπηρετούν τας κατευθύνσεις του Αρχηγού της κυβερνήσεως και ανεπιφύλακτα και άνευ ουδενός όρου, ως εις άνθρωπος πιστεύουν τον Ιωάννη Μεταξά [...]». Μέσα από τον λόγο του Τύπου και των εκπροσώπων της εξουσίας αναδείχθηκε μια φιλική πολιτική του Νέου Κράτους απέναντι στην Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης. Από την ίδια την κοινότητα φαίνεται ότι καλλιεργούνταν αντίστοιχη στάση, πιθανότατα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την κυβέρνηση και τα νέα ήθη που προοιωνιζόταν. Στο πλαίσιο αυτό παρατέθηκε δεξίωση από τον αρχιραβίνο στον υπουργό Κοτζιά με σχετικούς λόγους και εκδηλώσεις από τη νεολαία της «Μακάμπι», τον σύλλογο που είχε κατηγορηθεί για αντεθνική στάση στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και αυτό είχε αποτελέσει την αφορμή για τα γεγονότα στο συνοικισμό Κάμπελ. Τονιζόταν με ιδιαίτερη έμφαση η συμμετοχή της κοινότητας στις εθνικές επετείους. Ο δε αποκριάτικος χορός του Εβραϊκού Κεφαλαίου συνδέθηκε με το γεγονός της εγγραφής του Μεταξά στη Χρυσή Βίβλο της Παλαιστίνης. Λίγο αργότερα η είδηση για την εγγραφή στη Χρυσή Βίβλο αναφερόταν και στην εβραϊκή εφημερίδα της Μ. Βρετανίας Ισραηλιτικό Χρονικό, με ιδιαίτερη αναφορά στην «πατριωτική συμπεριφορά της Ελληνικής Κυβερνήσεως έναντι των εν Ελλάδι Εβραίων». Ενδιαφέρουσα, επίσης, ήταν η παρουσίαση από τον ίδιο τον αρχιραβίνο Κόρετς της σύνδεσης ελληνικού και ισραηλιτικού στοιχείου στο πλαίσιο του Νέου Κράτους, όπου τονιζόταν ότι έχει επέλθει συναδέλφωση των δύο λαών και ότι «υπό το ένδοξο σκήπτρο του βασιλέως Γεωργίου και την δροσερήν πνοήν της Εθνικής Αναγεννήσεως, έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν όλας των τας ζωτικάς δυνάμεις και την ενεργητικότητά των διά το καλόν της κοινής πατρίδος». Ύστερα από την κρατική ενίσχυση των άπορων Ισραηλιτών ενόψει των εορτών του Πάσχα από την κυβέρνηση, ο πρόεδρος της κοινότητας, Γκατένιο, δημοσίευε θερμή ευχαριστήρια επιστολή στην εφημερίδα.''

Οι εβραίοι, επίσης, συμμετείχαν στη νεολαία του κόμματος, την ΕΟΝ.

Ο Γαλλοεβραίος ιστορικός Μπερνάρ Πιερόν, στο βιβλίο του 'Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1996 και στην ελληνική γλώσσα το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις", στις σελίδες 243-257 γράφει:

"1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936,οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης! 

2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες. 

3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!" 

Το ανδρείκελο των εβραίων, αφού ενέπλεξε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των κομμουνιστών και των διεθνών τραπεζιτών, μετά δήλωσε υποκριτικά:  «Θα νικήσωμεν αλλά για την Ελλάδα υπέρ την Νίκη η Δόξα». Μόνο που αυτό ίσχυε για τα παιδιά των άλλων. Δεν το εννοούσε για τον γαμβρό του, τον άνδρα της κόρης του Λουκίας (Λουλού) Γεώργιο Μαντζούφα, ο οποίος την ώρα που οι Έλληνες σκοτώνονταν στο μέτωπο ή ακρωτηριάζονταν από κρυοπαγήματα, υπηρετούσε στο "ακριτικό" Ζούμπερι (παραθεριστικός οικισμός γνωστός σαν παραλία της Νέας Μάκρης). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Παπάγος με τον γιο του Λεωνίδα, ο οποίος υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα! Μεταξάς και Παπάγος άφησαν και οι δύο τη δόξα και τον θάνατο για τους άλλους...

Τι μεγάλη διαφορά, αλήθεια, με άλλους πολιτικούς άνδρες, για παράδειγμα, τον Γκαίμπελς, του οποίου ο γιος (της Μάγδας από τον πρώτο της γάμο, για την ακρίβεια) Χάρολντ πολεμούσε ως αλεξιπτωτιστής στην Κρήτη, ή τον Μουσολίνι του οποίου ο γιος Μπρούνο σκοτώθηκε ως πιλότος μαχητικού, ή τον Στρατάρχη Κάιτελ του οποίου οι γιοι πολέμησαν στη Γαλλία και το Ανατολικό Μέτωπο, ο δε μικρότερος σκοτώθηκε από τους Σοβιετικούς το 1941.  

Δυστυχώς, η ελληνική -και όχι μόνο η ελληνική-ιστοριογραφία κατασκευάζει και αναπαράγει μύθους, ιδιαίτερα όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Ένα, ακόμη, άγνωστο συμβάν εκείνης της τραγικής περιόδου, επιμελώς αποσιωπημένο, αποδεικνύει την υποτέλεια στους Αγγλοεβραίους των ανθρώπων που αυτοί διόριζαν πρωθυπουργούς. Αφορά τον αμέσως επόμενο διορισμένο πρωθυπουργό, τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή. Ο Κορυζής ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν, λίγες μόνον ημέρες μετά τη γερμανική επίθεση, το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Τα κρούσματα ανυπακοής και φυγής προς τα μετόπισθεν σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση του Ελληνικού Στρατού. Στις 16 Απριλίου ο διοικητής του ΤΣΗ  (Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου) Αντιστράτηγος Πιτσίκας, ζήτησε πολιτική παρέμβαση, ώστε να εγκριθεί η λύση της συνθηκολόγησης, αναφέροντας στον Παπάγο: Φρονούμεν ότι είναι αδύνατος κάθε περαιτέρω αντίστασις. Ενδεχόμενη διάλυσις του Στρατού θα δημιουργήση εσωτερικάς ανωμαλίας και ληστρικάς ορδάς με απεριγράπτους συμφοράς διά την χώραν. Η απάντηση του Παπάγου ήταν αρνητική, διότι η συνθηκολόγηση θα έφερνε τα βρετανικά στρατεύματα που υποχωρούσαν σε δυσκολότερη θέση. Στις 18 Απριλίου το απόγευμα, συζητήθηκε από το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το ζήτημα της άμεσης απομάκρυνσης όλων των βρετανικών στρατευμάτων και της επίσπευσης της ανακωχής, κάτι τέτοιο όμως έβρισκε τελείως αρνητικό τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, και φυσικά τους Βρετανούς. Ο Άγγλος πρέσβης Πάλαιρετ απαίτησε από τον Κορυζή, με τη συναίνεση του βασιλιά Γεωργίου, να διατάξει επίθεση του υπό διάλυση ελληνικού στρατού, προκειμένου να υποχωρήσουν οι Βρετανοί ανενόχλητοι! Όταν έκπληκτος ο Κορυζής αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σφαγιάσει όλους τους Έλληνες στρατιώτες χάριν της ασφαλούς διαφυγής των Άγγλων προς Κρήτη, ο Πάλαιρετ τον χαστούκισε. (4) 

   Δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο περιστατικό, πρέσβης να χαστουκίζει -ειδικά το χαστούκι καταδεικνύει στάση αφέντη προς δούλο- πρωθυπουργό, παρουσία μάλιστα του Ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Μετά από αυτό, ο Κορυζής φίλησε το χέρι του αγγλόδουλου βασιλιά, επέστρεψε στην οικία του και αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αυτό το χαστούκι ακριβώς είναι μια ακόμη απόδειξη της υποτέλειας των Ελλήνων, δήθεν εθνικών κυβερνητών, στους Αγγλοεβραίους. Η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών δεν άξιζε δεκάρα μπροστά στα συμφέροντα της εβραιόδουλης Αγγλίας ή, όπως είχε γράψει ο Έζρα Πάουντ  (στο "Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ") για τον Α΄Ππ, "πέθαναν μυριάδες και ανάμεσά τους οι καλύτεροι, για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα"...

Πηγή:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Στις  24 Οκτωβρίου 1940, τέσσερεις μέρες πριν το «όχι» του Μεταξά –ένα «όχι» που ήταν η μοιραία συνέπεια του πρόθυμου «ναι» που είχε ήδη πει στους Αγγλοεβραίους– ο Γάλλος Στρατάρχης και τότε  Πρόεδρος της Γαλλίας Πεταίν έδωσε τα χέρια με τον Χίτλερ στο Μοντουάρ της Γαλλίας. Η κίνηση αυτή επισφράγιζε τη συνεργασία των δύο χωρών. Το πώς αντιμετώπισαν πραγματικά οι Γάλλοι τη συνεργασία αυτή αποκαλύπτεται στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ένα χρόνο μετά, και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα JE SUIS PARTOUT (στις 18 Οκτωβρίου 1941), με τον τίτλο «Μοντουάρ… Μόσχα… Μοντφοκόν» (Ρ. Μπραζιγιάκ, Πολιτικά Άρθρα, εκδ. Θούλη, 2016).  Είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι, όταν συμφωνήθηκε η συνεργασία των δύο χωρών, ο Μπραζιγιάκ ήταν αιχμάλωτος πολέμου των Γερμανών, σε στρατόπεδο στη Βεστφαλία, όπου και έμαθε την είδηση. Επίσης,  στο άρθρο αυτό, το οποίο αργότερα θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνο και μαζί με άλλα οδήγησε στη θανατική του καταδίκη, εκφράζει τον πόθο του γαλλικού λαού να αποδοθεί δικαιοσύνη, με την τιμωρία αυτών που είχαν εμπλέξει τη Γαλλία στον πόλεμο, «θέλοντας να την κάνουν βρετανική κτήση». Γράφει, λοιπόν:

    «Την επομένη, όλες οι εφημερίδες μιλούσαν γι’ αυτό. “Ο Στρατάρχης” έλεγαν “αποφασίζει τη συνεργασία της Γαλλίας με τη Γερμανία”. Αυτή τη λέξη, για την οποία στη συνέχεια θα χυνόταν τόσο μελάνι, τη γνωρίσαμε πρώτα στη γερμανική της μορφή, με μεγάλα γράμματα τίτλων: ZUSAMMERARBEIT. Απέραντη ελπίδα γεννήθηκε μεμιάς στα στρατόπεδα των αιχμαλώτων. Είναι αυτή η ελπίδα που, πρώτα απ’ όλα, μου έρχεται στον νου και μόνο στο άκουσμα της συνάντησης στο Μοντουάρ, και είμαι σίγουρος ότι είναι σε αυτή την ελπίδα που πρέπει να μείνουμε πιστοί, και είναι αυτή η ελπίδα που πρέπει να αναζωπυρωθεί… Το Μοντουάρ δείχνει τη Μόσχα, και είναι ίσως έτσι που η συνάντηση της περσινής χρονιάς αποκτά όλο της το νόημα. Διότι είναι ακριβώς ενάντια στον εχθρό από την Ανατολή που μπορούμε να ενωθούμε σε αυτό που ο Στρατάρχης αποκάλεσε με μια θαυμάσια φράση “η συμφιλιωμένη ήπειρος”…»

    Αυτή ήταν η μόνη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει μια πραγματικά εθνική αντικομμουνιστική κυβέρνηση: να ενωθεί με τον Άξονα ενάντια στον εχθρό από την Ανατολή. Να ενωθεί σε αυτό που ο Πεταίν χαρακτήρισε «συμφιλιωμένη Ευρώπη»…

Πηγή:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού 

"Κουκίδης" όπως "Ηλένια"

Το πρωί της 6ης Απριλίου του 1941, ώρα 5.30′, ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Έρμπαχτ βρίσκεται στο σπίτι τού Αλέξανδρου Κορυζή. Αφού τον ξυπνά του διαβιβάζει τη διακοίνωση, στην οποία αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«Η Ελλάς, επιτρέπουσα εις αγγλικάς δυνάμεις να θέσουν και πάλιν πόδα εις Ευρώπην και ούσα το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος που έπραξεν τοιούτον τι, ανέλαβε βαρείαν ευθύνην έναντι της Ευρωπαϊκής κοινότητος. Ασφαλώς ο ελληνικός λαός δεν ενέχεται εις την εξέλιξιν αυτήν. Εκ τούτου, είναι ακόμη βαρυτέρα η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως εκ της ανευθύνου τοιαύτης πολιτικής της. Ούτω, η ελληνική κυβέρνησις εδημιούργησε μίαν κατάστασιν, προ της οποίας η Γερμανία δε δύναται περαιτέρω να μείνη άπρακτος. Όθεν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσε εις τα στρατεύματά της τη διαταγήν να εκδιώξουν εκ του ελληνικού εδάφους τας βρετανικάς δυνάμεις… Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως εξ Ελλάδος τους παρεισάκτους Άγγλους παρέχει αποφασιστικήν υπηρεσίαν τόσον εις τον ελληνικόν λαόν όσον και εις την ευρωπαϊκήν κοινότητα…».... 

Δύο μόνον ημέρες μετά, στις 8 Απριλίου το βράδυ, τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η κατάληψη της Βέροιας και λίγο αργότερα της Κατερίνης, της Κοζάνης της Καστοριάς κ.τ.λ. 

Περισσότεροι από 62.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία (Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί αλλά και Παλαιστίνιοι!) που σχημάτιζαν το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΒΕΣ) τράπηκαν σε πλήρη φυγή. 

Ο Βασιλιάς Γεώργιος, ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρίγκιπας Πέτρος και ο Άγγλος πρεσβευτής σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν πρώτοι την Ελλάδα μ’ ένα υδροπλάνο.

Στις 25 Απριλίου οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει από ατέλειωτες φάλαγγες βρετανικών οχημάτων με στρατιώτες που έτρεχαν να σωθούν. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 26/27ης Απριλίου, κατά μήκος της οδού Σταδίου, περνούσαν τα τελευταία οχήματα των βρετανικών οπισθοφυλακών.

Ένα τάγμα μοτοσικλετών της 2ης Μεραρχίας Πάντσερ, το οποίο είχε περάσει στην Εύβοια με σκοπό να καταλάβει το λιμάνι της Χαλκίδας, ανέλαβε την αποστολή να υπερφαλαγγίσει τη βρετανική οπισθοφυλακή. 

Στις 07.30 ώρα της 27ης Απριλίου φάλαγγα Γερμανών μοτοσικλετιστών με τη συνοδεία δύο τεθωρακισμένων αυτοκινήτων διέσχισαν την λεωφόρο Κηφισίας, τις οδούς Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφτασαν στην Ακρόπολη. Δύο Γερμανοί αξιωματικοί, ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο Υπολοχαγός Έλσνιτς ήταν επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής αυτής και αυτοί έκαναν την έπαρση της γερμανικής σημαίας με τιμητικό γερμανικό άγημα και απέστειλαν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών διά μέσου ασυρμάτου το παρακάτω μήνυμα:

“Προς τον Φύρερ και Καγκελάριο του Ράιχ.

Βερολίνο. Φύρερ μου

Την 27η Απριλίου και ώρα 08.10 πρωινή εφθάσαμε εις Αθήνας ως πρώτα Γερμανικά στρατεύματα και την 08.45 υψώσαμε την Γερμανική σημαία επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου.

Χάιλ Μάιν Φύρερ, Ίλαρχος Γιακόμπι-Υπολοχαγός Έλσνιτς”.

Οι γερμανικές δυνάμεις συνέχισαν την καταδίωξη και μάλιστα αιχμαλώτισαν στην Καλαμάτα περίπου 7-8.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία και τη Γιουγκοσλαβία, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να διαφύγουν. 

Ακολούθησε η Κρήτη για την οποία ο Τσώρτσιλ δήλωσε ότι θα την υπερασπιστεί μέχρι της τελευταίας ρανίδας. 

Νέα Φυγή! 

Οι μεγαλειώδεις νίκες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών οδήγησαν σε ταπεινωτική ήττα τους Άγγλους, οι οποίοι διέταξαν την εκκένωση των στρατευμάτων από την Κρήτη, που ολοκληρώθηκε στις 31 Μαΐου.

Ο Υπουργός Προπαγάνδας δόκτωρ Γκαίμπελς σημειώνει στο ημερολόγιό του: 

3 Ιουνίου 1941 (Τρίτη) Χθες: Τι όμορφη ημέρα: Η Κρήτη εκκαθαρίστηκε τελείως από τον εχθρό. Ένδοξα νέα. Τα ανακοινώνουμε τελετουργικά από το ραδιόφωνο. Προκαλούν βαθιά εντύπωση. Οι Εγγλέζοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός από το να λένε ηλίθιες αερολογίες. Χίλιες υπεκφυγές και δικαιολογίες. Δεν τους λυπόμαστε. Ο Τύπος και το ραδιόφωνο τους σφυροκοπούν χωρίς οίκτο. Γράφω ένα κοφτερό κύριο άρθρο, "Ο δοξασμός της υποχώρησης", πρώτο πράγμα! Τι ωραία ημέρα! Τι μεγαλειώδεις νίκες! Είναι κανείς απόλυτα ευτυχισμένος και χαίρεται που ζει.

Οι Άγγλοι πράγματι δεν μπορούσαν να πουν τίποτε εκτός από αερολογίες. Μια από αυτές τις αερολογίες εμφανίστηκε στην εφημερίδα ''DAILY MAIL'' λίγες ημέρες μετά και πιο συγκεκριμένα στις 9 Ιουνίου. Το άρθρο υπογράφει ανώνυμος ''ειδικός ανταποκριτής'' της από το Κάιρο. 

Με τίτλο: ''Ένας Έλληνας παίρνει την σημαία του στον θάνατο'' γράφει: 

Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φρουρούσε την ελληνική γαλανόλευκη σημαία επάνω στην Ακρόπολη στην Αθήνα, όταν μια ομάδα ένστολων Ναζί προχώρησαν προς αυτόν. “Τράβηξέ την κάτω” του είπαν “και ύψωσε αυτήν την σημαία με την σβάστικα”. Ο Κώστας αργά κατέβασε τα χρώματα της χώρας του. Σταμάτησε μια στιγμή με τα μάτια καρφωμένα στον Γερμανό αξιωματικό. Έπειτα τύλιξε την σημαία γύρω στο σώμα του και ρίχτηκε στις επάλξεις, από ύψος των 200 ποδών.

Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για Κουκίδη, σημαία κ.τ.λ. Ήταν μια ''ηλίθια αερολογία'' όπως σημείωνε εύστοχα ο δρ. Γκαίμπελς, εμπνεύσεως του ανωνύμου συντάκτη της. Μάλιστα η εφημερίδα συνέχιζε τα παραμύθια στις αμέσως επόμενες σειρές, στις οποίες παρουσιάζε την Αθήνα σαν εξεγερμένη πόλη: 

"Μαθαίνω ότι γερμανικές περίπολοι στους δρόμους της Αθήνας έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη. Λέγεται ότι η Γκεστάπο δουλεύει σκληρά και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί είναι ο κ.Λαμπράκης, ιδιοκτήτης δύο αθηναϊκών εφημερίδων". 

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΥΠΕΣΤΑΛΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ (γεγονός που δήθεν οδήγησε τον Κουκίδη στην αυτοκτονία): "Περί την 10ην π.μ. υψώθη πρώτον η σημαία των ναζί με τον αγκυλωτόν σταυρόν, παραπλεύρως δε ταύτης η Ελληνική" (Δ. Γατόπουλου "Ιστορία της Κατοχής", Αθήναι 1946, σ.126).

Αθήνα, 1941, η σβάστικα και η ελληνική σημαία κυματίζουν πλάι-πλάι στην Ακρόπολη

Οι Γερμανοί δεν είχαν απολύτως καμία ανάγκη τέτοιας υπηρεσίας από Έλληνα φρουρό. Το πολυπληθές άγημά τους που το πρωί της 27ης Απριλίου έφτασε στον Παρθενώνα, παρουσία φωτορεπόρτερ και κινηματογραφιστών επικαίρων, ύψωσε τη σβάστικα χωρίς κανένα επεισόδιο.

Αναζητώντας τον ανύπαρκτο

Το ζήτημα του «ήρωα Κουκίδη!», του εύζωνα / πολίτη / στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκίδη, προσφερόταν για αντιναζιστική προπαγάνδα. Έτσι ερευνήθηκε επισταμένως από διάφορα ΜΜΕ. Στην εκπομπή της ΕΤ1, «Σαν Παραμύθι», στις 26 Απριλίου 2000, με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο κ. Τάκη Σπηλιόπουλο, ο αρμόδιος αξιωματικός της -τότε ανακτορικής- φρουράς αποκλείει την ύπαρξη εύζωνα με το όνομα "Κωνσταντίνος Κουκίδης". «Αν ήταν στρατιώτης στους ευζώνους δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ήξερα» δήλωνε ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Ανδρέας Μαχιμάρης. 

Στην ίδια εκπομπή, ο αντιστρατήγος Ιωάννης Κακουδάκης, διευθυντής στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού τόνιζε: «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει. Το ΓΕΣ έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους κι όλους τους αξιωματικούς της περιόδου. Κάπου θα έπρεπε να ανήκει ο Κουκίδης. Ούτε εύζωνας υπήρξε ούτε ήταν φαντάρος. Όλα εξετάστηκαν». 

Τα φούμαρα των αντιναζιστών

''Τιμάμε τον Κουκίδη, παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή.'' Με τα λόγια αυτά, ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων, Αβραμόπουλος, αποκάλυπτε στις 12 Οκτωβρίου 2000, τιμητική πλάκα στη μνήμη του «ήρωα Κουκίδη», στη βάση του ιερού βράχου της Ακρόπολης. Η απάτη σε όλο της το μεγαλείο! 

Η Αλήθεια

Κωνσταντίνος Κουκίδης υπήρξε, δεν ήταν βέβαια ούτε στρατιώτης ούτε εύζωνας και, άλλωστε, πέθανε το 1974. Το 1946 μάλιστα έβγαλε και βιβλίο για τη δικαιοσύνη επί κατοχής. 

Γεννημένος στην Ανατολική Θράκη το 1891, είχε δουλέψει σε μεγάλες εφημερίδες (Ελεύθερο Βήμα, Αθηναϊκά Νέα, Καθημερινή) και είχε κάνει χρόνια ανταποκριτής στο Παρίσι. Έγραψε αρκετά ιστορικά και άλλα έργα, φιλολογικά μελετήματα, ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λαογραφικές και αρχαιολογικές πραγματείες  και τουριστικά ρεπορτάζ. Πέθανε γέρος σε ηλικία 83 ετών. 

Ο προαναφερθείς Αντιστράτηγος Ιωάννης Κακουδάκης, ίσως ο πλέον αρμόδιος για την υπόθεση «Κουκίδη» γράφει στο περιοδικό “Πόλεμος και Ιστορία”, τεύχος 47 (Δεκέμβριος 2001, σελ. 4)

''Τον Εύζωνα Κουκίδη δεν τον είδε κανένας ποτέ. Δεν βρέθηκε ποτέ η Σημαία. Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα. Ψάξαμε παντού, όπου υπάρχει περίπτωση να υπάρχει το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης. Στα νεκροταφεία, στα νεκροτομεία, στα ληξιαρχεία και στις συγκεκριμένες ημέρες δεν υπάρχει καμία εγγραφή. Από τους καταλόγους του ΟΤΕ και από όλα τα Ληξιαρχεία της Αττικής ψάξαμε για επιζώντες με αυτό το όνομα και ερευνήσαμε σχετικά. Μετά από όλα αυτά δεν υπάρχει καμία επίσημη τεκμηρίωση του συγκεκριμένου περιστατικού και αν το συγκεκριμένο πρόσωπο υπήρξε στην πραγματικότητα. Βέβαια καμία στρατιωτική υπηρεσία δεν μπορεί να χάσει κάποιο στρατιώτη της χωρίς να το ξέρει ή χωρίς να έχει γραφεί σε κάποια κατάσταση.

Στη ΔΙΣ ήλθε μέχρι και ο Ιατροδικαστής Αθηνών με το βιβλίο που είχε η υπηρεσία του τότε και κατέγραφαν όλες τις ιατροδικαστικές πράξεις -όλους τους νεκρούς- όπου δεν σημειωνόταν κανένας νεκρός στρατιώτης την περίοδο 27-30 Απριλίου 1941.

Να σημειώσω ότι η Προεδρική Φρουρά, τότε Ανακτορική Φρουρά, δεν έβαζε και δεν βάζει ποτέ φρουρούς στην Ακρόπολη.''

Κατόπιν τούτων... "Κουκίδης" όπως "Ηλένια"!

Πηγή Εδώ:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού