Η ηρωική επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους κατακτητές ήταν μία ακόμη σύγκρουση της Δύσης και της Ανατολής· μία ακόμη εκδήλωση αφύπνισης ενός άριου έθνους, και μία ακόμη προσπάθειά του, ενάντια στον Ασιάτη κατακτητή, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, να βάλει τέλος στη σκλαβιά και την υποταγή· μία ακόμη αντίσταση του Πολιτισμού στη Βαρβαρότητα. Θα παραθέσουμε ξανά τα λόγια του Ι. Συκουτρή που αναφέρονται στην εσωτερική μεταστροφή των Ελλήνων που εκδηλώθηκε εξωτερικά με τη μεγαλειώδη Επανάσταση του 1821: … αφ’ ενός της αρχαίας Ελλάδος το ιδανικόν υπήρξεν ο συνεκτικός δεσμός που ήνωσε και συνήσπισε του Έθνους τας δυνάμεις και τας εχαλύβδωσε διά τον τραχύν αγώνα […] Έτσι αποτελεί το 21 […] αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμιστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας ─αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού… (Ι. Συκουτρής, Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη).
Ένα ηρωικό έθνος με ρίζες που χάνονται στην αυγή του χρόνου απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του, και με τον ηρωικό του Αγώνα εναντίον των Ασιατών κατακτητών ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του. Η αριθμητική και στρατιωτική υπεροχή των εχθρών του δεν το εμπόδισαν να ξεσηκωθεί. Το ηρωικό έθνος αψήφησε τη λογική των αριθμών και ένιωσε μόνο το Χρέος του απέναντι σε εκείνους που είχαν φύγει και σε εκείνους που θα έρχονταν, απέναντι στην Αιώνια Πατρίδα.
Και προκάλεσε την έκπληξη των ισχυρών του κόσμου που δεν περίμεναν τέτοια γενναιότητα, τέτοια πολεμική αρετή, τέτοιες νίκες από το μικρό έθνος κατά του μεγάλου εχθρού. Και προκάλεσε, ακόμη, ενθουσιασμό, συγκίνηση, και ενέπνευσε τα ελεύθερα πνεύματα άλλων εθνών που του συμπαραστάθηκαν και κάποια πρόθυμα έδωσαν και τη ζωή του για αυτό. Ένα μικρό έθνος ανάγκασε τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.
Ήταν η Ελλάδα τέτοιες μέρες…
Είναι η Ουκρανία
στις μέρες μας…
Ένα έθνος που εθεωρείτο μικρό σε δύναμη, που μετρά λίγα χρόνια ελευθερίας, ένα έθνος που φαινόταν ασήμαντο μπροστά στον πανίσχυρο Ασιάτη εισβολέα, τη Ρωσία, ένα έθνος για το οποίο οι ισχυροί και οι λογικοί του κόσμου πίστευαν ότι θα πέσει αμέσως, και ετοιμάζονταν να συνομιλήσουν με τον Ασιάτη κατακτητή επί τη βάσει «νέων τετελεσμένων», αυτό το έθνος με την ηρωική Αντίστασή του, με τον μεγαλειώδη Αγώνα του όχι απλώς προκάλεσε κατάπληξη, θαυμασμό, ενθουσιασμό, αλληλεγγύη, αλλά επέφερε κοσμογονικές αλλαγές, αφυπνίζοντας την κοιμισμένη, φοβισμένη και ηττοπαθή Δύση. Ένα έθνος, του οποίου και αυτή ακόμη την ύπαρξη ως αυτοτελούς έθνους κάποιοι, και όχι μόνον ο Ασιάτης εισβολέας, αμφισβητούσαν -ή στην καλύτερη περίπτωση το θεωρούσαν «το ίδιο» με τον Ασιάτη εχθρό (και «το ίδιο» ουσιαστικά σήμαινε «υποτελές»)- αποκαλύφθηκε, ανέδειξε και επέβαλε την ξεχωριστή ταυτότητά του, εκθέτοντας συγχρόνως τις αδυναμίες και τη μειονεξία τού υπερέχοντος εχθρού του. Ένα μικρό σε δύναμη έθνος ύψωσε περήφανα το ανάστημά του απέναντι σε έναν πολύ βάρβαρο εισβολέα που δεν επιδιώκει μόνο να το κατακτήσει, αλλά να το εξαφανίσει διά παντός, χτυπώντας το μέλλον του: μαιευτήρια για να σκοτώσει τα νεογέννητα και τις επιτόκους ώστε να μην προλάβουν να γεννήσουν, αλλά και παιδιά οπουδήποτε τα βρει (και στους περίφημους ανθρωπιστικούς διαδρόμους-παγίδες), και όταν δεν τα σκοτώνει βάζει την εμπροσθοφυλακή του, τους ανώμαλους ακραίους ισλαμιστές του να τα αρπάξουν, στα χέρια των οποίων θα βρουν σίγουρα τον πιο μαρτυρικό θάνατο. Ενώ τις γυναίκες, όταν τις βρει αδύναμες και όχι ένοπλες, τις βιάζει και τις σκοτώνει. Έτσι, εξάλλου, ενεργούσε πάντοτε ο Ασιάτης εισβολέας απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά.
Ο ηρωικός αγώνας
της Ουκρανίας ενάντια στη βάρβαρη ασιατική Ρωσία αναπόφευκτα φέρνει στον νου
την ηρωική Επανάσταση της Ελλάδας.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ένα φαινομενικά μικρό σε δύναμη έθνος μάχεται με απαράμιλλη γενναιότητα, αψηφά τη λογική των αριθμών, εμπνέει και ενθουσιάζει, και, χωρίς να έχει λάβει την υλική υποστήριξη που δικαιούται και του αρμόζει, κατάγει θαυμαστές νίκες, επιβάλλει τον σεβασμό, και αναγκάζει όλον τον πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά του.
