Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

ΥΨΩΣΕ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ!


GEORGE LINCOLN ROCKWELL:


Η συνεχής επιτυχία σε οποιοδήποτε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν οφείλεται ποτέ μόνον στην τύχη. Η επιτυχία ενός καθορισμένου σκοπού, είτε αυτός είναι να πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β, είτε να χτίσουμε ένα σπίτι, είτε να στήσουμε μια εμπορική επιχείρηση είναι πάντοτε αποτέλεσμα τριών συνιστωσών:

α) της διανοητικής ικανότητας να μπορούμε να συλλάβουμε το πρόβλημα, να προβλέψουμε τα εμπόδια και τις αντιδράσεις και να βρούμε τον καλύτερο τρόπο να τα υπερνικήσουμε.
β) της θέλησης και της αποφασιστικότητας να κάνουμε ότι χρειαστεί για να πετύχουμε τον σκοπό μας, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις.
γ) των φυσικών προσόντων, δηλαδή της σωματικής και πνευματικής δύναμης να επιβάλουμε και να φέρουμε εις πέρας το σχέδιο που το μυαλό μας συνέλαβε και η θέλησή μας αποφάσισε.

Αν μια από τις τρεις αυτές συνιστώσες λείπει, μπορούμε εύκολα να μαντέψουμε ότι η αποτυχία θα είναι η αναπόφευκτη κατάληξη των προσπαθειών μας.

Ένας διανοητικός ανάπηρος π.χ δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί τούς διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία από το σημείο Α στο σημείο Β μιας ζούγκλας (φίδια, επικίνδυνα σαρκοβόρα, αρρώστιες κ.τ.λ).Δεν θα μπορέσει συνεπώς να καταλάβει ούτε την χρησιμότητα εφοδίων όπως τα όπλα, οι χάρτες και τα φάρμακα και έτσι δεν θα φτάσει ποτέ στο σημείο Β, αδιάφορο πόσο δυνατή θέληση, ή πόσο κτηνώδη δύναμη διαθέτει.

Ένας λιγόψυχος μπορεί να αντιληφθεί τους κινδύνους και να προετοιμαστεί για να τούς αντιμετωπίσει, μπορεί ακόμη να είναι και πολύ δυνατός στο σώμα. Θα αποτύχει όμως να φτάσει στο σημείο Β αφού η θέλησή του είναι τόσο αδύναμη ώστε να μην μπορέσει να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους που θα βρεθούν στον δρόμο του με την απαιτούμενη σκληρότητα: θα υποκύψει στον πρώτο από αυτούς που θα βρεθεί στον δρόμο του. 'Ένας καχεκτικός αρρωστιάρης θα υποκύψει και αυτός, όσο πείσμα και αν διαθέτει και όσο καλά εφοδιασμένος και αν είναι. 

'Ότι συμβαίνει με τούς αγώνες των ατόμων συμβαίνει και με τους αγώνες των πολιτισμών. Δεκάδες πολιτισμοί αφανίστηκαν επειδή έχασαν ένα από αυτά τα τρία απαραίτητα στοιχεία.

Οι πρωτόγονες κοινωνίες συνήθως εξαφανίζονται όχι τόσο εξαιτίας της έλλειψης θέλησης ή μυικής δύναμης, αλλά επειδή είναι ανίκανες να σχηματίσουν μια διανοητική εικόνα της κατάστασης τους. Καθώς ζουν μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας και της πρόληψης, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της φύσης και υποκύπτουν σε θεομηνίες (σεισμούς, πλημμύρες, επιδημίες) που οι πιο πολιτισμένες κοινωνίες έχουν μάθει να υπερνικούν

Από την άλλη μεριά, οι ''πολιτισμοί'' με όλα τα διανοητικά τους επιτεύγματα αφανίζονται κυρίως επειδή υστερούν σε θέληση, δηλαδή σε αυτή την άγρια ορμή για επιβίωση και επικράτηση που οφείλει την ύπαρξή της η κοινωνία. Γίνονται ''ανθρωπιστικές,'' εγωιστικές και μαλακές. Γίνονται αδύναμες και εξαρτώνται από μισθοφόρους για την άμυνά τους. Το πολεμικό πνεύμα της αυτοθυσίας και της τιμής των προπατόρων τους αντικαθίσταται από την ροπή προς το εύκολο και την πολυτέλεια που με υποκρισία την αποκαλούν ''ανθρωπισμό.'' 

Όταν ένας πολιτισμός φτάνει σε ένα τέτοιο στάδιο κατάπτωσης, μόνο ένα εξαιρετικά σπάνιο ιστορικό συμβάν μπορεί να σταματήσει την πλήρη κατάρρευση της κοινωνίας, καθώς η παρακμή της γίνεται μέρα τη μέρα έκδηλη. Μόνο όταν η ετοιμοθάνατη κοινωνία έχει ακόμα μέσα της αρκετή ζωική ενέργεια, για να γεννήσει έναν πνευματικό γίγαντα, έναν σχεδόν Θεό που έρχεται από τα παλιά για να ταράξει τον πολιτισμό αυτό και να τον οδηγήσει έξω από την επιθανάτια πορεία του και σε πείσμα της αντίδρασης εκείνων που θέλουν να αυτοκτονήσουν και ζητούν μόνο ''ειρήνη'' και την ευχάριστη χαύνωση του θανάτου, μόνον τότε μπορεί μια κοινωνία να αναστηθεί ξανά.

Ο Άριος πολιτισμός πέρασε από το σημείο μη επιστροφής στο δρόμο του προς την εξαφάνιση κάποια στιγμή μέσα στο δέκατο ένατο αιώνα. Αυτό το παρατήρησαν μεγάλοι μελετητές όπως ο SPENGLER ο CHAMBERLAIN και άλλοι...

Αν δεν υπήρχε η απίστευτη, θαυμαστή εμφάνιση του Αδόλφου Χίτλερ στο ιστορικό παρασκήνιο την τελευταία δυνατή στιγμή, ο μόνος δρόμος που θα μπορούσε να ακολουθήσει ένας ευφυής, διορατικός και ευαίσθητος περιβαλλόμενος από ένα τόσο αηδιαστικό πολιτισμό θα ήταν η αξιοπρεπείς απομόνωση και η αναμονή του θανάτου σαν μόνο μέσο απαλλαγής από την συντριπτική πραγματικότητα μιας εξεβραισμένης κοινωνίας που πορεύεται με ταχύτητα πίσω στην ζούγκλα στο όνομα του ''ανθρωπισμού''.

Η εμφάνιση του Αδόλφου Χίτλερ στο ιστορικό παρασκήνιο αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα στον Άριο πολιτισμό αρκετή σπίθα αυτοθυσίας και δημιουργίας για να επιτρέψει ίσως άλλα χίλια χρόνια επιβίωσης του Άριου.

Αυτή η απείρως πολύτιμη σπίθα όμως δεν θα γίνει ποτέ φωτιά και θα εξαφανιστεί γρήγορα στα σκοτάδια του χάους, όσο η ελάχιστη μειοψηφία που είναι αρκετά φωτισμένη για να κατανοήσει τη σημασία του έργου του, παραμένει εγωιστική, δειλή και απρόθυμη να μετατρέψει τη σπίθα αυτή σε φωτιά δημιουργικού πολιτισμού προτού να είναι για πάντα πολύ αργά.

Μέχρι σήμερα, η τρομερή τιμωρία που επιβλήθηκε στους ήρωες που ακολούθησαν τον Αδόλφο Χίτλερ από τις εβραϊκές δυνάμεις της παρακμής και της καταστροφής τρομοκράτησε τόσο πολύ τον κόσμο που ακόμα και αυτοί που μπορούν να δουν και να κατανοήσουν τον κίνδυνο για την ανθρωπότητα και τον δρόμο της σωτηρίας που έδειξε ο Αδόλφος Χίτλερ είναι τόσο πολύ προσκολλημένοι στην ζωούλα τους και τις ανέσεις τους που δεν τολμούν να αδράξουν την ιερά σπίθα της Άριας επιβίωσης και να την δυναμώσουν με την πνοή της ζωής τους, προτού χαθεί. 

Η Άρια, λευκή ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος του σκότους και του αφανισμού. Μέσα στο σκοτάδι αντικρίζει σπαρμένα τα κουφάρια άλλων αυτάρεσκων πολιτισμών που νόμιζαν ότι τα ξέρουν όλα και που είναι παρασυρμένοι από την πομπώδη εξωτερική εμφάνιση τους δεν μπόρεσαν να δουν το τέλος που πλησίαζε με γοργά βήματα. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ή να αντικρίσουν κατάματα την ολοκληρωτική απειλή της αυξανόμενης αδυναμίας τους και του ''ανθρωπισμού'', δεν μπόρεσαν να επιστρατεύσουν την ολοκληρωτική θέληση που ήταν απαραίτητη για να αναστραφεί η μοιραία πορεία προς τον θάνατο και τη λήθη. Ήταν όλοι πολύ οκνηροί και εγωιστές άπληστοι και δειλοί για να αναγκάσουν το κήρυγμα των ελάχιστων που προφήτευαν την καταστροφή και προσπαθούσαν να αντιδράσουν. Αντί για αυτό, τούς έκαιγαν, τούς σταύρωναν, τούς λιθοβολούσαν ή τούς υποχρέωναν να πιουν το κώνειο.    

Αν ύστερα από χίλια χρόνια υπάρχει ακόμα ιστορία και άνθρωποι ικανοί να την μελετούν, θα απορούν όταν θα διαπιστώνουν την πεισματική άρνηση του Άριου να χρησιμοποιήσει την συντριπτική υπεροχή του σε δύναμη και γνώση και το θεϊκό δώρο της παρουσίας του Αδόλφου Χίτλερ για να σωθεί από την πιο αποτρόπαια σκλαβιά στον ζυγό μιας σχετικά μικρής συμμορίας από αηδιαστικούς, παθολογικά ανισόρροπους, αδύναμους, δειλούς, αλαζόνες και καταπιεστικούς Εβραίους.

Τα σημερινά μας προβλήματα δεν είναι πλέον ''αμερικάνικα'' προβλήματα, ''βρετανικά'' προβλήματα, ''γαλλικά'' προβλήματα, ''γερμανικά'' προβλήματα, ή ευρωπαϊκά προβλήματα. Είναι προβλήματα ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. 



Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού




Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

LEON DEGRELLE : Η ΤΑΞΙΣ





Η διατήρησι της «τάξεως», από πολύ καιρό καλύπτει κάθε είδους παλιανθρωπιά. Οι συντηριτικοί καταφεύγουν πίσω από την «τάξι» διότι θέλουν να προστατεύσουν τα πολιτικά τους κεκτημένα.Γι' αυτούς η τάξις συνίσταται στην με κάθε θυσία διατήρησι ενός σκωληκοβρώτου πολιτικού συστήματος. Γι' αυτούς η τάξις είναι ο κομφορμισμός των κομμάτων, είναι η διατήρησι της αναλογικής των παροπίδων, είναι ο δίχως υπερβολικό θόρυβο διαμοιρασμός των κερδών της εξουσίας, είναι ο φόβος για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την προνομιακή τους κατάστασι ακόμη και αν είχαν σαν τίμημα την σωτηρία της πατρίδος... Να μιλούμε για τάξι αναφερόμενοι σ' αυτούς τους τύπους του εγωισμού είναι κραυγαλέα υποκρισία. Δεν υπάρχει τάξις — αλλά πρωτογενή και βαθιά αναταραχή — όταν η εκτελεστική εξουσία είναι στο έλεος των clan των μεγαλοεφοπλιστών, όταν δεν τυγχάνει ουδεμίας σταθερότητος και δεν τροχοπεδείται από κανένα αίσθημα ευθύνης, όταν οι νόμοι γεννιούνται βιαστικά από ένα αναρμόδιο κοινοβούλιο, φλύαρο και δολοπλόκο, όταν η διαχείρησις δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκονισμένη μηχανή δίχως ζωή και δίχως απόδοσι. Το πολιτικό καθεστώς, που ανεχόμεθα εδώ και 10 χρόνια δεν είναι τάξις αλλά αναρχία: ασυνέπεια των κομμάτων, αντιγνωμίες της κυβερνήσεως, σκουριασμένα γρανάζια της διαχειρήσεως, ανικανότητα να διορθωθούν, να ανανεωθούν.
Η τάξις δεν έχει τίποτε το  κοινό μ' αυτές τις πολιτικές αντίκες. Αυτοί που υπερασπίζονται τα ερείπια αυτά στο όνομα της τάξεως είναι δειλοί ή άβουλοι που μέσα στη ζωή του Έθνους και σε κάθε δημιουργική προσπάθεια προτιμούν την μετριότητα ή την αδικία.
Έχουν ένα διαβολεμένο τρόμο της αλλαγής. Το καθεστώς με όλα του τα αδιέξοδα, τα σκοτεινά δρομάκια δεν μπορεί παρά να τους αρέση. Στον κερδοσκοπικό τους συντηρητισμό, ενισχύονται από όλους εκείνους που φοβούνται τους σκονισμένους οικοδόμους και που προτιμούν την αργή αποσύνθεσι της χώρας.
Η υπεράσπισις της τάξεως για ορισμένους συντηρητικούς σημαίνει: να οργανώσουν την προστασία του κοινωνικού εγωισμού και να αντιταχθούν σε μια υγειά , εύρωστη και συνεχώς πιο σύνθετη ανάπτυξι των εργατικών μαζών.
 Επιθυμούν να γυρίσουν στην κοινωνική αποτελμάτωσι κάτω από την κάλυψι της τάξεως.
Αρνούνται να λάβουν υπ όψιν το ανθρώπινο στοιχείο του εργατικού προβλήματος.
Θέλουν να βάλουν τρικλοποδιά σε κάθε πρωτοβουλία....
Ζητούν να αποφύγουν την δημιουργία ενός ικανού κοινωνικού καταστατικού ... Αγνοούν την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο της εργασίας, την ευγένεια της εργατικής οικογένειας, τις ανάγκες της, το άγχος της και την ευτυχία που δικαιούται.
Αυτή η περιφρόνησις του λαού και της εργασίας του, αυτή η άγνοια της ψυχής του, αυτή η εγκατάλειψις των καταβροχθισμένων από την ρυπαρότητα εστιών και η σαπισμένη ατμόσφαιρα, αυτή η ολική έλλειψις της υγειονομικής πολιτικής, εδημιούργησαν το πιο βδελυρό των αναταραχών. Μας οδήγησαν στο χείλος της κοινωνικής αβύσσου.
Να παρατείνουμε αυτήν την αναταραχή στο όνομα της τάξεως; Ποτέ. Οι άνδρες της τάξεως για μας, είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να ανανεώσουν το κράτος... που θα δώσουν στην εκτελεστική εξουσία, την δυνατότητα, την διάρκεια και την αρμοδιότητα, στις Συντεχνίες, την επεξεργασία οικονομικών και κοινωνικών νόμων, στη διαχείρησι ζωή, εξυπνάδα, υπευθυνότητα.
Οι άνδρες της τάξεως για μας είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να απελευθερώσουν την χώρα, την οικονομική και πολιτική ζωή από την δικτατορία του υπέρ καπιταλισμού.
Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα αναζητήσουν ακούραστα την καλυτέρευση - υλική και πνευματική - των πεπρωμένων του λαού που θα οικοδομήσουν την οικονομική δικαιοσύνη και θα πλησιάσουν τις τάξεις στην ευημερία, την τιμιότητα και τον Σεβασμό.
Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα ξεσηκώσουν όλες τις πνευματικές και διανοητικές δυνάμεις σε θέσι να  γαληνέψουν και να ανασυντάξουν τις ψυχές...
Η τάξις για μας είναι η πρόοδος και η αρμονία. ΄Οχι απραξία αλλά δημιουργία. Προσπάθεια καθημερινή.

Τάξις; Ναι. Αλλά τάξις νέα, για την σωτηρία της χώρας και του λαού.






Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού





Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά



του Matt Koehl
Το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1995, στο NS Bulletin (έκδοση β’ τριμήνου), και αναφέρεται στην άμεση αιτιώδη σχέση μεταξύ της έκβασης του Β΄πΠ και της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο στην εποχή μας

Σήμερα, έχουν παρέλθει 50 έτη από το τέλος του Β΄Ππ. Για πολλούς, εκείνη η σύγκρουση μοιάζει με αρχαία ιστορία. Αλλά οι επετειακές τελετές και το ξεφάντωμα των στρατιωτικών νικητών μάς υπενθυμίζουν, για άλλη μια φορά, ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε σύντομα. Λοιπόν, είναι δίκαιο να ρωτήσουμε: Για ποιον λόγο εμείς —οι λαοί της Αμερικής, του Καναδά, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νοτίου Αφρικής και όλων των λευκών εθνών— πήγαμε στον πόλεμο στην πρώτη γραμμή;
Πολλές εξηγήσεις έχουν δοθεί: για να σταματήσουμε τη δικτατορία και την επιθετικότητα, να διαφυλάξουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να διασώσουμε τη βρετανική Αυτοκρατορία, να σώσουμε τις μικρές χώρες, κ.λπ., κ.λπ.  Όταν, όμως, περάσουμε όλες αυτές τις εξηγήσεις από «το φίλτρο της απλής αλήθειας», τότε όλες καταλήγουν σε αυτό και μόνο: στην παθολογική επιθυμία συγκεκριμένων εμπλεκόμενων μερών να καταστρέψουν τον Αδόλφο Χίτλερ και την Ιδέα του. Με άλλα λόγια, ο Β΄Ππ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας πόλεμος εναντίον του Χίτλερ.

Η ανίερη συμμαχία

    Σε αυτόν τον πόλεμο, τα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη —οι μπολσεβίκοι, οι διεθνείς τραπεζίτες, οι κάθε είδους αντιδραστικοί αλλά ιδιαίτερα οι Εβραίοι— ανακάλυψαν ότι οι όποιες μεταξύ τους διαφορές υποχωρούσαν ενώπιον του κοινού τους συμφέροντος να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο και τον Σκοπό του. Φορώντας τον μανδύα τού υποκριτικού φαρισαϊσμού, αυτή η ανίερη συμμαχία υποσχέθηκε ότι χωρίς τον Χίτλερ θα υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος    —ένας κόσμος ελευθερίας και δημοκρατίας, ένας κόσμος δίχως φόβο και αδικία, στον οποίον το Καλό θα θριαμβεύσει επί του Κακού. Αλλά το πόσο ειλικρινείς ήταν οι δηλώσεις τους μπορεί να διαπιστωθεί από τους βιασμούς, τις λεηλασίες, τις εθνοκαθάρσεις, τα βασανιστήρια, τις δίκες–παρωδίες, τα «στημένα» δικαστήρια και τη σφαγή εκατομμυρίων σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή από όλα όσα έλαβαν χώρα ακριβώς μετά την «απελευθέρωση».

Τί είδους κόσμο οι νικητές μάς έδωσαν;

   Λοιπόν, τί είδους κόσμο οι νικητές του 1945 πραγματικά μας έδωσαν; Ρίξτε μια καλή ματιά. Για πάνω από πέντε δεκαετίες, είχαν την ευκαιρία να μας δείξουν τον κόσμο τους δίχως τον Χίτλερ. Τι είδους κόσμος είναι αυτός;

  Κατ' αρχάς, μας πρόσφεραν μία ατέλειωτη σειρά πολεμικών συγκρούσεων, στις οποίες αναρίθμητες ζωές χάθηκαν άδικα. Επίσης, μας έδωσαν τον «Ψυχρό Πόλεμο» με τις τεράστιες δαπάνες του και την κατασπατάληση φυσικών πόρων ―για τον οποίο ακόμα πληρώνουμε. Μας έδωσαν έναν κόσμο κλιμακούμενου χρέους, ασύδοτου καταναλωτισμού, εγωκεντρισμού, περιβαλλοντικής καταστροφής, μόλυνσης και φυλετικής επιμειξίας. Μετέβαλαν την εθνική δημογραφική μας σύσταση και μας εισήγαγαν[1] στις «χαρές» της «ολοκλήρωσης», της «ενσωμάτωσης», της «Θετικής Δράσης», στις «ποσοστώσεις μειονοτήτων», στην «εκπαίδευση ευαισθητοποίησης», στη «Μαύρη Ιστορία» και στο ολοκαύτωμα.

Ο Χίτλερ ήταν αντίθετος σε όλα αυτά

Μας έδωσαν ανεκτικότητα, ναρκωτικά, MTV και αυτοκτονίες εφήβων. Μας έδωσαν ασφαλές σεξ, ανασφαλείς δρόμους και περιορισμό της ελεύθερης οπλοκατοχής. Μας έδωσαν rock 'n' roll και συμβουλευτικά κέντρα για τα θύματα βιασμών. Μας έδωσαν «εναλλακτικούς τρόπους ζωής», σοδομία, AIDS, αισχρότητα, διαστροφή, χάος, έγκλημα, διαφθορά, αποχαύνωση και παραφροσύνη κάθε είδους.
Αυτό είναι το είδος του κόσμου το οποίο οι στρατιωτικοί νικητές τού Β΄Ππ μας έδωσαν, και τούτο αποτελεί ένα φρικτό κατηγορητήριο.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Χίτλερ γι’ αυτόν τον κόσμο. Ήταν απολύτως αντίθετος προς όλα αυτά, πολέμησε και θυσίασε τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία ακριβώς ενός τέτοιου κόσμου. Αλλά οι νικητές τού 1945 πολέμησαν για να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν τον δικό τους κόσμο —δηλαδή τον σημερινό. Για τούτο, προκάλεσαν τον Β΄Ππ και γι' αυτό πρέπει να λογοδοτήσουν.

Το 1945 ήταν μία καθοριστική στιγμή

Το έτος 1945 ήταν μια καθοριστική στιγμή, μια καμπή στην ιστορία, η τελευταία μεγάλη νίκη τής Παλαιάς Τάξης, η οποία καθόρισε το είδος του κόσμου που έχουμε σήμερα. Οτιδήποτε λαμβάνει χώρα τώρα ανά την υφήλιο συνδέεται αιτιωδώς με το αποτέλεσμα εκείνης της μεγάλης σύγκρουσης που έλαβε χώρα πάνω από μισό αιώνα πριν. Αυτή η αιτιώδης σχέση είναι η αθέατη πραγματικότητα πίσω από την παρούσα κατάσταση. Και αυτή η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί ποτέ, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτό το γεγονός και δεν ασχοληθούμε με αυτό. Στην επαναξιολόγηση της συμμετοχής μας στον Β΄Ππ, μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά. Και το να παραδεχθούμε αυτό το απλό γεγονός είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την εθνική και φυλετική μας ανάκαμψη.

Ο αγώνας συνεχίζεται

Το 1959, εμφανίστηκε ένας άνδρας που είχε το σθένος να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος που συνειδητοποίησε ότι στον Β΄Ππ είχαμε πολεμήσει στη λάθος πλευρά, δηλαδή εναντίον τού Αδόλφου Χίτλερ. Το όνομά του ήταν Τζωρτζ Λίνκολν Ρόκγουελ.[2] Ήταν ένας παρασημοφορημένος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Και ακριβώς 40 χρόνια μετά τον Φύρερ, πρώτος σήκωσε τη σημαία ψηλά, αυτός ο μεγάλος απόστολος ήταν που ύψωσε ξανά το λάβαρο! Είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
Αν και μία στρατιωτική φάση του Εθνικοσοσιαλιστικού Αγώνα έληξε το 1945, ο πόλεμος που κηρύχθηκε από τον παγκόσμιο Εβραϊσμό εναντίον του Χίτλερ το 1933 δεν έχει λήξει. Σήμερα, ο εχθρός, με την παθολογική επιδίωξη των μεσσιανικών του σχεδίων, συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια στον Ηγέτη.

Και έτσι έχουμε πάλι μάχη. Αλλά αυτή τη φορά, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε στη σωστή πλευρά, σε αυτόν τον διαρκή πόλεμο. Και αντί να πολεμάμε εναντίον του Χίτλερ, τώρα μπορούμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του και για τη Νέα Τάξη του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή ή προνόμιο από αυτό!




Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού