"Κουκίδης" όπως "Ηλένια"

Το πρωί της 6ης Απριλίου του 1941, ώρα 5.30′, ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Έρμπαχτ βρίσκεται στο σπίτι τού Αλέξανδρου Κορυζή. Αφού τον ξυπνά του διαβιβάζει τη διακοίνωση, στην οποία αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«Η Ελλάς, επιτρέπουσα εις αγγλικάς δυνάμεις να θέσουν και πάλιν πόδα εις Ευρώπην και ούσα το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος που έπραξεν τοιούτον τι, ανέλαβε βαρείαν ευθύνην έναντι της Ευρωπαϊκής κοινότητος. Ασφαλώς ο ελληνικός λαός δεν ενέχεται εις την εξέλιξιν αυτήν. Εκ τούτου, είναι ακόμη βαρυτέρα η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως εκ της ανευθύνου τοιαύτης πολιτικής της. Ούτω, η ελληνική κυβέρνησις εδημιούργησε μίαν κατάστασιν, προ της οποίας η Γερμανία δε δύναται περαιτέρω να μείνη άπρακτος. Όθεν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσε εις τα στρατεύματά της τη διαταγήν να εκδιώξουν εκ του ελληνικού εδάφους τας βρετανικάς δυνάμεις… Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως εξ Ελλάδος τους παρεισάκτους Άγγλους παρέχει αποφασιστικήν υπηρεσίαν τόσον εις τον ελληνικόν λαόν όσον και εις την ευρωπαϊκήν κοινότητα…».... 

Δύο μόνον ημέρες μετά, στις 8 Απριλίου το βράδυ, τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η κατάληψη της Βέροιας και λίγο αργότερα της Κατερίνης, της Κοζάνης της Καστοριάς κ.τ.λ. 

Περισσότεροι από 62.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία (Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί αλλά και Παλαιστίνιοι!) που σχημάτιζαν το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΒΕΣ) τράπηκαν σε πλήρη φυγή. 

Ο Βασιλιάς Γεώργιος, ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρίγκιπας Πέτρος και ο Άγγλος πρεσβευτής σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν πρώτοι την Ελλάδα μ’ ένα υδροπλάνο.

Στις 25 Απριλίου οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει από ατέλειωτες φάλαγγες βρετανικών οχημάτων με στρατιώτες που έτρεχαν να σωθούν. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 26/27ης Απριλίου, κατά μήκος της οδού Σταδίου, περνούσαν τα τελευταία οχήματα των βρετανικών οπισθοφυλακών.

Ένα τάγμα μοτοσικλετών της 2ης Μεραρχίας Πάντσερ, το οποίο είχε περάσει στην Εύβοια με σκοπό να καταλάβει το λιμάνι της Χαλκίδας, ανέλαβε την αποστολή να υπερφαλαγγίσει τη βρετανική οπισθοφυλακή. 

Στις 07.30 ώρα της 27ης Απριλίου φάλαγγα Γερμανών μοτοσικλετιστών με τη συνοδεία δύο τεθωρακισμένων αυτοκινήτων διέσχισαν την λεωφόρο Κηφισίας, τις οδούς Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφτασαν στην Ακρόπολη. Δύο Γερμανοί αξιωματικοί, ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο Υπολοχαγός Έλσνιτς ήταν επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής αυτής και αυτοί έκαναν την έπαρση της γερμανικής σημαίας με τιμητικό γερμανικό άγημα και απέστειλαν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών διά μέσου ασυρμάτου το παρακάτω μήνυμα:

“Προς τον Φύρερ και Καγκελάριο του Ράιχ.

Βερολίνο. Φύρερ μου

Την 27η Απριλίου και ώρα 08.10 πρωινή εφθάσαμε εις Αθήνας ως πρώτα Γερμανικά στρατεύματα και την 08.45 υψώσαμε την Γερμανική σημαία επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου.

Χάιλ Μάιν Φύρερ, Ίλαρχος Γιακόμπι-Υπολοχαγός Έλσνιτς”.

Οι γερμανικές δυνάμεις συνέχισαν την καταδίωξη και μάλιστα αιχμαλώτισαν στην Καλαμάτα περίπου 7-8.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία και τη Γιουγκοσλαβία, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να διαφύγουν. 

Ακολούθησε η Κρήτη για την οποία ο Τσώρτσιλ δήλωσε ότι θα την υπερασπιστεί μέχρι της τελευταίας ρανίδας. 

Νέα Φυγή! 

Οι μεγαλειώδεις νίκες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών οδήγησαν σε ταπεινωτική ήττα τους Άγγλους, οι οποίοι διέταξαν την εκκένωση των στρατευμάτων από την Κρήτη, που ολοκληρώθηκε στις 31 Μαΐου.

Ο Υπουργός Προπαγάνδας δόκτωρ Γκαίμπελς σημειώνει στο ημερολόγιό του: 

3 Ιουνίου 1941 (Τρίτη) Χθες: Τι όμορφη ημέρα: Η Κρήτη εκκαθαρίστηκε τελείως από τον εχθρό. Ένδοξα νέα. Τα ανακοινώνουμε τελετουργικά από το ραδιόφωνο. Προκαλούν βαθιά εντύπωση. Οι Εγγλέζοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός από το να λένε ηλίθιες αερολογίες. Χίλιες υπεκφυγές και δικαιολογίες. Δεν τους λυπόμαστε. Ο Τύπος και το ραδιόφωνο τους σφυροκοπούν χωρίς οίκτο. Γράφω ένα κοφτερό κύριο άρθρο, "Ο δοξασμός της υποχώρησης", πρώτο πράγμα! Τι ωραία ημέρα! Τι μεγαλειώδεις νίκες! Είναι κανείς απόλυτα ευτυχισμένος και χαίρεται που ζει.

Οι Άγγλοι πράγματι δεν μπορούσαν να πουν τίποτε εκτός από αερολογίες. Μια από αυτές τις αερολογίες εμφανίστηκε στην εφημερίδα ''DAILY MAIL'' λίγες ημέρες μετά και πιο συγκεκριμένα στις 9 Ιουνίου. Το άρθρο υπογράφει ανώνυμος ''ειδικός ανταποκριτής'' της από το Κάιρο. 

Με τίτλο: ''Ένας Έλληνας παίρνει την σημαία του στον θάνατο'' γράφει: 

Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φρουρούσε την ελληνική γαλανόλευκη σημαία επάνω στην Ακρόπολη στην Αθήνα, όταν μια ομάδα ένστολων Ναζί προχώρησαν προς αυτόν. “Τράβηξέ την κάτω” του είπαν “και ύψωσε αυτήν την σημαία με την σβάστικα”. Ο Κώστας αργά κατέβασε τα χρώματα της χώρας του. Σταμάτησε μια στιγμή με τα μάτια καρφωμένα στον Γερμανό αξιωματικό. Έπειτα τύλιξε την σημαία γύρω στο σώμα του και ρίχτηκε στις επάλξεις, από ύψος των 200 ποδών.

Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για Κουκίδη, σημαία κ.τ.λ. Ήταν μια ''ηλίθια αερολογία'' όπως σημείωνε εύστοχα ο δρ. Γκαίμπελς, εμπνεύσεως του ανωνύμου συντάκτη της. Μάλιστα η εφημερίδα συνέχιζε τα παραμύθια στις αμέσως επόμενες σειρές, στις οποίες παρουσιάζε την Αθήνα σαν εξεγερμένη πόλη: 

"Μαθαίνω ότι γερμανικές περίπολοι στους δρόμους της Αθήνας έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη. Λέγεται ότι η Γκεστάπο δουλεύει σκληρά και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί είναι ο κ.Λαμπράκης, ιδιοκτήτης δύο αθηναϊκών εφημερίδων". 

Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΥΠΕΣΤΑΛΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ (γεγονός που δήθεν οδήγησε τον Κουκίδη στην αυτοκτονία): "Περί την 10ην π.μ. υψώθη πρώτον η σημαία των ναζί με τον αγκυλωτόν σταυρόν, παραπλεύρως δε ταύτης η Ελληνική" (Δ. Γατόπουλου "Ιστορία της Κατοχής", Αθήναι 1946, σ.126).

Αθήνα, 1941, η σβάστικα και η ελληνική σημαία κυματίζουν πλάι-πλάι στην Ακρόπολη

Οι Γερμανοί δεν είχαν απολύτως καμία ανάγκη τέτοιας υπηρεσίας από Έλληνα φρουρό. Το πολυπληθές άγημά τους που το πρωί της 27ης Απριλίου έφτασε στον Παρθενώνα, παρουσία φωτορεπόρτερ και κινηματογραφιστών επικαίρων, ύψωσε τη σβάστικα χωρίς κανένα επεισόδιο.

Αναζητώντας τον ανύπαρκτο

Το ζήτημα του «ήρωα Κουκίδη!», του εύζωνα / πολίτη / στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκίδη, προσφερόταν για αντιναζιστική προπαγάνδα. Έτσι ερευνήθηκε επισταμένως από διάφορα ΜΜΕ. Στην εκπομπή της ΕΤ1, «Σαν Παραμύθι», στις 26 Απριλίου 2000, με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο κ. Τάκη Σπηλιόπουλο, ο αρμόδιος αξιωματικός της -τότε ανακτορικής- φρουράς αποκλείει την ύπαρξη εύζωνα με το όνομα "Κωνσταντίνος Κουκίδης". «Αν ήταν στρατιώτης στους ευζώνους δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ήξερα» δήλωνε ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Ανδρέας Μαχιμάρης. 

Στην ίδια εκπομπή, ο αντιστρατήγος Ιωάννης Κακουδάκης, διευθυντής στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού τόνιζε: «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει. Το ΓΕΣ έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους κι όλους τους αξιωματικούς της περιόδου. Κάπου θα έπρεπε να ανήκει ο Κουκίδης. Ούτε εύζωνας υπήρξε ούτε ήταν φαντάρος. Όλα εξετάστηκαν». 

Τα φούμαρα των αντιναζιστών

''Τιμάμε τον Κουκίδη, παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή.'' Με τα λόγια αυτά, ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων, Αβραμόπουλος, αποκάλυπτε στις 12 Οκτωβρίου 2000, τιμητική πλάκα στη μνήμη του «ήρωα Κουκίδη», στη βάση του ιερού βράχου της Ακρόπολης. Η απάτη σε όλο της το μεγαλείο! 

Η Αλήθεια

Κωνσταντίνος Κουκίδης υπήρξε, δεν ήταν βέβαια ούτε στρατιώτης ούτε εύζωνας και, άλλωστε, πέθανε το 1974. Το 1946 μάλιστα έβγαλε και βιβλίο για τη δικαιοσύνη επί κατοχής. 

Γεννημένος στην Ανατολική Θράκη το 1891, είχε δουλέψει σε μεγάλες εφημερίδες (Ελεύθερο Βήμα, Αθηναϊκά Νέα, Καθημερινή) και είχε κάνει χρόνια ανταποκριτής στο Παρίσι. Έγραψε αρκετά ιστορικά και άλλα έργα, φιλολογικά μελετήματα, ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λαογραφικές και αρχαιολογικές πραγματείες  και τουριστικά ρεπορτάζ. Πέθανε γέρος σε ηλικία 83 ετών. 

Ο προαναφερθείς Αντιστράτηγος Ιωάννης Κακουδάκης, ίσως ο πλέον αρμόδιος για την υπόθεση «Κουκίδη» γράφει στο περιοδικό “Πόλεμος και Ιστορία”, τεύχος 47 (Δεκέμβριος 2001, σελ. 4)

''Τον Εύζωνα Κουκίδη δεν τον είδε κανένας ποτέ. Δεν βρέθηκε ποτέ η Σημαία. Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα. Ψάξαμε παντού, όπου υπάρχει περίπτωση να υπάρχει το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης. Στα νεκροταφεία, στα νεκροτομεία, στα ληξιαρχεία και στις συγκεκριμένες ημέρες δεν υπάρχει καμία εγγραφή. Από τους καταλόγους του ΟΤΕ και από όλα τα Ληξιαρχεία της Αττικής ψάξαμε για επιζώντες με αυτό το όνομα και ερευνήσαμε σχετικά. Μετά από όλα αυτά δεν υπάρχει καμία επίσημη τεκμηρίωση του συγκεκριμένου περιστατικού και αν το συγκεκριμένο πρόσωπο υπήρξε στην πραγματικότητα. Βέβαια καμία στρατιωτική υπηρεσία δεν μπορεί να χάσει κάποιο στρατιώτη της χωρίς να το ξέρει ή χωρίς να έχει γραφεί σε κάποια κατάσταση.

Στη ΔΙΣ ήλθε μέχρι και ο Ιατροδικαστής Αθηνών με το βιβλίο που είχε η υπηρεσία του τότε και κατέγραφαν όλες τις ιατροδικαστικές πράξεις -όλους τους νεκρούς- όπου δεν σημειωνόταν κανένας νεκρός στρατιώτης την περίοδο 27-30 Απριλίου 1941.

Να σημειώσω ότι η Προεδρική Φρουρά, τότε Ανακτορική Φρουρά, δεν έβαζε και δεν βάζει ποτέ φρουρούς στην Ακρόπολη.''

Κατόπιν τούτων... "Κουκίδης" όπως "Ηλένια"!

Πηγή Εδώ:

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού