Το μάτι του ιστοριογράφου έχει από καιρό πια ανακαλύψει
μεγάλες κινήσεις στους κόλπους των λαών, κινήσεις που προδίνουν μια βαθειά
ριζική μεταλλαγή. Προ πάντων στον
εσωτερικό κόσμο της Ευρώπης προετοιμάστηκε μια καινούργια μορφή του κόσμου.
Με την καταδάμαση των αποστάσεων και την υπερνίκηση των
συνόρων χάθηκε στα μάτια των λαών το πρόβλημα του χώρου. Αισθάνονται τον εαυτό
τους μικρό μπροστά στη γυμνή απεραντοσύνη του κόσμου, όπου οι νόμοι του
μεγέθους και της μικρότητας αποχτούν ένα αμείλιχτο κύρος.
Έτσι χρειάστηκε να συγκεντρωθεί ολόκληρη η διασκορπισμένη
ζωτική δύναμη, γιατί μονάχα οι μεγάλοι λαοί μπόρεσαν να διατηρήσουν τη ζωή τους
μέσα στο γιγάντιο αυτό πλάτεμα.
Η ανησυχία και η δυστυχία γεννούν όνειρα. Είναι δυστύχημα
ότι το μοναδικό όνειρο που στάθηκε ικανό να οραματισθεί ο περασμένος αιώνας
ήταν τόσο υλιστικό όσο και οι προϋποθέσεις να διερευνηθούν οι ζωτικοί χώροι
χάρις στην ταχύτητα της συγκοινωνίας: Η φαντασία του δεν μπόρεσε να συλλάβει
τίποτε άλλο από το απλό και τριμμένο μέσο της κοινοκτημοσύνης της ύλης!
Ωστόσο, τα όνειρα δεν συγκρατούνται από φτιαχτά μέσα ή από
την ύλη, αλλά πετούν ψηλά, φτάνοντας στον πιο μακρινό προορισμό τους. Να θέλομε
να στηρίξομε πάνω στην ύλη μια νέα βιοτική ενότητα, αυτό είναι αντινομία και
όχι όνειρο! Η ύλη είναι πεπερασμένη και κάποτε θα αποσυντεθεί. Το χρυσάφι είναι
η θεοποίηση της ύλης! Για αυτό το χρυσάφι δεν έχειν θέση σε κανένα όνειρο μιας
μεγάλης ενότητας. Το ξίφος χωρίζει από το χρυσό! Οι πλουτοκρατίες δεν μπορούν
να αντλήσουν τη δύναμή τους παρά από τη φτώχεια των άλλων. Οι πολέμοι και οι
συμφορές είναι γεννήματα του χρυσού και δεν θα εξαλειφθούν ποτέ όσο το χρυσάφι αποτελεί
το θεμέλιο της ύπαρξής μας. Πρέπει να προκύψει μια νέα δύναμη αν ο κόσμος θέλει
πραγματικά να γνωρίσει την απολύτρωση.
Οι ρίζες του ανθρώπου βρίσκονται στον εγκέφαλο και στην
καρδιά. Πνεύμα και αίμα, δικαιοσύνη και αγάπη- αυτά πρέπει να αποτελέσουν την
δύναμη που θα μας φέρει την ευτυχία. Η δύναμη αυτή σαν δείχτης του ύψους και
του βάθους της φύσης πρέπει να μας υποδείξει το δρόμο προς το νόμο της τάξης,
την αγνή φύση που λυτρώνει και ξυπνάει μέσα μας την αγάπη. Η φύση μας
είναι αιώνια ενώ το χρυσάφι εξυπηρετεί τις ορέξεις μας που αδιάκοπα αλλάζουν
και δημιουργεί το νοσηρό ρυθμό της αλληλοδιαδοχής της ηδονής και του πόνου. Η
κυριαρχία του χρυσού οδηγεί στην κόπωση. <<Η ιστορία μας
εκούρασε>>, έλεγα πριν από λίγα χρόνια, καθώς φαίνονταν ότι ήσαν ατελείωτες οι ταλαντεύσεις του
εκκρεμούς της μοίρας μας πάνω από το ζυγό του χρυσού!
Όσο η πλάστιγγα είναι ασταθής δεν μπορεί να υπάρξει μια τάξη
διαρκείας. Η ανησυχία δεν μπορεί να ανεχθεί την ησυχία. Πραγματικοί και αιώνιοι
φορείς της τάξης είναι ο παλμός του αίματος, το κύμα της ζωής.
Δοξασμένος ο Κύριος που αυτό είναι σήμερα το όνειρο της Ευρώπης. Προς τα εκεί
στράφηκε πάλι με όλη της τη δύναμη η Ευρώπη. Αυτή είναι η χαραυγή! Τα μάτια της
βλέπουν το αίμα του τοκετού που είναι προάγγελος και πλήρωμα της ζωής. Μονάχα η
ζωή κάνει τέλεια τη ζωή. Ο χρυσός είναι νεκρός, το αίμα ζει γιατί αναβλύζει από
τη ζωή. Το αίμα του Θεού ρέει στις φλέβες της φύσης. Σε μια στιγμή υπερκόσμιας
διαίσθησης, μέσα στις ομορφιές της ανοιξιάτικης νύχτας, ένοιωσε ο Μυσσέ τη ζωή
του Θεού και οραματίστηκε το αίμα: <<Απόψε τρέχει στις φλέβες του Θεού το
κρασί της νεότητας>> (Νύχτες). Το αίμα, δηλαδή η ζωτική βούληση του Θεού,
ξεχύθηκε στη φύση σαν ζωή, το αίμα ήταν το πρώτο ρεύμα της δύναμης που προήλθε
από την αιματηρή θυσία του Λυτρωτή.
Πρέπει να ξαναβρούμε το δρόμο προς το αίμα. Αυτό είναι
ξεκίνημα. Κι΄όποιος θέλει να φτάσει στο τέρμα, πρέπει μια φορά να αρχίσει. Ο
ίδιος ήλιος καίει το πρωί και το
μεσημέρι. Το αίμα είναι ο ήλιος της ζωής. Στους περασμένους ευτυχισμένους
αιώνες, όπου η Ευρώπη δεν ήταν ακόμα χωρισμένη σε κράτη και ήταν
κατοικημένη από συγγενικούς λαούς που
ζήτησαν και βρήκαν την αδελφοσύνη του αίματος- τότε μιλούσαν για ήλιο του Θεού.
Και στους αθώους κόλπους των λαών τους διαμόρφωναν σιγά σιγά οι βασιλιάδες τα
κράτη.
Στους ευτυχισμένους κείνους αιώνες της Ευρώπης των λαών, οι
πολιτείες, αδιάφορα ποιας χώρας, ενώθηκαν ενστικτωδώς η μια με την άλλη με
δεσμούς που προορίζονταν να διαιρέσουν τους ανθρώπους: το χρηματικό κέρδος και
το εμπόριο. Μπροστά στο παράδειγμα της
Χάνζας, του φυσικού αυτού φαινομένου μιας ενωτικής τάσης, ονειρεύτηκε και ο δικός μας Αρτεβέλδης να
δημιουργήσει ένα κράτος απο πολιτείες μια ευρωπαϊκή ενότητα, γιατί ήξερε ότι θα
προσκολληθούν σε αυτό και άλλες πόλεις. Η καρδιά τού λέγε ότι το ιδεώδες αυτό
ήταν μια αφετηρία για μια βιοτική τάξη. Το
ιδεώδες είναι η φυσική βάση που εκδηλώνεται αχτινοβολώντας. Και αχτίνες είναι τα καλύτερα ενωτικά στοιχεία. Μονάχα
όποιος εμποδίζει τα ιδεώδη να κλώσουν το νήμα της τάξης αναγκάζεται να
καταφύγει σε πολέμους. Ο πόλεμος δεν δημιουργεί ενότητα, αλλά οδηγεί στη βία
και στην ενότητα της υποδούλωσης. Αντίθετα, το ιδεώδες είναι η συνένωση που πηγάζει απο το στενό προσέγγισμα των καρδιών.
Η Φύση είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι πρωτόγονοι λαοί όταν θέλουν να σφραγίσουν
μια συμμαχία αναμιγνύουν το αίμα τους.
Αυτή είναι η αρχέγονη, αφελής Φύση. Το όνειρο του Αρτεβέλδη ήταν
μεγαλοφυές για αυτό και γεμάτο αφέλεια, όμοιο με την ανάμιξη του αίματος των
αγρίων. Η μεγαλοφυία είναι μια συμπύκνωση της Φύσης.
Στην ίδια εποχή, μια άλλη μεγαλοφυΐα οραματίζονταν το ίδιο
όραμα της ενότητας με βάση μια μονοιασμένη Ευρώπη που τον καιρό εκείνο ήταν
ολόκληρος ο κόσμος. Ο Δάντης! Το όνειρό του ήταν πιο συνειδητό, όχι όμως
βαθύτερο. Ένοιωθε ολοζώντανη την ιδέα του αυτή που ήταν γέννημα προσωπικού
πάθους και ενδόμυχης αναγκαιότητας. Δεν ήταν όμως μονάχα προσωπικά στοιχεία που
τού δίναν την επίγνωση της ιδέας του. Ο ανθρωπινότερος των ανθρώπων που ήταν-
όπως είναι κάθε μεγαλόπνοος ποιητής- χρωστούσε στη δύναμη της διορατικότητας το
βαθύ αυτό ανθρώπινο συναίσθημα. Ότι ζούσε στα σκοτάδια της τοτε- σινής
ανθρωπότητας αυτός το ακτινοβολούσε φωτεινά.
Ο Δάντης είχε οραματιστεί μια ενωμένη, Ευρώπη, μια
αυτοκρατορία που να αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη, δίνοντας τόπο ακόμα και
στους Σκύθες και τους Γαραμαντούς. Μια
τέτοια συμπολιτεία ενσάρκωνε για αυτόν την εγγύηση της ειρήνης και της
ελευθερίας. Είχε φαντασθεί έναν Αυτοκράτορα, αναγνωρισμένο και σεβαστό από
όλους, που σαν δίκαιος κριτής κάθε διαφθοράς θα στέκονταν πάνω από άρχοντες και
λαούς. Το κράτος του θα έπρεπε να πλαισιώνεται
από σύνορα κατακτητικά, αλλά να συγκρατιέται μονάχα από τη διάδοση της
ίδιας ιδεολογίας και από το δεσμό του αίματος.
Σκοπός του δεν ήταν η εξουσία, αλλά η σοφία, όχι η
δόξα των όπλων, αλλά η δικαιοσύνη, όχι η υποδούλωση, αλλά η ελευθερία,
με άλλα λόγια η πειθήνια υποταγή σε δίκαιους και σοφούς νόμους. Και ακόμα δεν
ήταν η συνένωση των κρατών σε ένα μονάχα κράτος, αλλά η συμβίωση πολλών λαών που
απο δική τους θέληση σμίγουν ο ένας με τον άλλο κάτω από μια ενιαία ηγεσία. Όχι
το μεθύσι της κυριαρχίας αυτής και μόνον, αλλά η απολύτρωση εκείνων που
βρίσκονται στα νύχια της πιασμένοι-τέλος και πρώτα από όλα η Ειρήνη!
Πάνω κάτω με τούτα τα λόγια καθορίζει ο Παπίνι το όνειρο του
πιο μεγάλου από τους Ιταλούς που υπήρξε ταυτόχρονα και ένας από τους πιο
μεγάλους Ευρωπαίους και ανθρώπους. Ειρηνική αρμονία! Ειρήνη στην αρμονία, μια
ειρήνη που ενώνει τα πάντα σε ένα σύνολο που το συνταιριάζει χωρίς καμία βία.
Νέοι λαοί της Ευρώπης, αυτό που οραματίζεσθε είναι το αιώνιο
όραμα που βγαλμένο από τα πιο σκοτεινά βάθη της Φύσης στάθηκε πάντοτε πόθος και
αναγκαιότητα. Το ίδιο όραμα οραματίστηκαν όλοι οι μεγάλοι άνδρες κάθε φορά που
το επίπεδο της Ιστορίας γλίστρησε πολύ χαμηλά. – Αυτό ήταν το όνειρο του Μάρκου
Αυρήλιου πάνω στο θρόνο που ήταν κάτι στον τότε κόσμο, αυτό ήταν το όνειρο του
Δάντη σε μια εποχή που συναγωνίζονταν αμείλιχτα για την απόλυτη κυριαρχία δυο
μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες σαν η υπερφυσική εξουσία με την βοηθητική χάρη, σαν
φορεύς αίματος και πηγή αίματος, ήσαν απόλυτες συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το
ίδιο όνειρο ύμνησε ο Μπετόβεν στο αιώνα του που συγκλονίζονταν από
επαναστατικές θύελλες: << Όλοι οι
άνθρωποι θα αδερφωθούν >>. Αυτό ήταν το όνειρο του πλήθους- και όχι
εκείνων που οδηγούσαν το πλήθος- που ακολούθησε το Μαρξ και πίστεψε ότι οι
άνθρωποι θα φτάσουν στην ποθητή ενότητα με βάση το χρυσό και το μοίρασμα του
χρυσού. Τέλος, αυτό ήταν το όνειρο των λαών που γελάστηκαν και αποτυφλώθηκαν το
1918 από το ιδεαλιστικό όνομα της <<Κοινωνίας των Εθνών>>.
Σήμερα ο κόσμος πάλλεται από κηρύγματα αλήθειας και
σαφήνειας. Ο απαίσιος χαλασμός αναδεύει ολόκληρη τη Φύση και στον αγέρα
απλώνεται παρθενική αγνότητα και πρωινή δροσιά.
Νέοι της Ευρώπης που έχετε μέσα σας το σφρίγος της νεότητας
και αντλείται από τη φύση σας στην πρωταρχική της εθνική δύναμη, σεις έχετε
κληθεί να πραγματοποιήσετε το ευρωπαϊκό όραμα του Δάντη. Σε όποιο λαό και αν
ανήκετε, αυτό δεν έχει σημασία. Η μια αρμονία σας καλεί όλους στην ευρωπαϊκή
συμβίωση. Εξυπηρετείται το ίδιο ευρωπαϊκό ιδεώδες που διαμόρφωσε την Ευρώπη και
χάρισε σε αυτή τη λύτρωση και τον πολιτισμό, ένα ιδεώδες που υπεράσπισε χθες η
Ισπανία σε μια σταυροφορία τεσσάρων χρόνων και για το οποίο σήμερα η νεολαία
όλων των χωρών ξεκίνησε σε μια νέα σταυροφορία εναντίον του μπολσεβικισμού,
ορθώνοντας ένα προστατευτικό τείχος από πνεύμα και αίμα. Αυτό πρέπει να είναι
το όνειρο της ζωή σας, η σταθερή σας θέληση. Αυτό θα σας κάνει εσάς τους
ίδιους, τα κορμιά σας, την εργασία σας, το επάγγελμά σας, την οικογένειά σας
όργανα της ευγενικής λύτρωσης που οι ερχόμενοι αιώνες περιμένουν από εσάς.
Στις φλέβες της νεότητας τρέχει ελεύθερο αίμα. Αυτή μονάχα
μπορεί να ονειρεύεται την Ομορφιά και να θυσιάζεται για το όνειρό της με χαρά,
ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Οι γέροι έχουν τη δύναμη μονάχα να ονειρεύονται:
<<Αχ, να ήμουν νέος!>>, και να ευλογούν το όνειρό σας.
Να εκπληρωθεί όσο πιο αψεγάδιαστο! Γιατί το ρήμα του Θεού
που κυριαρχεί σε όλους τους αιώνες λέει: <<Και θα υπάρχουν πάντα φτωχοί ανάμεσά σας…>>
Να ευχηθούμε να κερδίσει πνευματικά τον πόλεμο αυτό η Ευρώπη
και να αναβλύσουν πάλι οι πηγές της Φύσης στη σωστή τους κοίτη, όπως μας τις
δώρισε ο Θεός και τους ξανάδωσε δύναμη ο Χριστός. Να ευχηθούμε να ιδή η Ευρώπη
ότι οραματίστηκε ο Δάντης και τραγούδησε
ο Μπετόβεν. Να ευχηθούμε τέλος να μη ταράξει την αναγέννησή της το περασμένο
κακό του Λονδίνου και του Παρισιού.
Δεν είναι καιρός που στο Παρίσι πέθανε ο γηραιός καρδινάλιος
Μπωντριγιάρ. Την ώρα που ψυχορραγούσε και βρίσκονταν πια κοντά στο Θεό ευλόγησε
την συμπόνοια των λαών εδώθε και εκείθε του Ρήνου. Έτσι είχεν ευλογήσει και τις
μάζες των Γάλλων νέων που ξεκίνησαν για το ανατολικό μέτωπο αφού έφευγαν για
μια ευγενική σταυροφορία: Να διασώσουν τον παλιό χριστιανικό πολιτισμό της
Ευρώπης.
Σύριελ Βερσαίβε- Φλαμανδός ποιητής και λογοτέχνης
Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού
