Ο
κεφαλαιοκρατισμός υπήρξε το κακόν πνεύμα του 19ου αιώνος. Χαρίζει
εις τους λαούς την χαρά της προόδου της επιστήμης και των τεχνών, αλλά και
γεμίζει πικρίας τον άνθρωπον, διερωτόμενον, εάν δεν ήτο προτιμότερον να
παραμείνει εις την ήσυχον και αμέριμνον πρωτόγονον κατάστασίν του. Η λεγόμενη
<<πρόοδος>> θεραπεύει ωρισμένας ανάγκας δια να εμφανίσει εν
συνεχεία, νέας και επιτακτικοτέρας τοιαύτας. Πανώλης, λιμοί και επιδημίαι
υπερνικώνται και την θέσιν των καταλαμβάνουν απεργίαι, οικονομικαί κρίσεις και
αεροπορικοί πολέμοι. Η πρόοδος της τέχνης και της επιστήμης καθιστά ανώτερον
τον βίον αλλά και γεννά καθημερινώς νέας ανάγκας που κάμουν τον βίο αβίωτον. Ο
σημερινός πόλεμος δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της τοιαύτης εξελίξεως.
Διεξοδική ανάλυσις της καταστάσεως
των δυο τελευταίων εκατονταετηρίδων μας φανερώνει ότι αι πρόοδοι της επιστήμης
και των τεχνών δεν χρησιμοποιούνται δια να καλύψουν τας ανθρωπίνους ανάγκας,
αλλά η ανοησία διέπει το πάν. Η δυστυχία δεν είναι το αποτέλεσμα των διαφόρων
ανακαλύψεων, εφευρέσεων και νεωτερισμών. Προέρχεται από την αμβλύτητα και
υπαιτιότητα αυτού τούτου του ανθρώπου. Βελτίωσης της καταστάσεως είναι αδύνατον
να προέλθη εκ του βασιλείου της νεκράς ύλης, αλλά μόνον εκ της μεταβολής της
ανθρωπίνης τάξεως, η οποία επιτρέπει τόσον καταφανώς την κακήν χρησιμοποίησίν
της ύλης. Εκ της σκέψεως ταύτης ορμώμενη η εθνικοσοσιαλιστική κίνησης διεξάγει
τον πόλεμο εναντίον της κεφαλαιοκρατίας. Η ουσία του κεφαλαιοκρατισμού δεν
έγκειται εις το ότι εις την σύγχρονον οικονομίαν είναι απαραίτητο το κεφάλαιο.
Τουτέστιν, ότι αι βιομηχανικαί εγκαταστάσεις, οικίαι, συγκοινωνιακά μέσα,
μηχαναί, εργαλεία κλπ. χρήζουν χρημάτων και χρεογράφων. Ο κεφαλαιοκρατισμός
θεσπίζει ότι όλαι αι επιστημονικαί και τεχνικαί πρόοδοι του αιώνος μας πρέπει
να εξυπηρετούν αποκλειστικώς τα εγωιστικά αυτού συμφέροντα.
Ο κεφαλαιοκρατισμός πιστεύει και διδάσκει ότι, οι άνθρωποι πρέπει
να εκπαιδεύονται και να κρίνουν κάθε οικονομικόν αποτέλεσμα, κάθε τεχνικήν
εφεύρεσιν και κάθε άλλην πολιτιστικήν παροχήν αναλόγως του κέρδους το οποίον
αποφέρει, αδιαφορούντες πλήρως δια την τύχην των συντρόφων των και γενικώς του
λαού. Ο κεφαλαιοκρατισμός πρεσβεύει και επιβάλλει το ανεύθυνον των υπ΄αυτού
διαπραττομένων.
Ο εθνικοσοσιαλισμός στρεφόμενος
εναντίον του κεφαλαιοκρατισμού, δεν επιζητεί την καταστροφήν του παραγωγικού
κεφαλαίου (έχει την γνώμην ότι ελάχιστον εξ αυτού υπάρχει), αλλά κηρύττει τον
πόλεμον εναντίον του κεφαλαίου εκείνου, το οποίον από το πρόσχημα διαφόρων
δήθεν δικαιωματικών τίτλων, επωφελείται και εκμεταλλεύεται τα πάντα, προς
ζημίαν του κοινού εθνικού συμφέροντος και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο
εθνικοσοσιαλισμός δεν ενδιαφέρεται, ποιος είναι ο ιδιοκτήτης ή ο κεφαλαιούχος
αλλά κατά ποιον τρόπον και εις ποιον βαθμό διακινδυνεύει η λαϊκή κοινότης.
Αυτή είναι η σημαντικότερα διαφορά
μεταξύ εθνικοσοσιαλισμού αφ΄ενός και του κεφαλαιοκρατισμού και του συνωνύμου
προς αυτόν μπολσεβικισμού αφ΄ετέρου. Ο κομμουνισμός ισχυρίζεται ωσαύτως, ότι
είναι αντικεφαλαιοκρατικός στρεφόμενος εναντίον του κεφαλαίου. Εις την
πραγματικότητα όμως είναι κεφαλαιοκρατικότερος
και αυτού του κεφαλαιοκρατισμού. Δια την λαϊκή κοινότητα ουδεμίαν εν
έχει σημασίαν, εάν το κεφάλαιο ανήκει εις το κράτος η εις τον ιδιώτην,
δεδομένου μάλιστα ότι το κράτος εις τας σχέσεις του είναι πλέον απάνθρωπον του
ιδιωτικού κεφαλαίου. Το μπολσεβικικό κράτος υπήγαγεν υπό την εξουσία του, παν
ότι δύναται να εννοηθεί ως κεφάλαιον, μη παρέχων ουδεμία ελπίδα βελτιώσεως της
θέσεως του ατόμου, δια του πλουτισμού, ως συμβαίνει εις την Αγγλίαν και την
Αμερικήν. Τόσον εις την Σ. Ένωσιν όσον και εις την Αγγλίαν και την Αμερικήν, ο
δημιουργικός άνθρωπος δεν αποτελεί παρά ένα <<αριθμόν>> δια τας
διαφόρους στατιστικάς. Το μπολσεβικικόν κράτος εξελίχθη εις την μεγαλυτέραν
οικονομική δύναμιν του κόσμου, προ της οποίας ωχριούν, και τα μεγαλύτερα
αμερικανικά συνδικάτα. Δεν στρέφεται εναντίον του κεφαλαίου αλλά εναντίον του
κατατεμαχισμού του κεφαλαίου εις διαφόρους αντιμαχομένας προς αλλήλας ομάδας.
Το μπολσεβικικόν κράτος εξελίχθη εις μίαν κολοσσιαία οικονομική οργάνωση όπως
εκείναι του Βαντερμπίλτ, Ρότσιλ, Ροκφέλλερ Μόργκαν, Κρούγερ κλπ. συμπεριλαβόν
εις αυτό όλας τας οικονομικάς δυνάμεις της χώρας.
Ο μπολσεβικισμός επιζητεί την
συγκέντρωσιν όλων των κεφαλαίων και όλων των οικονομικών δυνάμεων εις μια και
μόνην χείρα, όπως συνέβη εις την Σ. Ένωσιν. Οι πολιτικώς ιθύνοντες
διαχειρίζονται ανεξελέκτως την οικονομικήν αυτή δύμαμιν, όπως ωνειρεύετο και η πλουτοκρατία,
χωρίς όμως και να κατορθώση να το επιτύχη.
Όπως προ εκατόν ετών η Αγγλία, πρό
δέκα ή είκοσι ετών η Αμερική, ούτω σήμερον η Σ. Ένωσις μετετράπη εις μιαν χώραν
εις την οποίαν βασιλεύει το τεχνοκρατικόν μεγαθήριον. Και μένουν απολύτως
ενθουσιασμένοι, διότι ουδέποτε άλλοτε εσημειώθη κατά την εκτέλεσιν των τεχνικών
σχεδίων τοιαύτη καταβαράθρωσις του ανθρωπίνου πνεύματος και του πολιτισμού. Ταυτοχρόνως
όμως έσβησεν εις την Σ. Ένωσις πάσα
ελπίς δια την εφαρμογήν μιας νέας κοινωνικής διαρρυθμίσεως. Αι εμφανιζόμεναι
εις τον πλουτοκρατικόν κόσμο ρητορικοί ύμνοι δια την Σ. Ένωσιν αποτελούν
απάγαυσμα τεχνικών ή φιλοσοφικών θεωριών συλλεγεισών επιμελώς εις τα γιγαντιαία
οικονομικά συνδικάτα, ενώ οι επισκεφθέντες την Ρωσσίαν εργοστασιάρχαι,
βιομήχανοι και κοινωνιολόγοι επέστρεψαν τελείως αποκαρδιωμένοι, καίτοι αι
θεωρίαι τας οποίας πρεσβεύουν δεν απέχουν ουσιωδώς εκείνων του μπολσεβικισμού.
Ο μπολσεβικισμός και ο
κεφαλαιοκρατισμός συγγενεύουν κατά πολύ διότι οι σκοποί των είναι σχεδόν οι
αυτοί. Δυνατόν να έχουν διάφορον προέλευσίν αλλά αι προθέσεις των είναι αι
ιδίαι: αφαίμαξις του εργαζόμενου ανθρώπου δια την δημιουργίαν αθεμίτου πλούτου.
Ο αντικεφαλαιοκρατισμός του
εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι οικονομικής μορφής αλλά επιτακτική ηθική αξίωσις.
Εν αντιθέσει προς τον μπολσεβικισμόν ο εθνικοσοσιαλισμός βλέπει εις την
συσπείρωσιν του κεφαλαίου τον σχηματισμόν διαφόρων αδηφάγων μεγαθηρίων, μη
συντελούντων εις ουδεμίαν πρόοδον, έστω και αν ευρίσκονται υπό την κατοχήν του κράτους. Η μεγαλύτερη
ηθική αξία του εθνικοσοσιαλισμού ευρίσκεται εις την δημιουργίαν, εξ ενός
υγιούς λαού, της προσωπικότητος, έτοιμης να αναλάβει την ευθύνη των
πράξεων της, όχι διότι <<πρέπει>> αλλά διότι το
<<θέλει>>. Όλοι οι οικονομικοί συνδυασμοί οι ευνοούντες την
ανάληψιν ευθύνης ευρίσκουν σύμφωνον τον εθνικοσοσιαλισμόν. Ως εκ τούτου ο
εθνικοσοσιαλισμός αναγνωρίζει πλήρως τα πρωτεία εις την ατομικήν ιδιοκτησίαν,
αντιτιθέμενος και κατά τούτο εις τον επαχθή κολλεκτιβισμόν. Επίσης και το
ζήτημα της ιδιοκτησίας των παραγωγικών εγκαταστάσεων υποτάσσεται εις τας
αξιώσεις περί προσωπικής ευθύνης:
Ο διευθυντής μιας κρατικής
επιχειρήσεως ή μιας εταιρίας κεφαλαίων δεν είναι ανεύθυνος, φέρει ευθύνην
έναντι του λαού όπως και ο ιδιώτης επιχειρηματίας. Η ιδιοκτησία, ως εμπράγματος
αξία δεν έχει το τίποτε σχετικόν με την ηθικήν και νόμιμον ευθύνην έναντι των
εθνικών απαιτήσεων. Η ευθύνη είναι δημοσίας σημασίας και η ιδιοκτησία ιδιωτική
υπόθεσις και ως τοιαύτη απολαμβάνει της ιδιαζούσης προστασίας του κράτους.
Ουδείς δύναται να αποσήσει την ευθύνην και επ΄αυτού ευρίσκεται το μεγαλύτερον
χάσμα μεταξύ του εθνικοσοσιαλισμού αφ΄ενός και της κεφαλαιοκρατίας και του
μπολσεβικισμού αφ΄ετέρου.
(Το επιστημονικό Ινστιτούτον επι των
εργατικών ζητημάτων του Γερμανικού Εργατικού Μετώπου.)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΗΧΩ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1943
Ιερός Δεσμός Αργοσαρωνικού
