Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945, στο Φρούριο Montrouge στο Παρίσι, στρατιώτες δένουν σε έναν ξύλινο πάσσαλο έναν νέο άνδρα 35 ετών, που έχει καταδικασθεί σε θάνατο για <<συνεργασία με τους Γερμανούς>>. Το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται. Ο άνδρας δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Το είχε υποσχεθεί στον ευατό του: θα προσπαθούσε να κοιτάξει τον Θάνατο κατάματα. Όπως και τον Ήλιο... Χαμογελάει. Οι στρατιώτες φαίνονται να τα έχουν χαμένα. Η ευγενική του μορφή είναι ικανή να τους αφοπλίσει. Τους φωνάζει: <<Κουράγιο>>. Κοιτάζει ψηλά, τον ήλιο; Τον θάνατο; Τις τελευταίες του λέξεις τις φυλάει για την πατρίδα του: <<Ζήτω η Γαλλία!>> Μια ριπή σφραγίζει το τέλος της σύντομης ζωής του. Είναι 9.38 το πρωί.
Ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε εκείνο το πρωινό του Φεβρουαρίου δεν ήταν ένας απλός Γάλλος πατριώτης. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του- όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν,- πολυτάλαντος, που είχε να προσφέρει πολλά στην Γαλλία και στην Ευρώπη. Παρά την προσπάθεια που γίνεται μετά τον θάνατό του να παρουσιαστεί ως ένας απλός πατριώτης, η αλήθεια είτε αρέσει είτε όχι, ήταν ένας συνειδητός Εθνικοσοσιαλιστής, ο οποίος πίστεψε πραγματικά στη συνεργασία με τους Γερμανούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσωπικά οφέλη. Στην collaboration είδε την ελπίδα για ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά και την σωτηρία της πατρίδας του. Εξάλλου, ποτέ δεν αρνήθηκε την πίστη του αυτή, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές. Ανήκε στην ομάδα εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, των <<καταραμένων>>, στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στο κόσμο, που πήρα θέση υπέρ του Άξονα για ιδεολογικούς λόγους (Έζρα Πάουντ, Κνούντ Χάμσον, Σελίν, Ντριε λα ροσέλ, Σίτσα Καραΐσκάκη, Μαρτιν Χάιντεγκερ, Μιγκέλ Σερράνο κ.α). Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του <<δικαστηρίου >> που τον δίκασε, <<τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ>>. Αυτή ήταν η επίσημη άποψη, η άποψη των νικητών. <<Εκτελέστηκε από τους Γάλλους γιατί έδειξε στη χώρα του τον δρόμο της Νέας Ευρώπης>> (Romualdi). Aυτή ήταν η άποψη των ηττημένων.
Ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε δεν κρυβόταν, ενεργούσε ανοιχτά, είχε <<θάρρος λιονταριού>>. Έδινε χρώμα στη ζωή των γύρω του, σκόρπιζε ζεστασιά σαν τον ήλιο του Νότου. απ΄όπου καταγόταν. Ήταν ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου