98 Χρόνια από το Πραξικόπημα του Χίτλερ

 

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Ο Τελευταίος Βορειοηπειρώτης Μαχητής

    Η 28^η Οκτωβρίου τιμάται πλέον από το σύνολο του ελληνικού λαού ως ένταξη της Ελλάδας στον αντιφασιστικό αγώνα. Η επέτειος αυτή αποκαλύπτει και τον σκοτεινό ρόλο αυτών που ηγούνται της ελληνικής ακροδεξιάς. Αφού πρώτα με όπλο τον «φασισμό» (υπό την ευρεία έννοια και όχι -μόνο- τον Φασισμό του Μουσολίνι) δελεάζουν τους ελεύθερα σκεπτόμενους πατριώτες που έλκονται από τον Εθνικοσοσιαλισμό, ακολούθως, αντί να συμβάλλουν στην ιδεολογική τους κατάρτιση, τους προκαλούν σύγχυση και τους αποπροσανατολίζουν, υποχρεώνοντάς τους να τιμούν τον άνθρωπο των Άγγλων Ιωάννη Μεταξά και τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Πόλεμο με το πλευρό των Αγγλοεβραίων (και κατά συνέπεια και των Αμερικανών και Σοβιετικών). Έτσι, στο τέλος τούς διαφθείρουν μετατρέποντας τους πιο νέους ή τους πιο αφελείς, τους λιγότερο έξυπνους και κυρίως τους πιο ευάλωτους σε χειροκροτητές, τσιράκια και ζήτουλες «πρώην φασιστών» νεοδημοκρατών υπουργών…

    Ένας από τους λόγους της πρόκλησης της προαναφερθείσης σύγχυσης είναι το ότι η 28^η Οκτωβρίου παρουσιάζεται στους πατριώτες ως άλλη μία «ευκαιρία» για την ένοπλη απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, ένα έργο στο οποίο οι Έλληνες δόθηκαν ολόψυχα, και πολέμησαν γενναία, εμπνεόμενοι από το μεγάλο αυτό Όραμα. Μόνο που η «ευκαιρία» ήταν ένα λάθος, άλλο ένα λάθος. Και έτσι, ενώ απελευθερώσαμε τη Βόρειο Ήπειρο, αυτή σήμερα εξαιτίας των Συμμάχων (μας) παραμένει υπό αλβανική κατοχή. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που πρέπει να θυμόμαστε σήμερα: ότι ένα τμήμα γνήσιας, πανάρχαιης Ελλάδας βρίσκεται σκλαβωμένο, λες και η Αλβανία είναι καμιά μεγάλη χώρα, μια χώρα πιο δυνατή και πιο σπουδαία από την Ελλάδα. Αυτή την ΝΤΡΟΠΗ δεν την ξεπλένουν τα ωραία, αντιφασιστικά λόγια του Υπουργού Εθνικής Αμύνης ούτε τα αντιναζιστικά πολιτικά μηνύματα λοιπών πολιτικών κλόουν. 

Αυτή την ΝΤΡΟΠΗ δεν άντεξε και προσπάθησε να την ξεπλύνει με την ΤΙΜΗ και το ΘΑΡΡΟΣ του ο τελευταίος Βορειοηπειρώτης Μαχητής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ. Αυτόν αξίζει να μνημονεύουμε και να τιμούμε σήμερα.

 

Eθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Η ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ!

34 -ΧΡΟΝΙΑ  ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ RUDOLF HESS

   

ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ!

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

30 Απριλίου 1945

Όπως η φλόγα αγνή πετιέται απ’ τον καπνό 

την πίστη μας αγνή κι η χάρη σου ας κρατήσει. 

Κι αν από την παλιά λατρεία μας μάς στερούν 

από το φως σου ποιος θα μας στερήσει;

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Έτος 132 μ. Χ

  

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

31 Μαρτίου 1909- 6 Φεβρουαρίου 1945 ''Σε έναν αιώνα τα ονόματά σας δικαστές, θα έχουν ξεχαστεί! Αλλά το όνομα του Μπραζιγιάκ ποτέ!''

Robert Brasillach: 

[...] Γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1909 στο Περπινιάν της Νότιας Γαλλίας, κοντά στα γαλλο-ισπανικά σύνορα. Ήταν γιός στρατιωτικού, του Αρτεμίλ Μπραζιγιάκ, ο οποίος, ήταν υπολοχαγός, σκοτώθηκε, πολεμώντας στο Μαρόκο. Έτσι, ο Μπραζιγιάκ, που ήταν έξι ετών, έγινε << ορφανό πολέμου >>, όπως και η αδελφή του Σουζάν. Χρόνια αργότερα, μετακόμισαν στη Σάνς, η μητέρα του παντρεύτηκε και από το νέο της γάμο απέκτησε μια κόρη, τη Ζενεβιέβ Μωζί.

Το 1925 μετακομίζει στο Παρίσι και αρχίζει να φοιτά στο Λύκειο Louis le Grant. Εκεί γνωρίζεται και δημιουργεί στενή φιλία με τον Μωρίς Μπαρντές (Maurice Bardeche), ο οποίος αργότερα θα παντρευτεί τη Σουζάν. Ξεκινά σιγά σιγά να ασχολείται με την πολιτική, ειδικά με τον εθνικιστή, αντισημίτη και μοναρχικό Σαρλ Μωρράς (Charles Maurras) και την Αξιόν Φρανσέζ [Γαλλική Δράση ( Action Francaise)], χωρίς, πάντως, να ενταχθεί στην οργάνωση. Στα δεκαοκτώ του, γίνεται δεκτός στην περίφημη Εκόλ Νορμάλ Συπριέρ (Έcole Normale Superieure), στο τμήμα Λογοτεχνίας, όπου φοιτούν οι καλύτεροι φοιτητές της Γαλλίας. Ο Μπαρντές, επίσης, αρχίζει να φοιτά εκεί. Ο Μπραζιγιάκ είναι χαρισματικός, με ιδιαίτερο λογοτεχνικό ταλέντο, και αξιοθαύμαστη κριτική ικανότητα, αλλά το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται στη λογοτεχνία, έλκεται ιδιαίτερα από την πολιτική. Είναι πολύ νέος και, στη φάση αυτή, δέχεται ισχυρές επιρροές από τις θέσεις του Μωρράς και του κινήματός του. Αργότερα, θα γράψει ότι εκείνη την περίοδο οι ιδέες του ήταν συγκεχυμένες. Πάντως, διαμορφώνει αντιδημοκρατικές και αντιμασονικές θέσεις, τις οποίες κρατά ως το τέλος της ζωής του.

Το 1931, σε ηλικία 22 ετών, αναλαμβάνει τη λογοτεχνική σελίδα της εφημερίδας Action Francaise. Συγχρόνως, γράφει μια μελέτη για τον Βιργίλιο, την Presence de Virgile, η οποία κάνει αίσθηση. Άλλωστε, είναι, ήδη, σε τόσο νεαρή ηλικία, γνωστός και καταξιωμένος κριτικός από τα άρθρα του στη Revue Francaise, στη Revue Universelle, στην Action Francaise. Το ενδιαφέρον του για την πολιτική και οι θέσεις του αποκαλύπτονται και στα άρθρα του. Πολυγραφότατος και πολύ ταλαντούχος, γίνεται ακόμα πιο γνωστός.

Η Γαλλία δεν μένει απαθής μπροστά στο κύμα του Φασισμού και του ναζισμού που αρχίζει να σαρώνει την Ευρώπη. Δεν παρουσιάζει βέβαια έναν τόσο μεγάλο ηγέτη, σαν τον Χίτλερ, ή τον Μουσολίνι, ούτε ένα ανάλογο κίνημα, αλλά διάφορα ρεύματα και τάσεις που έχουν έντονη επιρροή από τον φασισμό και τον ναζισμό. Είναι το στάδιο των ζυμώσεων. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1934 ο Μπραζιγιάκ συμμετέχει σε μεγάλη αντικοινοβουλευτική εξέγερση, τότε που όλο το Παρίσι σείεται από την κραυγή <<Κάτω το Κοινοβούλιο>>, <<Κάτω οι κλέφτες>>, και διαδηλωτές από όλες τις περιοχές του Παρισιού κατευθύνονται επιθετικά προς τη γαλλική Βουλή. Η αστυνομία αρχίζει να πυροβολεί για να αποτρέψει εισβολή στο κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα είκοσι δύο νεκροί και χιλιάδες τραυματίες. Ανάμεσα στους νεκρούς είναι και ο Έλληνας μουσικός Costa Cambo, μέλος της Action Francaise. H ημέρα αυτή θα επηρεάσει βαθιά τον Μπραζιγιάκ. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τους Νεκρούς του Φεβρουαρίου, και έντεκα χρόνια μετά θα προστεθεί σε αυτούς, όταν θα δολοφονηθεί από τη γαλλική δημοκρατία...

[...] Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του <<δικαστηρίου>> που τον δίκασε, <<τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ>> 

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

Πολιτικά άρθρα -Robert Brasillach Εκδόσεις Θούλη

Eθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Miguel Serrano (10 Σεπτεμβρίου 1917- 28 Φεβρουαρίου 2009) - 12 Χρόνια μετά!

[...] < ΓΙΑΤΙ >  με ρωτάνε < διακινδυνεύεις τόσο πολλά βάζοντας σε κίνδυνο τη συγγραφική δουλειά μιας ολόκληρης ζωής; Μήπως, δεν γνωρίζεις ότι όλες οι εκδοτικές εταιρίες του κόσμου βρίσκονται στα χέρια Ιουδαίων; Και τώρα που τα βιβλία σου μεταφράζονται στα γερμανικά, στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες και διαβάζονται σε τόσες χώρες, εσύ γράφεις ανοιχτά υπέρ του Χίτλερ και της ανακάλυψης του εσωτερισμού του. Αυτό θα ήταν τρέλα, αν ήσουν κάποιος που δεν γνώριζε την απόλυτη δύναμη και τον πλήρη έλεγχο της ζωής από τον Ιουδαϊσμό. Μα εσύ έχεις διατελέσει διπλωμάτης και έχεις καταφέρει να διεισδύσεις στα βάθη των ιστορικών γεγονότων του παρόντος και του παρελθόντος είχες όσο κανείς άλλος τη δυνατότητα, τη γνώση και τα μέσα για να το μάθεις έχεις ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, δεξιά και αριστερά, γνωρίζεις... Και τώρα θέτεις σε κίνδυνο όχι μόνο το έργο σου αλλά και την ίδια τη ζωή σου.

Έτσι μου μίλησαν οι φίλοι , οι συγγενείς, ακόμα και οι εχθροί μου.

Γιατί έτσι μιλούν σήμερα οι άνθρωποι. Αυτή είναι η φωνή των καιρών μας Μα εγώ δεν ανήκω σε αυτούς τους καιρούς, ούτε σε αυτόν τον κόσμο, ούτε σε αυτές τις ημέρες. Είμαι από έναν άλλον πλανήτη. Είμαι από τον Αυγερινό. Δεν φοβάμαι να χάσω τα πάντα, ακόμα και τη ζωή μου. Επιπλέον, το ρητό στο οικόσημό μου γράφει: < Τιμή μου η Πίστη >. Ναι, πίστη στα ιδανικά, στα όνειρα, στις δόξες της νύχτας του παρελθόντος, στα φαντάσματα των συντρόφων που ΄χουν χαθεί, στις χρυσές σκιές, στην ηχώ των βημάτων τους, στους παλαιούς δρόμους και πόλεις, σε όλα αυτά που δραπετεύσουν προς το φως που εκπέμπει η μαρτυρική γη, στη νοσταλγία για μια Χρυσή Εποχή, τότε που οι ήρωες ζούσαν ανάμεσά μας και οι Θεοί μάς μιλούσαν. Διότι είμαι ένας από αυτούς που έχουν μιλήσει με τους Θεούς...

[...] Τα γεγονότα της Ζωής ενός ατόμου δεν μετράνε, έχουν προορισμό τον θάνατο, το τίποτα, την αποσύνθεση στο Φώς του Χρυσού Ήλιου. Αυτός είναι ό λόγος για τον οποίο δεν με ενδιαφέρουν οι προσωπικές βιογραφίες. Όπως και οι αρχαίοι, δίνω έμφαση μόνο στο αρχέτυπο, στον Μύθο, στον Θρύλο. Ζει μόνο αυτός ο οποίος έχει τη δυνατότητα, να συμπεριλάβει τον ευατό του στη φωτιά ενός Υπερβόρειου Αρχέτυπου, μέσα στην Αιωνιότητα του και την Αιώνια Επιστροφή του. Η ιστορία και ο ιστορικισμός της εποχής μας με αφήνουν ασυγκίνητο. Θέση στην αιωνιότητα έχουν μόνο αυτοί οι οποίοι επαναλαμβάνουν εδώ κάτω τον αρχετυπικό  και μυθικό τρόπο ζωής των Θεών μας αυτοί που τυχαίνει να είναι διερμηνείς ή ιερείς τους... 

 

[...] Επαναλαμβάνω, μόνο σε έναν,  στον Χίτλερ, συσσωρεύεται η ανώτερη δύναμη του Υπερβόρειου Αρχέτυπου, του Θεού, μόνω μέσω αυτού ακούγεται ο λόγος του από έναν άλλον κόσμο. Διότι μόνο αυτός ακούει τη Φωνή του...

ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΙΤΛΕΡ

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού