Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ
''Τανκς καταστρέφουν αλύπητα το Βερολίνο και θρυμματίζουν σπίτια,άνδρες, γυναίκες και παιδιά...Εις την Κοπεγχάγη δεν επιζεί κανείς πλέον.
Εις την Στοκχόλμη απλώνεται η σιγή του παραδείσου.
Ενώ τα αέρια πλημμυρίζουν το Παρίσι, ο άμαχος πληθυσμός τρέχει δια να σωθεί εις το υπόγειον σιδηρόδρομον.
Ένα έτος είναι αρκετό δια να εξαφανισθεί η ήπειρος με τα 350 εκατομμύρια των κατοίκων της...''
Όλοι ενθυμούνται: Αί πρώται βολαί του πολέμου τούτου ερρίφθησαν δια το ζήτημα μιας λωρίδος εδάφους ζωτικής σημασίας.
Επρόκειτο περί ενός ωρισμένου διαδρόμου και μιας ''ελευθέρας πόλεως'',του Δάντσιγκ.
Επρόκειτο δηλαδή περί μιας συνοριακής διευθετήσεως, δια την οποία θα ενδιεφέρετο κάθε έθνος που έχει τιμή.
Οπωσδήποτε είναι γνωστό ότι, μακράν πάσης προσβολής των εθνικών αισθημάτων οιουδήποτε, η διευθέτησης αυτή των συνόρων θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί ειρηνικώς.
Γιατί λοιπόν παρά ταύτα, εκεί προς βορράν της Ευρώπης, παρά τα γερμανοπολωνικά σύνορα ερρίφθησαν αί πρώτες βολές του πολέμου τούτου;
Γιατί, συνεπεία μιας λωρίδος εδάφους και μιας πόλεως μόλις 200.οοο κατοίκων, να αναπηδήσει μια φλόγα, που ενώ μπορούσε να σβυσθή με ασήμαντες προσπάθειες, εξελίχθη εις πυρκαγιά που μαίνεται σήμερα ανά τις πέντε ηπείρους και τις επτά θαλάσσης της γης;
Όπισθεν ενός τέτοιου πρωτοφανούς εις την ιστορία φαινόμενου δεν κρύβονται άραγε αίτια και επιδράσεις που κλονίζουν εν τη ακατανοησία των αυτήν ταύτην την πίστιν προς την ανθρωπότητα;
Ή το ερώτημα δεν τίθεται ορθώς;
Δεν πρέπει να ερωτήσωμεν, μήπως ο διάδρομος και το Δάντσιγκ δεν ήσαν παρά απλά αίτια και αφορμαί του πολέμου;
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΛΗ
Βεβαίως από το 1939 η Αγγλία διακήρυξε ως πολεμικόν της σκοπό την υποστήριξιν των μικρών κρατών, το ίδιο δε νόμισε ότι πρέπει να κάμη και η Γαλλία δια την ιδίαν της ασφάλειαν.
Λίγο αργότερα, πέρα μακρυά του ωκεανού οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είδαν ευατάς απειλουμένας από την Γερμανία, η οποία είχε αποδυθεί εις ένα των σκληρότερων αγώνων της ιστορίας της, που ελάμβανε μάλιστα χώραν εις τα άμεσα σύνορά της.
Όταν δηλαδή κανείς βλέπει σήμερα ότι την εποχή που η Αγγλία εκύρησεν τον πόλεμο δεν απέβλεπε εις την Πολωνία, την Δανία, την Νορβηγία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και την Γαλλία, την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαυία, αλλά μόνο εις την εξασφάλιση του συστήματος της ευρωπαϊκής ισορροπίας και της ελευθερίας των θαλασσών, όπως φυσικά η ιδία το εννοεί, τούτο είναι γεγονός αναμφισβήτητον δια κάθε άνθρωπο που ζει εις τον αιώνα μας.
Εννοεί ακόμη, ότι μια γαλλική κυβέρνησις η οποία αναζητεί το σημείο βαρύτητας της ισχύος της εκτός της χώρας και μάλιστα εις την Αγγλία, οδηγεί απλώς προς τον πόλεμο, είτε το θέλει είτε όχι.
Εν τω μεταξύ, τα σύμφωνα περί δανεισμού και μισθώσεως, ως και άλλες διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες της Βορείου Αμερικής, αποσαφηνίζουν τους αληθείς πολεμικούς σκοπούς.
Η σιγά- σιγά αναδιπλουμένη πολιτική των βάσεων της Βόρειο Αμερικανικής ενώσεως αποτελεί φανερά προσπάθεια μελλοντικής παγκοσμίου κυριαρχίας, το δε έναντι της Αγγλίας μονοπώλιον κατασκευής βομβαρδιστικών αεροπλάνων, καθορίζει ακόμα καλύτερα την πολιτική αυτήν, ως πολιτική, που τείνει ως την εξασφάλιση της κυριαρχίας του αέρος.
Ακόμη καθαρότερα διακρίνονται τέλος οι πολεμικοί σκοποί της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία από 26 ετών δεν αποκρύπτει τα σχέδιά της περί παγκοσμίου επαναστάσεως, τα οποία έθεσε ήδη εν μέρει και ως παράδειγμα εις ενέργεια ευθύς ως εθεώρησε την ευκαιρία κατάλληλον.
Και οι πολεμικοί όμως σκοποί της Γερμανίας έχουν αποσαφηνισθεί.
Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται δια τους καρπούς της εσωτερικής των επαναστάσεως, η οποία έλυσε δια αυτούς το πρόβλημα του αιώνος, το σοσιαλιστικόν δηλαδή πρόβλημα.
Η επανάσταση αυτής της Γερμανίας ευρίσκεται εις θανάσιμο αντίθεση προς την μοντέρνα μορφή της μεταβολής του ανθρώπου εις σκλάβον, που προβάλλει υπό το ένδυμα του μπολσεβικισμού και του καπιταλισμού, ετέθη δε επί κεφαλής του μετώπου εις τον παγκόσμιο αυτόν αγώνα.
Κατά αυτόν τον τρόπο οι πολεμικοί σκοποί μεταφέρονται ήδη επί άλλου πεδίου:
Αι Ήνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής επιδιώκουν την πραγματοποίησιν των σχεδίων των περί παγκοσμίου κυριαρχίας, εναντίον των οποίων η Αγγλική Αυτοκρατορία ευρίσκεται εις θέσιν αμύνης.
Τα Σοβιέτ προσπαθούν να επεκτείνουν τον μπολσεβικισμό δια του Ιμπεριαλισμού.
Η Γερμανία προβάλει ως φρούριο εναντίον του απειλούντος την Ευρώπη και τον κόσμο μπολσεβικισμού, κρατεί το μέτωπον προς ανατολάς και αμύνεται όπως και η Ιαπωνία δια την πραγματοποίησιν των ιστορικών ηγετικών της απαιτήσεων εις τον Ειρηνικό.
Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία αμύνεται προς δυσμάς εναντίον πάσης δεσμεύσεώς της από ξένα συμφέροντα.
ΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
Εαν παρατηρήσωμεν τα πράγματα κατά αυτόν τον τρόπο, καταλήγουμε εις το συμπέρασμα ότι τα προβλήματα του Διαδρόμου και του Δάντσιγκ διαλύονται ως καπνός, έφ όσον τέτοιου είδους αφορμές δεν ισορροπούν έναντι των επιδράσεων του παγκοσμίου αυτού αγώνος.
Εν πάση περιπτώσει, η ακαμψία που απαιτεί η στιγμή αυτή από τον ζώντα, είναι απόλυτος.
Ολόκληρος η γη ευρίσκεται ενώπιον μιας διαμάχης, προ της οποίας δεν υπάρχει καμία διαφυγή.
Απρόσκλητο το πεπρωμένο θα εμφανισθεί και εις τας πλέον ειδυλλιακάς περιοχάς της ωραίας αυτής Γης και έκαστος πρέπει να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος, διότι τα αμείλικτα προβλήματα που θέτει η μοίρα απαιτούν ταχεία και ριζική απάντηση.
Είναι το ίδιο όπως και στις εξετάσεις:
Ένα τέταρτο της ώρας έχει προθεσμία ο εξεταζόμενος να σκεφθεί και αυτό το τέταρτο είναι που αξίζει.
Ότι ενθυμείται αργότερα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Εάν η μοίρα ερωτούσε την ευρωπαϊκή ήπειρος δια την στάσιν της και δια τους σκοπούς της εις αυτήν την ιστορική αντίθεσιν- και νομίζομεν ότι το ερώτημα έχει τεθή- τι θα απαντούσε η Ευρώπη;
Ένα είναι βέβαιο: Ότι μάταια θα έδινε τις εξετάσεις της ενώπιον της μοίρας, εάν προσπαθούσε να προβάλει ως δικαιολογητικά ενώπιον του δικαστηρίου της παγκοσμίου ιστορίας τις μικρότητες των εσωτερικών της διαφορών.
Για να κερδίσει όμως η Ευρώπη την κύριαν δίκη, πρέπει να έχει για λογαριασμό της ισχυρά ατού.
Και τα έχει.
Είναι ένα ατού αναμφισβητήτων γεγονότων, ατού, για το οποίο αγωνίσθει και τέλος το απέκτησε με την γενναιότητα, την επιμέλεια, την εξυπνάδα, με τα δάκρυα και το αίμα, τέλος δε με την ιστορία όλων των εθνών της ηπείρου αυτής.
Είναι ένα δεδομένον φυσικής, δυναμικής και ιστορικής εξελίξεως, είναι ο δρόμος της Ευρώπης προς την σύνθεσιν των δυνάμεών της.
ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ;
Ένα ερώτημα προς την ιστορία της ηπείρου, εις το οποίο δίδεται απάντησις με πέντε εικόνας.
Όταν εις τα μέσα του 9ου αιώνος διαλύεται το πρώτον Ράιχ της Κεντρικής Ευρώπης υπό Κάρολον τον Μέγα, η Ευρώπη κατατεμαχίζεται εις μικρά φέουδα που αλληλοσυμπλέκονται και ζουν εις βάρος της εκπεσούσης μιας και ενιαίας διοικήσεως.
Από εκείνη την χρονική στιγμή όμως αρχίζει, μέσα εις τας ογκουμένας συν το χρόνο αντιθέσις, ο αγώνας δια την κοινωνική, οικονομική και κρατική διαμόρφωση της Ευρώπης.
Ενώ νωρίς ακόμη αρχίζει τον αγώνα προς ανατολάς ένα νέο γερμανικό κράτος, δια να μεταβληθεί φυσικά μετά έναν αιώνα εις πραγματικότητα, ή Γαλλία μετά εκατονταετείς αγώνες εναντίον της Αγγλίας δημιουργεί την κρατική της μορφή.
Ταυτοχρόνως εμφανίζεται η Ισπανία, η οποία, μετά πολλάς πολεμικάς περιπέτειας, εισέρχεται αργότερα και αυτή εις τον κύκλον των νέων ευρωπαϊκών κρατών.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η γέννηση της ηπειρωτικής ιδέας προσδιορίζεται εις τους χρόνους του τερματισμού του μεσαίωνος και της ενάρξεως της νεοτέρας εποχής.
Οι Ευρωπαίοι ερευνητές προσπαθούν να ανακαλύψουν με την τόλμη τους τα μυστικά του πλανήτη μας, ταυτοχρόνως αρχίζουν να καθορίζουν τα σύνορα της Ευρώπης και να μελετούν δια πρώτη φορά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της προβλήματα ως κάτι το ενιαίον.
Πέρα αυτών, ενώ η Αναγέννησις εις την Ιταλία άνοιγε και πάλι τους ευρείς πνευματικούς ορίζοντες της αρχαιότητας, χαρίζουσα δια ακόμα μια φορά εις ολόκληρο την ανθρωπότητα νέαν λαμπρότητα, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι κατακτούν την γη προς όφελος του δυτικού πολιτισμού.
Το πρωτοφανές όμως αυτό εις την ανθρώπινη ιστορία κατόρθωμα δεν συνεπληρώθει τελείως από εκείνους ακριβώς που εκοπίασαν προς τούτο.
Η καρδιά της Ευρώπης ματώνει από τα πλήγματα των πρώτων κοινωνικών αγώνων, των πολέμων δηλαδή των αγροτών.
Το παγκόσμιο εμπόριο που εμφανίζεται δημιουργεί νέα ζητήματα και τα αστικά καθεστώτα γίνονται φορείς νέων πολέμων.
Οι πολέμοι που είχαν ως αντικείμενο την κατάκτησιν εδαφών και δεν εσίγασαν ποτέ, βρίσκουν νέο πρόσφορον έδαφος με τας θησκευτικάς έριδας.
Η μεγάλη στροφή δεν επιτρέπει ακόμη την ανάπτυξη μιας ενιαίας ιδέας.
Το επόμενο βήμα που κατά ανάγκη κάνει η Ευρώπη, το βήμα προς δημιουργία εθνικών κρατών, οδηγεί εις τον χωρισμό της ηπείρου εις δυναστείας.
Δύο εκατονταετίες διήρκεσαν οι αγώνες που εξετρέφοντο εις τα ανακτοβούλια.
Αντιθέτως , η Αγγλική νήσος λαμβάνει συνείδησιν της θαλασσίας της ισχύος και με το επιδέξειον παιχνίδι των αντιθέσεων των ηπειρωτικών δυνάμεων κληρονομεί τα πάντα.
Τοιουτοτρόπως η Ευρώπη, χωρισμένοι πάντοτε εις 200 κυρίαρχα κράτη, ίσταται σήμερον εις το κατώφλι της νεοτέρας ιστορίας.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΣΙΣ
Και εις την αρχή του νεωτάτου τούτου κεφαλαίου της ιστορίας της η Ευρώπη τοποθέτησε εκ νέου ένα θεμέλιον λίθον.
Μέσα από τους καπνούς του ηφαιστείου της γαλλικής επαναστάσεως άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα μιας νέας κοινωνικής τάξεως.
Οι απαρχαιωμένες μορφαί της μέχρι τώρα κοινωνικών οργανώσεων καταρρέουν, ενώ το μέγα τέκνο της επαναστάσεως προσπαθεί επί των καπνιζόντων ερειπίων να εδραιώσει το οικοδόμημα της νέας ευρωπαϊκής τάξεως.
Το νέον δαιμόνιο που φέρει το όνομα Ναπολέων διαβλέπει τις ανάγκες της εποχής του, αλλά η μοίρα δεν του επιτρέπει να επιτελέσει το έργο του μέχρι της τελευταίας συνεπείας.
Χαράσσει τον δρόμο, τον οποίο θα ακολουθήσει η ιστορία της Ευρώπης, πραγματοποιώντας το βήμα από του δυναστικού καθεστώτος εις εθνικον κράτος.
'Ο Ναπολέων στρατολογεί τας λεγεώνας του από τον πρώτο λαϊκό στρατό.
Η θυελλώδης διάβασις των δια των ηπειρωτικών εδαφών έχει ως αποτέλεσμα την γέννησις και ενίσχυση της εθνικιστικής ιδέας.
Κατόπιν επακολουθεί ο αιών της εθνικής ενώσεως των κρατών της Ευρώπης, τα οποία από 200 που ήσαν συμπτύσσονται εις 28 μόνον κατά την έναρξιν του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Ενώ όμως η εξέλιξις αυτή συντελείται αργά, το απελευθερωμένο πλέον από τα δεσμά του ανθρώπινον πνεύμα σφυρηλατεί τα μεγαλειώδη μέσα του τεχνικού πολιτισμού, τα οποία του παρέχουν την δυνατότητα της κυριαρχίας του επί της γης όπως ποτέ εις την ιστορία της ανθρωπότητος.
Ο αιώνας της μηχανής προκαλεί μετατόπισιν του κέντρου βαρύτητος εις την πολιτική.
Όσον χρόνο η Ευρώπη είναι απασχολημένη με την εσωτερικήν αναδιοργανώσιν, πέραν των θαλασσών, εις τας άλλας ηπείρους, λαμβάνει χώραν η ανακατανομή των αγαθών της γης.
Έτσι βρίσκει την Ευρώπη ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.
Η Ευρώπη μεταβάλλεται και πάλι σε ένα συγκρότημα εκ 36 κρατών, τα οποία υπόκεινται εις τας δυτικάς δυνάμεις και ταυτοχρόνως είναι εκτεθειμένα εις τον εξ ανατολών κίνδυνον του μπολσεβικισμού που βαρύνει πλέον τον ουρανόν ως επικίνδυνος καταιγίς.
Η ΚΡΙΣΙΜΟΣ ΣΤΙΓΜΗ
Όσον βαριές υπήρξαν οι ζημιές που υπέστησαν όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης- νικηταί και ηττημένοι- κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τόσο δημιουργικό θα πρέπει να είναι το δίδαγμα που συνήγαγαν οι ευρωπαϊκοί λαοί εκ των δεινών, εις τα οποία υπεβλήθη η ήπειρος μας.
Σήμερα βλέπουμε ότι ο πόλεμος που διεξάγεται ύφ ενός έκαστου των ευρωπαϊκών λαών συμφώνως προς ενδοευρωπαικούς κανόνας έχει συνέπειας, οι οποιαι ακολουθούν ιδίους νόμους.
Η Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι το κεφάλαιον και το πετρέλαιον, το μαλλί και το καουτσούκ, τα μεταλλεύματα και ο άνθραξ έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία ως πολεμικά στοιχεία παρά ορισμένα ζητήματα συνοριακής ή κυριαρχικής φύσεως.
Η Ευρώπη συγκεντρώνει άραγε τα επιβαλλόμενα διδάγματα ή μήπως τα τριάντα ηπειρωτικά κράτη θα συνεχίσουν το πατροπαράδοτο παιχνίδι των, αγωνιζόμενα εναντίον αλλήλων, ενώ ο επιτακτικός νόμος της ιστορίας φέρει σήμερα αντιμέτωπους όχι πλέον κράτη, αλλά ολόκληρους ηπείρους;
Η παλαιά πολιτική όμως συνεχίζεται.
Η Γερμανία και η Ιταλία αντιλαμβάνονται το αίτημα της στιγμής:
Κατόπιν σκληρών εσωτερικών αγώνων επιτυγχάνουν να συγχρονίσουν τις αντιλήψεις των περί τεχνικής, σοσιαλισμού, κεφαλαίου και κοινωνικού καθεστώτος και κατορθώνουν να αναπτύξουν την δυναμικότητα των εντός καταπληκτικώς σύντομου χρόνου.
Είναι δε μια από τας πλέον τραγικάς συμπτώσεις εις την ιστορία της Ευρώπης το γεγονός ότι, ακριβώς την εποχή αυτή, επήλθε δια δεύτερη φορά η έκρηξις της ευρωπαϊκής πυριτιδαποθήκης.
Οι μυωπάζοντες ακόμη πολιτικοί άνδρες επιχειρούν πάλι εκ νέου να γκρεμίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρος εις το χάος.
Τώρα όμως που ο Άξων φρουρεί όλας τας ακτάς και τα σύνορα της Ευρώπης, τα ευρωπαϊκά στοιχεία υπάκουσαν εις το δεύτερο επιτακτικόν αίτημα της εποχής, ανεγνώρισαν την εκ της ευρωπαϊκής ιστορίας προκύπτουσα αναγκαιότητα της συγχωνεύσεως της Ευρώπης εις ένα συμπαγές και ενιαίον σύνολον.
Η δυνατότης δε αυτή ίσως να είναι η τελευταία που παρέχεται εις την ήπειρό μας.
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Γιατί, συνεπεία μιας λωρίδος εδάφους και μιας πόλεως μόλις 200.οοο κατοίκων, να αναπηδήσει μια φλόγα, που ενώ μπορούσε να σβυσθή με ασήμαντες προσπάθειες, εξελίχθη εις πυρκαγιά που μαίνεται σήμερα ανά τις πέντε ηπείρους και τις επτά θαλάσσης της γης;
Όπισθεν ενός τέτοιου πρωτοφανούς εις την ιστορία φαινόμενου δεν κρύβονται άραγε αίτια και επιδράσεις που κλονίζουν εν τη ακατανοησία των αυτήν ταύτην την πίστιν προς την ανθρωπότητα;
Ή το ερώτημα δεν τίθεται ορθώς;
Δεν πρέπει να ερωτήσωμεν, μήπως ο διάδρομος και το Δάντσιγκ δεν ήσαν παρά απλά αίτια και αφορμαί του πολέμου;
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΛΗ
Βεβαίως από το 1939 η Αγγλία διακήρυξε ως πολεμικόν της σκοπό την υποστήριξιν των μικρών κρατών, το ίδιο δε νόμισε ότι πρέπει να κάμη και η Γαλλία δια την ιδίαν της ασφάλειαν.
Λίγο αργότερα, πέρα μακρυά του ωκεανού οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είδαν ευατάς απειλουμένας από την Γερμανία, η οποία είχε αποδυθεί εις ένα των σκληρότερων αγώνων της ιστορίας της, που ελάμβανε μάλιστα χώραν εις τα άμεσα σύνορά της.
Όταν δηλαδή κανείς βλέπει σήμερα ότι την εποχή που η Αγγλία εκύρησεν τον πόλεμο δεν απέβλεπε εις την Πολωνία, την Δανία, την Νορβηγία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και την Γαλλία, την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαυία, αλλά μόνο εις την εξασφάλιση του συστήματος της ευρωπαϊκής ισορροπίας και της ελευθερίας των θαλασσών, όπως φυσικά η ιδία το εννοεί, τούτο είναι γεγονός αναμφισβήτητον δια κάθε άνθρωπο που ζει εις τον αιώνα μας.
Εννοεί ακόμη, ότι μια γαλλική κυβέρνησις η οποία αναζητεί το σημείο βαρύτητας της ισχύος της εκτός της χώρας και μάλιστα εις την Αγγλία, οδηγεί απλώς προς τον πόλεμο, είτε το θέλει είτε όχι.
Εν τω μεταξύ, τα σύμφωνα περί δανεισμού και μισθώσεως, ως και άλλες διπλωματικές και στρατιωτικές ενέργειες της Βορείου Αμερικής, αποσαφηνίζουν τους αληθείς πολεμικούς σκοπούς.
Η σιγά- σιγά αναδιπλουμένη πολιτική των βάσεων της Βόρειο Αμερικανικής ενώσεως αποτελεί φανερά προσπάθεια μελλοντικής παγκοσμίου κυριαρχίας, το δε έναντι της Αγγλίας μονοπώλιον κατασκευής βομβαρδιστικών αεροπλάνων, καθορίζει ακόμα καλύτερα την πολιτική αυτήν, ως πολιτική, που τείνει ως την εξασφάλιση της κυριαρχίας του αέρος.
Ακόμη καθαρότερα διακρίνονται τέλος οι πολεμικοί σκοποί της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία από 26 ετών δεν αποκρύπτει τα σχέδιά της περί παγκοσμίου επαναστάσεως, τα οποία έθεσε ήδη εν μέρει και ως παράδειγμα εις ενέργεια ευθύς ως εθεώρησε την ευκαιρία κατάλληλον.
Και οι πολεμικοί όμως σκοποί της Γερμανίας έχουν αποσαφηνισθεί.
Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι αγωνίζονται δια τους καρπούς της εσωτερικής των επαναστάσεως, η οποία έλυσε δια αυτούς το πρόβλημα του αιώνος, το σοσιαλιστικόν δηλαδή πρόβλημα.
Η επανάσταση αυτής της Γερμανίας ευρίσκεται εις θανάσιμο αντίθεση προς την μοντέρνα μορφή της μεταβολής του ανθρώπου εις σκλάβον, που προβάλλει υπό το ένδυμα του μπολσεβικισμού και του καπιταλισμού, ετέθη δε επί κεφαλής του μετώπου εις τον παγκόσμιο αυτόν αγώνα.
Κατά αυτόν τον τρόπο οι πολεμικοί σκοποί μεταφέρονται ήδη επί άλλου πεδίου:
Αι Ήνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής επιδιώκουν την πραγματοποίησιν των σχεδίων των περί παγκοσμίου κυριαρχίας, εναντίον των οποίων η Αγγλική Αυτοκρατορία ευρίσκεται εις θέσιν αμύνης.
Τα Σοβιέτ προσπαθούν να επεκτείνουν τον μπολσεβικισμό δια του Ιμπεριαλισμού.
Η Γερμανία προβάλει ως φρούριο εναντίον του απειλούντος την Ευρώπη και τον κόσμο μπολσεβικισμού, κρατεί το μέτωπον προς ανατολάς και αμύνεται όπως και η Ιαπωνία δια την πραγματοποίησιν των ιστορικών ηγετικών της απαιτήσεων εις τον Ειρηνικό.
Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία αμύνεται προς δυσμάς εναντίον πάσης δεσμεύσεώς της από ξένα συμφέροντα.
ΑΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
Εαν παρατηρήσωμεν τα πράγματα κατά αυτόν τον τρόπο, καταλήγουμε εις το συμπέρασμα ότι τα προβλήματα του Διαδρόμου και του Δάντσιγκ διαλύονται ως καπνός, έφ όσον τέτοιου είδους αφορμές δεν ισορροπούν έναντι των επιδράσεων του παγκοσμίου αυτού αγώνος.
Εν πάση περιπτώσει, η ακαμψία που απαιτεί η στιγμή αυτή από τον ζώντα, είναι απόλυτος.
Ολόκληρος η γη ευρίσκεται ενώπιον μιας διαμάχης, προ της οποίας δεν υπάρχει καμία διαφυγή.
Απρόσκλητο το πεπρωμένο θα εμφανισθεί και εις τας πλέον ειδυλλιακάς περιοχάς της ωραίας αυτής Γης και έκαστος πρέπει να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος, διότι τα αμείλικτα προβλήματα που θέτει η μοίρα απαιτούν ταχεία και ριζική απάντηση.
Είναι το ίδιο όπως και στις εξετάσεις:
Ένα τέταρτο της ώρας έχει προθεσμία ο εξεταζόμενος να σκεφθεί και αυτό το τέταρτο είναι που αξίζει.
Ότι ενθυμείται αργότερα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Εάν η μοίρα ερωτούσε την ευρωπαϊκή ήπειρος δια την στάσιν της και δια τους σκοπούς της εις αυτήν την ιστορική αντίθεσιν- και νομίζομεν ότι το ερώτημα έχει τεθή- τι θα απαντούσε η Ευρώπη;
Ένα είναι βέβαιο: Ότι μάταια θα έδινε τις εξετάσεις της ενώπιον της μοίρας, εάν προσπαθούσε να προβάλει ως δικαιολογητικά ενώπιον του δικαστηρίου της παγκοσμίου ιστορίας τις μικρότητες των εσωτερικών της διαφορών.
Για να κερδίσει όμως η Ευρώπη την κύριαν δίκη, πρέπει να έχει για λογαριασμό της ισχυρά ατού.
Και τα έχει.
Είναι ένα ατού αναμφισβητήτων γεγονότων, ατού, για το οποίο αγωνίσθει και τέλος το απέκτησε με την γενναιότητα, την επιμέλεια, την εξυπνάδα, με τα δάκρυα και το αίμα, τέλος δε με την ιστορία όλων των εθνών της ηπείρου αυτής.
Είναι ένα δεδομένον φυσικής, δυναμικής και ιστορικής εξελίξεως, είναι ο δρόμος της Ευρώπης προς την σύνθεσιν των δυνάμεών της.
ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ;
Ένα ερώτημα προς την ιστορία της ηπείρου, εις το οποίο δίδεται απάντησις με πέντε εικόνας.
Από εκείνη την χρονική στιγμή όμως αρχίζει, μέσα εις τας ογκουμένας συν το χρόνο αντιθέσις, ο αγώνας δια την κοινωνική, οικονομική και κρατική διαμόρφωση της Ευρώπης.
Ενώ νωρίς ακόμη αρχίζει τον αγώνα προς ανατολάς ένα νέο γερμανικό κράτος, δια να μεταβληθεί φυσικά μετά έναν αιώνα εις πραγματικότητα, ή Γαλλία μετά εκατονταετείς αγώνες εναντίον της Αγγλίας δημιουργεί την κρατική της μορφή.
Ταυτοχρόνως εμφανίζεται η Ισπανία, η οποία, μετά πολλάς πολεμικάς περιπέτειας, εισέρχεται αργότερα και αυτή εις τον κύκλον των νέων ευρωπαϊκών κρατών.
Η γέννηση της ηπειρωτικής ιδέας προσδιορίζεται εις τους χρόνους του τερματισμού του μεσαίωνος και της ενάρξεως της νεοτέρας εποχής.
Οι Ευρωπαίοι ερευνητές προσπαθούν να ανακαλύψουν με την τόλμη τους τα μυστικά του πλανήτη μας, ταυτοχρόνως αρχίζουν να καθορίζουν τα σύνορα της Ευρώπης και να μελετούν δια πρώτη φορά τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά της προβλήματα ως κάτι το ενιαίον.
Πέρα αυτών, ενώ η Αναγέννησις εις την Ιταλία άνοιγε και πάλι τους ευρείς πνευματικούς ορίζοντες της αρχαιότητας, χαρίζουσα δια ακόμα μια φορά εις ολόκληρο την ανθρωπότητα νέαν λαμπρότητα, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι κατακτούν την γη προς όφελος του δυτικού πολιτισμού.
Το πρωτοφανές όμως αυτό εις την ανθρώπινη ιστορία κατόρθωμα δεν συνεπληρώθει τελείως από εκείνους ακριβώς που εκοπίασαν προς τούτο.
Η καρδιά της Ευρώπης ματώνει από τα πλήγματα των πρώτων κοινωνικών αγώνων, των πολέμων δηλαδή των αγροτών.
Το παγκόσμιο εμπόριο που εμφανίζεται δημιουργεί νέα ζητήματα και τα αστικά καθεστώτα γίνονται φορείς νέων πολέμων.
Οι πολέμοι που είχαν ως αντικείμενο την κατάκτησιν εδαφών και δεν εσίγασαν ποτέ, βρίσκουν νέο πρόσφορον έδαφος με τας θησκευτικάς έριδας.
Η μεγάλη στροφή δεν επιτρέπει ακόμη την ανάπτυξη μιας ενιαίας ιδέας.
Το επόμενο βήμα που κατά ανάγκη κάνει η Ευρώπη, το βήμα προς δημιουργία εθνικών κρατών, οδηγεί εις τον χωρισμό της ηπείρου εις δυναστείας.
Δύο εκατονταετίες διήρκεσαν οι αγώνες που εξετρέφοντο εις τα ανακτοβούλια.
Αντιθέτως , η Αγγλική νήσος λαμβάνει συνείδησιν της θαλασσίας της ισχύος και με το επιδέξειον παιχνίδι των αντιθέσεων των ηπειρωτικών δυνάμεων κληρονομεί τα πάντα.
Τοιουτοτρόπως η Ευρώπη, χωρισμένοι πάντοτε εις 200 κυρίαρχα κράτη, ίσταται σήμερον εις το κατώφλι της νεοτέρας ιστορίας.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΣΙΣ
Και εις την αρχή του νεωτάτου τούτου κεφαλαίου της ιστορίας της η Ευρώπη τοποθέτησε εκ νέου ένα θεμέλιον λίθον.
Μέσα από τους καπνούς του ηφαιστείου της γαλλικής επαναστάσεως άρχισε να διαμορφώνεται η εικόνα μιας νέας κοινωνικής τάξεως.
Οι απαρχαιωμένες μορφαί της μέχρι τώρα κοινωνικών οργανώσεων καταρρέουν, ενώ το μέγα τέκνο της επαναστάσεως προσπαθεί επί των καπνιζόντων ερειπίων να εδραιώσει το οικοδόμημα της νέας ευρωπαϊκής τάξεως.
Το νέον δαιμόνιο που φέρει το όνομα Ναπολέων διαβλέπει τις ανάγκες της εποχής του, αλλά η μοίρα δεν του επιτρέπει να επιτελέσει το έργο του μέχρι της τελευταίας συνεπείας.
Χαράσσει τον δρόμο, τον οποίο θα ακολουθήσει η ιστορία της Ευρώπης, πραγματοποιώντας το βήμα από του δυναστικού καθεστώτος εις εθνικον κράτος.
'Ο Ναπολέων στρατολογεί τας λεγεώνας του από τον πρώτο λαϊκό στρατό.
Η θυελλώδης διάβασις των δια των ηπειρωτικών εδαφών έχει ως αποτέλεσμα την γέννησις και ενίσχυση της εθνικιστικής ιδέας.
Κατόπιν επακολουθεί ο αιών της εθνικής ενώσεως των κρατών της Ευρώπης, τα οποία από 200 που ήσαν συμπτύσσονται εις 28 μόνον κατά την έναρξιν του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Ενώ όμως η εξέλιξις αυτή συντελείται αργά, το απελευθερωμένο πλέον από τα δεσμά του ανθρώπινον πνεύμα σφυρηλατεί τα μεγαλειώδη μέσα του τεχνικού πολιτισμού, τα οποία του παρέχουν την δυνατότητα της κυριαρχίας του επί της γης όπως ποτέ εις την ιστορία της ανθρωπότητος.
Ο αιώνας της μηχανής προκαλεί μετατόπισιν του κέντρου βαρύτητος εις την πολιτική.
Όσον χρόνο η Ευρώπη είναι απασχολημένη με την εσωτερικήν αναδιοργανώσιν, πέραν των θαλασσών, εις τας άλλας ηπείρους, λαμβάνει χώραν η ανακατανομή των αγαθών της γης.
Έτσι βρίσκει την Ευρώπη ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος.
Η Ευρώπη μεταβάλλεται και πάλι σε ένα συγκρότημα εκ 36 κρατών, τα οποία υπόκεινται εις τας δυτικάς δυνάμεις και ταυτοχρόνως είναι εκτεθειμένα εις τον εξ ανατολών κίνδυνον του μπολσεβικισμού που βαρύνει πλέον τον ουρανόν ως επικίνδυνος καταιγίς.
Η ΚΡΙΣΙΜΟΣ ΣΤΙΓΜΗ
Όσον βαριές υπήρξαν οι ζημιές που υπέστησαν όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης- νικηταί και ηττημένοι- κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τόσο δημιουργικό θα πρέπει να είναι το δίδαγμα που συνήγαγαν οι ευρωπαϊκοί λαοί εκ των δεινών, εις τα οποία υπεβλήθη η ήπειρος μας.
Σήμερα βλέπουμε ότι ο πόλεμος που διεξάγεται ύφ ενός έκαστου των ευρωπαϊκών λαών συμφώνως προς ενδοευρωπαικούς κανόνας έχει συνέπειας, οι οποιαι ακολουθούν ιδίους νόμους.
Η Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι το κεφάλαιον και το πετρέλαιον, το μαλλί και το καουτσούκ, τα μεταλλεύματα και ο άνθραξ έχουν απείρως μεγαλύτερη αξία ως πολεμικά στοιχεία παρά ορισμένα ζητήματα συνοριακής ή κυριαρχικής φύσεως.
Η Ευρώπη συγκεντρώνει άραγε τα επιβαλλόμενα διδάγματα ή μήπως τα τριάντα ηπειρωτικά κράτη θα συνεχίσουν το πατροπαράδοτο παιχνίδι των, αγωνιζόμενα εναντίον αλλήλων, ενώ ο επιτακτικός νόμος της ιστορίας φέρει σήμερα αντιμέτωπους όχι πλέον κράτη, αλλά ολόκληρους ηπείρους;
Η παλαιά πολιτική όμως συνεχίζεται.
Η Γερμανία και η Ιταλία αντιλαμβάνονται το αίτημα της στιγμής:
Κατόπιν σκληρών εσωτερικών αγώνων επιτυγχάνουν να συγχρονίσουν τις αντιλήψεις των περί τεχνικής, σοσιαλισμού, κεφαλαίου και κοινωνικού καθεστώτος και κατορθώνουν να αναπτύξουν την δυναμικότητα των εντός καταπληκτικώς σύντομου χρόνου.
Είναι δε μια από τας πλέον τραγικάς συμπτώσεις εις την ιστορία της Ευρώπης το γεγονός ότι, ακριβώς την εποχή αυτή, επήλθε δια δεύτερη φορά η έκρηξις της ευρωπαϊκής πυριτιδαποθήκης.
Οι μυωπάζοντες ακόμη πολιτικοί άνδρες επιχειρούν πάλι εκ νέου να γκρεμίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρος εις το χάος.
Τώρα όμως που ο Άξων φρουρεί όλας τας ακτάς και τα σύνορα της Ευρώπης, τα ευρωπαϊκά στοιχεία υπάκουσαν εις το δεύτερο επιτακτικόν αίτημα της εποχής, ανεγνώρισαν την εκ της ευρωπαϊκής ιστορίας προκύπτουσα αναγκαιότητα της συγχωνεύσεως της Ευρώπης εις ένα συμπαγές και ενιαίον σύνολον.
Η δυνατότης δε αυτή ίσως να είναι η τελευταία που παρέχεται εις την ήπειρό μας.
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου