ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

Οι εθελονταί του ανατολικού μετώπου δεν λένε πολλά λόγια.

Το γεγονός ότι πολεμούν εναντίον του μπολσεβικισμού που τους αφαίρεσε τα πάντα, ακόμη και ότι αξίζει για να ζει κανείς, είναι εντελώς αυτονόητο.

Πριν φύγουν δια να αποδυθούν εις τον αγώνα, αισθάνονται βαθύτατα την ανάγκη της οικογενείας, να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, να κοιτάξουν ακόμα μια φορά την γυναίκα τους κατάματα - και αυτό αποτελεί τον λόγο για τον οποίο εκουσίως εισήλθαν στον αγώνα.

ΓΙΑΤΙ ΜΑΧΟΝΤΑΙ 

Ο επιλοχίας Βασίλης Β.. εθελοντής εις τα τμήματα χωροφυλακής, βρίσκεται με άδεια κοντά στους δικούς τους.

Τώρα τον βλέπουμε καθισμένο στην άκρη του χωραφιού μαζί με την γυναίκα την μητέρα και τα παιδιά του.

Είναι ευτυχής διότι ξέρει ότι η σοδειά θα είναι δική του.

Όλα άλλαξαν τον τελευταίο καιρό λέει ο Βασίλης.

Τώρα έχουμε περισσότερα από ότι είχε ο πατέρας.

Και το υποστατικό που αργότερα θα αναλάβουν τα παιδιά, και αυτό είναι δικό μας.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ 

Πολλοί από τους εθελοντές κατάγονται από περιοχάς οι οποίαι κατέχονται υπό του Γερμανικού στρατού.

Έτσι, όπως και οι Γερμανοί στρατιώται, λαμβάνουν και αυτοί άδεια δια να επισκεφθούν το χωριό τους, όπου τούς υποδέχονται χαρούμενοι η γυναίκα, τα παιδιά και γονείς τους.

Κατά την εποχή της εσοδείας χορηγούνται εις αυτούς ιδιαίτερες ευκολίες δια να βοηθούν στα χωράφια.

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Όλοι είναι ευτυχισμένοι, πιο ευτυχής από όλους είναι ο γερό παππούς που επανέκτησε τώρα την γη που καλλιεργούσε άλλοτε σαν κουλάκος και την οποίαν είχαν απαλλοτριώσει οι μπολσεβίκοι 

ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Τώρα το φαγητό είναι περισσότερο γευστικό, όπως συνηθίζεται στον τόπο τρώγουν όλοι από το ίδιο πιάτο.

ΒΑΦΤΙΣΙΑ  

Όπως οι παλιοί έτσι και οι νέοι ξαναβρήκαν τώρα τον δρόμο της θρησκευτικής πίστεως.

Οι γονείς είναι τώρα ελεύθεροι να βαπτίζουν τα παιδιά των.

Κατά τα έθιμα το παιδί το φέρνει στην εκκλησία ο νουνός.

Και ενώ ο ιερεύς βαπτίζει το βρέφος στην κολυμβήθρα αντηχούν οι θρησκευτικές μελωδίες των ψαλτών. 

Η ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ

Από μακρού ήδη η ζωή εις τάς υπό του γερμανικού στρατού κατεχομένας πόλεις προσέλαβε τον νέον ρυθμό της, μολονότι λόγω του πολέμου οι εν λόγω πόλεις κατά μεγάλο μέρος επυρπολήθησαν.

Η ζωή όμως αυτή είναι εντελώς άλλη από εκείνην που επεκράτει κατά την μπολσεβικικήν εποχήν.

Ήδη ανοίχθησαν παντού οι δρόμοι εις την ελεύθερη πρωτοβουλία και απασχόληση.

Κατά αρχάς οι κάτοικοι ήσαν δύσπιστοι, αργότερα όμως παράσχουν όλην των την εμπιστοσύνη προς την νέαν διοίκηση.

Εν πάση περιπτώσει τους παρεσχέθησαν όλες οι δυνατότητες προς υπεύθυνη δράση και αυτοδιοίκηση.

Μόνο οι ανώτατες βαθμίδες της διοικήσεως ευρίσκονται σήμερα εις Γερμανικά χέρια.

Η συνεργασία κατά συνέπεια διεξάγεται ολοένα και περισσότερο χωρίς προστριβές.

Πλησίον της πόλης βρίσκονται πειραματικά κτήματα, εκλεκτοί σπόροι απεστάλησαν ήδη εκ Γερμανίας. 
Ο διευθυντής ενός τοιούτου κτήματος και ο δήμαρχος της πόλης εξετάζουν την σοδειά.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΕΠΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ

ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ο Στάλιν διαβεβαίωσε τελευταίως ότι η θρησκεία εις την Ρωσία δεν κατεδιώχθη ποτέ.

Εν τούτοις, απαγορεύθει εις τους πολίτες της Σοβιετικής Ενώσεως να στήνουν σταυρό επί των ταφών των αποθνησκόντων.

Επίσης δεν υπήρχαν πλέον πραγματικά νεκροταφεία.

Επί ελευθέρου χώρου εχαράσσοντο εις την γη διάφορα φουτουριστικά σύμβολα με το σοβιετικόν άστρον, κάτωθεν δε εθάπτετο ο πολίτης της σταλινικής Ρωσίας.

(βλ. κάτω εικών) 

  Δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία δια να εννοήσει κανείς τι υπέφεραν υπό ένα τέτοιο καθεστώς οι λαοί της Ανατολής, οι οποίοι συγκαταλέγονται από εκατονταετηρίδων μεταξύ των θρησκευτικότερων του χριστιανικού πολιτισμού.

Σήμερα στις απελευθερωμένες αυτές περιοχές άνοιξαν και πάλι τις πύλες των οι εκκλησίες οι οποίες είναι υπερπλήρεις κατά την λειτουργία.  

Οι πιστοί ίστανται ευλαβείς έως έξω εις τους δρόμους, ελεύθεροι από την καταπίεση αποτέλεσμα της οποίας ήταν ότι δεν ήδύνατο να ασκήσουν πλέον τα θρησκευτικά των καθήκοντα.

Ψηλά επάνω εις τους εκκλησιαστικούς πύργους κτυπούν και πάλι οι καμπάνες την αιώνια μελωδία τους.

ΟΠΩΣ ΑΛΛΟΤΕ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ....

Αυτά τους είχε διηγηθεί η γριά μητέρα των:
Τα κεριά έκαιγαν, πολλά, άπειρα κεριά που φώτιζαν με το τρεμουλιαστό τους φως την χρυσωμένη εικόνα.
Από τα χείλη των προσευχομένων ακούγεται ένας ελαφρύς ψίθυρος.
Οι πιστοί εγονάτιζαν και εσταυροκοπούντο, ενώ ο μητροπολίτης με τα χρυσοκέντητα άμφια του και την πολύτιμο μίτραν με τους πολύτιμους λίθους στο κεφάλι, έψαλλε την ιερά Λειτουργία....Αυτή ήτο άλλοτε η εικόνα των ρωσικών εκκλησιών. 
Και όλα αυτά δεν τα έζησαν ποτέ, γιατί τα Σοβιέτ κατέστρεψαν τις εκκλησίες ή της βεβήλωσαν, μετατρέποντα αυτάς εις αποθήκες, στάβλους η αντιθρησκευτικά μουσεία. 
Οι Γερμανοί στρατιώτες παρέδωσαν τις εκκλησίες και πάλι εις τον αρχικών των προορισμόν, εις τρόπον ώστε εκ του προχείρου τουλάχιστον να γίνονται τώρα λειτουργίες εις αυτές.
Οι εκ της Ρωσίας εργάτες και εργάτριες πού ήλθαν εις το Βερολίνο πηγαίνουν κάθε Κυριακή και εκκλησιάζονται εις τον ορθόδοξον ρωσικόν  καθεδρικόν ναό της Γερμανικής πρωτευούσης.
Και όπως άλλοτε τα χείλη των πατέρων και των μητέρων των, έτσι συγοψυθιρίζουν και τα δικά τους χείλη τις ιερές προσευχές, ενώ τα μάτια τους λάμπουν από εσωτερική αγαλλίασις ....

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού