Συναδελφοσύνη
Νύχτα βαθιά, όχι ωστόσο νύχτα ειρηνική. Όπως σε όλες αυτές τις νύχτες, έτσι και απόψε βροντούν τα κανόνια και κροτούν τα πυροβόλα. ο στρατιώτης συνήθισε πια τη γλώσσα του πολέμου. θα μπορούσε μάλιστα να έλεγε κανένας πως ο άγριος συνεχής θόρυβος έχει αποχτήσει για αυτόν ρυθμό και μουσικότητα, σαν αρχίζει η θανάσιμη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στις μηχανές. Και απόψε είναι ξεχωριστά ποθεινή η γλώσσα αυτή στον ποιητή που ανήσυχος αναλογίζεται τη μακρινή του πατρίδα, τον ουρανό της, τα ποτάμια της...
Η νύχτα είναι όμορφη, πλημμυρισμένη με μια παράξενη οικειότητα. Δε μοιάζει με τις άλλες ρωσικές νύχτες, τις μελαγχολικές, τις τραγικές. Είναι διάφανη και γαλήνια, φωτισμένη από το διάχυτο ασημένιο σεληνόφως.
Όχι μακριά, εκεί κάπου σιμά, άλλοι άνθρωποι ξαγρυπνούν βυθισμένοι ο καθένας σε άλλες σκέψεις. Τι περίεργο που σε μια νύχτα σαν την αποψινή οι εχθροί δεν ξανοίγουν την καρδιά τους στην αλήθεια, που δεν ονειροπολούν, έτσι που η ψυχή τους να φτερουγίζει ως τα αστέρια.
Ο στρατιώτης οραματίζεται. Ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια. Η σιγή τον πιέζει, τον καταθλίβει. Θα ήθελε να βγάλει μια κραυγή μέσα στη νύχτα, καλώντας την αγάπη, τη ζωή. Θα ήθελε να σύρει κοντά του όλους όσοι αγαπούν και ονειροπολούν σαν κι αυτόν. Ωστόσο η νύχτα τούτη είναι νύχτα πολέμου, που η σιωπή της διακόπτεται μονάχα από το ουρλιαχτό των όπλων. Το φως του φεγγαριού σβήνει σιγά σιγά. Ακουμπισμένος ο πολεμιστής στο τοίχωμα του χαρακώματος νιώθει τα βλέφαρα να βαραίνουν, τα μάτια του να κλείνουν. Και μέσα στο σκοτάδι πιστεύει για μια στιγμή πως βλέπει τα γύρω του πιο καθαρά.
Έτσι αποκοιμιέται. Με δισταχτικά βήματα προχωρεί μέσα στο μυστηριακό και ανεξερεύνητο βασίλειο του ονείρου.
Υψώνεται στον αιθέρα, ανεβαίνει, ως που τον αγκαλιάζει η αρμονία μιας ουράνιας μουσικής.
Πλανιέται ανάμεσα στα αστέρια. Κι΄απο τα άστρα βλέπει να βαδίζουν προς αυτόν αμέτρητα πλήθη από άνδρες που όλη φορούν τη γκριζοπράσινη στολή του στρατιώτη. Έρχονται όλο και πιο σιμά, χαιρετούνται αναμεταξύ τους, τον κυττάζουν στα μάτια, του μιλούν.
<<Εδώ είμαστε, αχώριστοι σύντροφοι και πέρα από το θάνατο>>.
Ο ένας προβάλλει ένα βήμα πιο μπροστά και λέει: <<Ακούστε με, Σύντροφοι, πατρίδα μου είναι η Φιλανδία. Είμαι τέκνο του λαού εκείνου που προτιμάει να σιωπά παρά να φλυαρεί. Κατάγομαι από τη χώρα της δύναμης, από τη χώρα των παγωμένων λιμνών και των απέραντων δασών από τη χώρα της γαλήνης. Εκεί ζει ο λαός που μ΄ όλα τα χτυπήματα της μοίρας, ωστόσο προκάλεσε με την αθάνατη δόξα του τον ενθουσιασμό ολάκερης της οικουμένης. Ποιός διατάραξε την ειρήνη του; Σύντροφοι, εσείς το ξέρετε. Ξέρετε πως κάθε Φιλανδός ένα μονάχα θώρακα και ένα όπλο έχει, το ατρόμητο αγνό θάρρος του.
Ο ηρωικός μου θάνατος είναι δικαίωση. Έχει τις ρίζες του στην πίστη του λαού μου.
Υψώστε τα μάτια, σύντροφοι! Πάνω στο παρθενικό χιόνι βαδίζουν οι στρατιές των πιστών συντρόφων. Είναι πάντα έτοιμοι ν΄ αποδιώξουν το χαλασμό μακριά από το λαό μου..>>
Και ύστερα μιλάει ο Γερμανός:
<<Πατρίδα μου είναι ο τόπος που από μακριά φαίνεται σκληρός, ζοφερός και τραχύς. Σε κείνον όμως που μπόρεσε να ξεδιαλύνει τα μυστικά της χώρας αυτής, ξανοίγεται το τοπίο σε ολόκληρη την αληθινή του ωραιότητα. Όλους μας μας ένωσε συντροφικά η ίδια δοξασμένη αυτοθυσία!
Νοσταλγικά αναλογίζομαι τις γυναίκες που πένθησαν στη γη για μένα, τους πύργους και τα σπίτια που στη σκιά τους έπαιζα σαν ήμουνα παιδάκι, τους πλατιούς δρόμους της πατρίδας μου που αντηχούσαν από τον αχό των τραγουδιών των γκριζοπράσινων φαλάγγων.
Είναι θλιβερός ο χωρισμός από τη μουσική και την ποίηση που για εμάς, κι΄ όταν ακόμα ήμασταν ζωντανοί, ήταν χαμένες. Με πλημμυρίζει με άφατη περηφάνεια η σκέψη ότι με τη θυσία της ζωής μου γλύτωσα όλα αυτά από την καταστροφή. Ο κάθε Γερμανός νιώθει την καρδιά του μες΄ τα στήθεια του σαν απόρθητο φρούριο>>.
Είπε τότε ο Ιταλός σύντροφος:
<<Οι πεσόντες της Ιταλίας μιλούν σε εσάς δια του στόματός μου. Τα πέτρινα μνημεία του παρελθόντος διακηρύσσουν χειροπιαστά την τριών χιλιάδων ετών ιστορία του λαού μου. Κάτω από τον ουρανό της Ιταλίας, στις όχθες των ποταμιών της, ανακάλυψαν οι ποιητές την τέλεια ομορφιά. Θυσίασα τη ζωή μου για αυτήν την Ιταλία του πνεύματος, για τη λευτεριά του λαού μου και τη λευτεριά του κόσμου, για τα παιδιά και τις γυναίκες της φασιστικής Ιταλίας. Ώ, πόσα νεκρά τέκνα της ίδιας πατρίδας, δεν ορθώνονται στα μάτια του κόσμου σαν ολόφωτο παράδειγμα!>>
Ύστερα ήρθε η σειρά του Ούγγρου:
<<Ώ Ουγγαρία- γλυκιά μου πατρίδα! Στις φλέβες κανενός άλλου λαού της γης δεν ρέει θερμότερο αίμα από το δικό μας. Δείξτε μου μια χώρα του κόσμου, όπου να μην αντηχεί κάποιο τραγούδι της πατρίδας μου! Και που δε νιώθει κανένας τον παλμό της ουγγρικής καρδιάς; Ακούστε τα τραγούδια του λαού μου που γεμίζουν τον αγέρα των ατέλειωτων πεδιάδων, ακούστε το μαγευτικό θρόισμα που κάνουν τα στάχυα στα χωράφια και στους κάμπους! Σας φέρνω μήνυμα για την παλληκαριά των συντρόφων μου που πολεμούν για να ασφαλίσουν στην πατρίδα ένα καλύτερο μέλλον>>.
Ακούστηκε η φωνή του Ρουμάνου:
<<Φίλοι, σύντροφοι στην αιωνιότητα! Η γη είναι μεγάλη χωρίς τέρμα. Η πατρίδα μου ωστόσο είναι για μένα στο κέντρο της υδρόγειου. Θυσιάστηκα για τον ίδιο σκοπό όπως και εσείς. Το πένθος στην πατρίδα μου δεν το διαδέχθηκε ο πόνος και το κλάμα, μα η χαρά της ζωής που ολοένα ανασταίνεται. Ρίξε μια ματιά στην πανέμορφη ρουμάνικη γη! Απ΄ τα χωριά και από τις πολιτείες ξεκινούν οι άντρες προς το ανατολικό μέτωπο γελαστοί και σίγουροι για τη νίκη. Αυτοί είναι οι εγγυητές του μεγαλείου και της λευτεριάς του λαού μου!>>
Τελευταίος μίλησε ο Ισπανός:
<<Όλοι οι άγιοι αναφέρουν το όνομά μου. Όλες οι θάλασσες καθρεφτίζουν το πρόσωπό μου. Η γη ολάκερη κατανοούσε κάποτε τη γλώσσα μου. Έρχομαι από την Ισπανία, την ηρωική και δοξασμένη Ιβηρική. Η Ισπανία θυσίασε στο βωμό του κόσμου λεγεώνες ολόκληρες νεκρών που κάθονται τώρα εκ δεξιών του Κυρίου.
Ώ, πατρίδα μου, με τις γλυκιές σου νύχτες και το ασημόλευκο φεγγάρι σου! Η οικουμένη ολάκερη βυθίζεται στο όνειρο μέσα στις νύχτες σου, σιγοτρέμει από τη γοητεία του τοπίου σου, ρουφάει με αγαλλίαση το αεράκι των θαλασσών σου. Οι μητέρες μας χάρισαν τον ενθουσιασμό στα παιδιά τους που ξεχύθηκαν στον κόσμο σαν άγγελοι του πνεύματος της Ισπανίας...>>
Αρχίζει να σιγοξημερώνει. Ο στρατιώτης ξυπνάει. Δίπλα του, οι συντρόφοι κοιμούνται ακόμα. Είναι όλοι εκεί; Όχι, ένας λείπει. Την ίδια νύχτα ένα εχθρικό βόλι ξέσκισε την καρδιά ενός νέου φαλαγγίτη. Ακόμα μια σπονδή αίματος της Ισπανίας στο βωμό της οικουμένης. Σε ποιο από τα αστέρια θα φτερουγίζεις τώρα, Συ, σύντροφε όλων μας;
M. BARRAZO HERNANDEZ
Εθελοντού εις την ισπανικήν <<Κυανήν Μεραρχίαν>>
Περιοδικό Νέα Ευρώπη Τεύχος -1
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
