ΜΑΘΗΜΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ Κ. ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ
Σαν ξαπλώθηκε στον ευρωπαϊκό κόσμο την άνοιξη του 1821 η είδηση, πως η σκλάβα Ελλάδα, η ίδια η Ελλάδα με την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, σήκωσε την σημαία της ελευθερίας, ένα αγέρι συγκινήσεως τάραξε τις ψυχές όλων εκείνων, που είχανε αφήσει το πνεύμα τους να πλανηθεί στις χρυσές και φωτεινές εποχές των λαών.
Τούς συνεπήρε το όνειρο πως αν η κοιτίδα αυτή του παγκόσμιου πολιτισμού σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς, θα ξαναφυτρώσουν πάνω στα χώματά της τα ξωτικά λουλούδια των αρχαίων ναών, στην άσπιλη πεντελική τους μαρμαρένια λευκότητα και οι Περικλήδες θα δίνουν συμπόσια σε σοφούς και ποιητές.
Το άγριο φινάλε της γαλλικής επαναστατικής μελωδίας που ανεστάτωσε και άλλαξε τη μορφή της Ευρώπης, αντηχούσε ακόμη στ΄ αυτιά των θερμόαιμων και των ανήσυχων.
Η εποχή του ρομαντισμού δημιούργησε σε χιλιάδες αντίτυπα τον Δόν Κιχώτη, που μαζί με τον Σάντζο Πάνσα, τον ρεαλιστή κερδοσκόπο, πήρε ως ιππότης της ελευθερίας τον δρόμο για την Νότιο Αμερική και για την Ελλάδα.
Δεν πρέπει να παραξενευόμαστε εμείς οι σημερινοί, όταν σε συγγράμματα φιλελλήνων βλέπομε κάποτε την κωμική τραγικότητα της τότε ελληνικής ζωής. Είναι αποτέλεσμα της φανταστικής παραστάσεως του δονκιχωτισμού και της μη εκπληρώσεως των πολλών τυχοδιωκτικών ονείρων. Οι σωροί που τότε κατέκλυσαν την Ελλάδα, ήσαν ένα ποικίλο και πολυσύνθετο μίγμα.
Ενθουσιώντες και κερδοσκόποι, τίμιοι και χωρίς συναίσθηση τιμής, απόστολοι και κατεργάρηδες, ιδεολόγοι και ηθικοί κιβδηλοποιοί. Αν η ελευθερία έμενε στα χέρια αυτά των καλών και των κακών, η Ελλάδα θα ήτανε ακόμα δούλη.
Τιμούμε εκείνους, που έχυσαν το αίμα τους στα χώματά μας, μα δεν διστάζουμε να πούμε, πως η δική μας ελευθερία βλάστησε κυρίως από ελληνικό αίμα.
<<Καμία αληθινή ελευθερία δεν μπορεί να έλθη εκ των έξω.>>
Είναι σοφή αυτή η ρήτρα και μόνο τα αιματοβαμμένα κοτρώνια των βουνών μας ξέρουν εύγλωττα να την διηγηθούν. Γράψαμε μνημειώδη άρθρα για τον Άγγλο Μπάιρον και για τον Ισπανό Ντάνια, για τον Γάλλο Μινιάκ και για τον Γερμανό Μάγιερ, αποκαλύψαμε ανδριάντες, ψάλαμε ύμνους και τραγούδια, μα ποιός θυμήθηκε το παλληκάρι του Κατσαντώνη, που προσέφερε τη ζωή του στους Αλβανούς για να σώσει τον αρχηγό του, ξέροντας πως είναι αυτός περισσότερο αναγκαίος για την μεγάλη υπόθεση της Ελευθερίας; Ο Μπουκεβίλ, ο τότε πρόξενος της Γαλλίας στην αυλή του Αλή Πασά, τον αναφέρει με δύο λόγια, κι εμείς τον αγνοούμε. Έπειτα άρχισε ο χείμαρρος των συγγραμμάτων, που δημοσίευαν οι φιλέλληνες, ευνοϊκών και μη. Συνήθως κι αυτό από την εσωτερική διάθεση του καθενός και από την προσωπική επιτυχία στην περιπέτεια αυτή, που για αυτούς είχε καταντήσει ζήτημα κοσμικό, ενώ για τον Έλληνα ήτανε ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Σε εμάς τους κατοπινούς παρουσιάζεται ένα πρόβλημα: Να εξετάσουμε την εποχή εκείνη σε όλες τις γωνιές της από τη δική μας ψυχή, να προσπαθήσουμε να τη δούμε με τη δική μας λαϊκή προοπτική. Κάθε λαός έχει μόνο ο ίδιος το δικαίωμα και την αποστολή από την ίδια του ψυχοσύνθεση ξεκινώντας, με το δικό του ψυχικό τηλεσκόπιο, να δει την ιστορία του σαν ζωντανό υπάρχον δημιούργημα, σαν γεφύρι συνδετικό των γενεών. Οι ξένοι ιστοριογράφοι μπορούν να μας δώσουν χρονολογίες και γεγονότα, όχι όμως και τη μεταφυσική οντότητα, που χρειάζεται κάθε ιστορία για να ενθουσιάσει και να σπρώξει το λαό της σε ανάλογες μεγάλες πράξεις.
ΣΙΤΣΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου