Η Δύσις υπό την ασπίδα των τέκνων της

Σρατηγού RODOLFO CORSELLI, Ιταλία

Ο σημερινός πόλεμος, που είχε επακόλουθον της ατυχούς συνθήκης των Βερσαλλιών της 20 Ιουνίου 1919, προέκυψε εκ μιας δευτερούσης εδαφικής διαφοράς εξαιτίας της πόλεως του Δάντσιγκ και του Διαδρόμου του Βιστούλα, τμήματα δια τα οποία ήγειρε δικαιολογημένας αξιώσεις η Γερμανία. Η Πολωνία εγκαταλειφθείσα υπό της Αγγλίας και της Γαλλίας, αι όποίαι είχον παράσχει εις αυτήν πλείστας όσας <<εγγυήσεις>>, ητήθη κατόπιν της κεραυνοβόλου γερμανικής εκστρατείας των 18 ημερών. Ματαίως ο Φύρερ έκαμε ακολούθως προτάσεις ειρήνης. Ο αγγλογαλλικός συνασπισμός απέκρουε τας μεγαλόψυχους γερμανικάς προτάσεις, παρασύρων συγχρόνως και άλλα κράτη εις τον πόλεμο: την Νορβηγία, τας Κάτω χώρας και το Βέλγιον. Έτσι η πρωταρχική γερμανοπολωνική δίενεξις έλαβε διαστάσεις πανευρωπαϊκού πολέμου.

Αλλά και τα κράτη αυτά, της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης, κατενικήθησαν υπό της γενναιότητος και της αξιοθαύμαστου τεχνικής εξοπλίσεως των γερμανικών στρατιών. Η Μεγάλη Βρετανία εξώθησεν ακολούθως την Ελλάδα και την Γιουγκοσλαβία εις τον πόλεμο, ενώ η Ιταλία κατήρχετο εις τον αγώνα παρά το πλευρόν της συμμάχου της. Αφού κατεβλήθησαν και αι δύο νέαι εμπόλεμοι χώραι, συνενώθηκαν τότε η ασιατικο- μπολσεβικική Ρωσία και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Β. Αμερικής- που είχον εν τω μεταξύ εύρει οπαδούς μεταξύ των κρατών της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής- μετά της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία διέκειτο πλέον ή εχθρικώς κατά της Ευρώπης, ενώ από της άλλης πλευράς ο Άξων συνεμάχησε μετά της Ιαπωνίας. Έτσι ο πόλεμος μετετράπη εις παγκόσμιον σύρραξίν.

Εις το ένα στρατόπεδο ίστανται οι λαοί, τους οποίους ο Γαβριήλ Ντ΄Αννούντσιο είχε ονομάσει τοκογλύφους και καταβροχθιστάς. Οι λαοί αυτοί έχονται από μηχανοεμπορικάς ιδέας εν σχέσιν προς την ζωήν και κυριαρχούν ενός μεγάλου μέρους του κόσμου, χάρις εις καταπληκτικώς τυχαίας εξελίξης και χωρίς να είναι ιδιαιτέρως άξιοι των προνομίων αυτών, εμμένοντες εις την κατοχήν αυτήν, ανεξαρτήτων θυσιών και μόχθων. Εις το αντίπαλο στρατόπεδο ευρίσκονται οι νέοι, υγιείς και ισχυροί λαοί, οι οποίοι επιδιώκουν να θραύσουν τα δεσμά της από αιώνων υφισταμένης τούτης πολιτικής και οικονομικής δουλείας, επιθυμούντες να διανοίξουν τον δρόμον προς νέους, δικαιοτέρους ζωτικούς χώρους και να επιτύχουν μια λογικωτέραν κατανομήν των πρώτων υλών και πλουτοπαραγωγικών πηγών της φύσεως, τας οποίας δύναται να αξιοποιήσουν καλλίτερον χάρις εις την εργατικότητα και την παραγωγικήν των ικανότητα. Ο αγών της σήμερον δεν διεξάγεται μόνον επί του οικονομικού και πολιτικού, αλλά και επί του ηθικού και ιδεολογικού τομέως, καθόσον ο βαθύς θρησκευτικός σχεδόν ιδεαλισμός των λαών του Τριημερούς και των μετ΄αυτών συμπαθούντων εθνών, ευρίσκεται εις αντίθεσιν προς τον σκεπτικισμόν των εμπόρων και προς τα δόγματα των άθεων, των ανταξίων αυτών απογόνων του Τατάρου Τζένκινς -Χαν και του Ταμερλάνου.

Τελικώς η σύρραξις προσέλαβε την μορφή <<πολέμου μεταξύ ηπείρων>>, ιδίως δε ενός πολέμου στρεφομένου κυρίως εναντίον της Ευρώπης. Ενώ από της μια πλευράς, συμφώνως  προς την διαθήκη του Λένιν, ο μπολσεβικισμός επιδιώκει βιαίως ή διά της χρησιμοποιήσεως πανούργων μεθόδων να εξαπλωθεί εφ΄ολοκλήρου της Ευρώπης, εφ’ ολοκλήρου μάλιστα του κόσμου, από της άλλης πλευράς ο αγγλοσαξονικός κεφαλαιοκρατικός μερκαντιλισμός προσπαθεί να επεκτείνω την οικονομική εν μέρει δε και εδαφική κυριαρχία του εις ολόκληρο την υδρόγειο. Προς τον σκοπό αυτό άρχισαν οι Ηνωμέναι Πολιτείες από των αρχών Νοεμβρίου1942 να εφαρμόζουν το από πολλών ετών ήδη μελετημένο σχέδιο των της επιθέσεως κατά της Ευρώπης, δια να αναδιοργανώσουν κατά της ίδιας των αντιλήψεις, αφού η Αγγλία είχε αποκλεισθεί πλέον εξ΄αυτής. Συγχρόνως επέπεσαν κατά της Αφρικής (τη συμπράξει Γάλλων λιποτακτών), όχι μόνον δια να την χρησιμοποιήσουν ως βάσιν των πολεμικών των επιχειρήσεων, δηλαδή ως αφετηρία δια την εξόρμηση των κατά του <<ηπειρωτικού φρουρίου>>, αλλά και δια να την εκμεταλλευτούν αποικιακώς, ληστεύοντας ούτω οι Αμερικανοί τας κτήσεις άλλων κρατών.

Καθ’ ον χρόνον εις τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Άπω Ανατολή άρχισε ο Αγών που διεξάγεται υπό της Ιαπωνίας κατά των Αγγλοσαξόνων και των οπαδών των, ο Νέος κόσμος επέπεσε κατά της Ευρωπαϊκής ηπείρου με την πρόθεσιν- την οποία άλλωστε διακήρυξε ανενδοιάστως- να την διαιρέση και να τις αποσπάσει όλας τας αφρικανικάς αυτής κτήσεις. Η Αφρική όμως υπήρξε δια την Ευρώπη ένας ζωτικός χώρος, προ του οποίου οι ευρωπαϊκοί λαοί επεζήτησαν παλαιόθεν ήδη να εξαπλωθούν. Είναι μια συμπληρωματική ήπειρος, όπως την εχαρακτήρισεν ο Ντούτσε, διότι υπάρχουν εις αυτήν αι πρώται ύλαι και τα αγροτικά προϊόντα, τα οποία στερείται ακριβώς η Ευρώπη.

Έναντι της σοβαρότατης αυτής απειλής, το πρόβλημα της ευρωπαϊκής συνειδήσεως και αλληλεγγύης τίθεται εις την πρώτη γραμμή. Η μεγάλη μπολσεβικοταταρική επίθεσις εξ΄ανατολών και η αγγλοσαξονική εξόρμησις εκ νότου και δυσμών αποσκοπούν εις την υποδούλωσιν της μητρός του πολιτισμού. Τα προγράμματα που εξήγγειλαν  κατ΄επανάληψιν ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ δεν αφήνουν αμφιβολίας επί του προκειμένου.

Δυστυχώς όμως δεν αντελήφθησαν ακόμη όλοι οι κάτοικοι της Ευρώπης το πρόβλημα τούτο και την επείγουσαν αναγκαιότητα να συμπηχθούν εις ένα ενιαίον συνασπισμόν δια να αντιμετωπίσουν τούς βάρβαρους και ημιβάρβαρους που ετοιμάζονται να επιτεθούν. Μια παλιά, πατροπαράδοτος και αδικαιόλογητος δυσφορία, αι τοπικσταί σεπαρατιστικαί τάσεις κομμάτων και ομάδων, ο άφρων φανατισμός που εμφωλεύει ακόμα εις τους κόλπους ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων μερικών λαών- αυτά είναι τα χωριστικά στοιχεία που ενεργούν κατά της δικαίας αυτής υποθέσεως και ευνοούν το φοβερόν πλήγμα κατά του πολιτισμού, του οποίου η κρίσιμος ώρα θα σημάνει κατά το τρέχον έτος 1943.

Παρηγορητικόν είναι ωστόσο το γεγονός ότι από δύο περίπου ετών η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει γίνει πραγματικότης και βαίνει ολοένα και πιο ισχυρή μεταξύ των στρατιών που μάχονται εις το ανατολικό μέτωπον κατά της μπολσεβικικής Ρωσίας, εις τας οποίας συγκαταλέγονται εκτός των γερμανικών, ιταλικών, φιλανδικών, ουγγρικών, ρουμανικών, σλοβακικών και κροατικών στρατευμάτων, επίσης σημαντικά στρατιωτικά τμήματα εξ Ισπανίας, Γαλλίας, Νορβηγίας, Δανίας, Βελγίου και των Κάτω Χωρών. Ο καθένας των στρατιωτών αυτών ομιλεί την ιδική του γλώσσα και έχει την ιδική του νοοτροπία. Εις τας καρδιάς όλων όμως καίει η αυτή φλόγα αισθημάτων, εις τους εγκεφάλους των κυοφορούνται αι αυταί ιδέαι και λάμπουν τα αυτά ιδανικά.

Ο υπολοχαγός Χόρστ Σλεσίνα έχει δίκαιον όταν εις το άρθρο του <<Αμείλικτος Πόλεμος>>, που εδημοσιεύθει εις την <<Νέα Ευρώπη>>, γράφει: Ολόκληρη η Δύση είναι μέσα μας, στην ψυχή του καθενός μας, για να αγωνιστεί τον τελευταίο αποφασιστικό αγώνα>>. Χάρις στους σταυροφόρους αυτούς της εποχής μας που ίστανται εις την πρώτη γραμμή του πυρός, από του Μουρμάνσκ μέχρι της Μαύρης Θαλάσσης, αναπτύσσεται, μέσα στη φωτιά της μάχης και στους κοινούς κινδύνους του μετώπου, η ευρωπαϊκή συνείδησις. Όλοι αποκτούν το συναίσθημα ότι ανήκουν εις την μια μεγάλη πατρίδα, η οποία εκπροσωπεί και σήμερον τον παγκόσμιον πολιτισμόν, θα εκπροσωπεί δε αυτόν εις όλας τας εποχάς ως καρπός της κοινής εργασίας των διαφόρων λαών της. Αυτός ο πολιτισμός συνενώνει τα ευρωπαϊκά έθνη εις τους κοινούς αγώνας κατά των εξ ανατολών  και εκ νότου ερχομένων ξένων βαρβάρων ή ημιβαρβάρων. Σιγά σιγά αρχίζει να επικρατή η ιδέα ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να αποτελεί γεωγραφικό μόνον χώρον, οι λαοί του οποίου αλληλοπολεμούνται διαρκώς εξ εγωιστικών αιτιών ως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά ότι πρέπει αντί τούτου να γίνει μια όασις αληθούς πολιτισμού, μια οργανική ολότης, εμφορουμένη από κοινά ιδεώδη και φωτιζόμενη από μίαν ιστορική αποστολή. Ούτω, αποτέλεσμα του σημερινού παγκοσμίου πολέμου θα είναι η αρχή: Η Ευρώπη είναι η μεγάλη πνευματική πατρίς των λαών που κατοικούν επ΄αυτής. Αυτός θα είναι ο καρπός της επιθέσεως εις την οποία προέβησαν όλαι αι άλλαι ήπειροι ηνωμέναι με σκοπό να βλάψουν την Ευρώπη.

Και κάτι άλλο πρέπει να έχωμεν υπ΄όψει μας: Ο παρών πόλεμος είναι φοβερότερος από κάθε προηγηθέντα λόγω της κολοσσιαίας ισχύος των κρατών που συμμετέχουν εις αυτόν και λόγω των χρησιμοποιουμένων πολεμικών μέσων. Απαιτεί γιγαντιαίας προσπαθείας και άμετρους θυσίας, όχι μόνον από τα μαχόμενα στρατεύματα, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό. Από τώρα ήδη εμφανίζεται λοιπόν ως επείγουσα η ανάγκη ότι τα κράτη, τα οποία πρόκειται να αποτελέσουν  την νέα πολιτική Ευρώπη, οφείλουν να έχουν μία σαφώς καθορισμένη, σχεδόν στρατιωτική οργανική υφή, στηριζόμενη επί των δύο παραγόντων: Της τάξεως και ακτινοβολία της στρατιωτικής πειθαρχίας, η οποία ενεψύχωσε τας στρατιάς, αι όποιαι μάχονται αυτήν την στιγμήν κατά της μπολσεβικικής Λερναίας Ύδρας και κατά του αγγλοαμερικανικού μερκαντιλισμού, όπου υποστηρίζεται από ημιβάρβαρους μισθοφόρους. Αι ολοκληρωτικαί κυβερνήσεις, διαβλέπουν εις την πειθαρχικότητα αυτήν το βάπτισμα των αρχών, που διαμορφώνουν και των δογμάτων που πρεσβεύουν. Η επίδρασή της θα είναι ως εκ τούτου υψίστης ωφελείας προς διάδοσιν, εν ευθέτω χρόνω, των νέων προγραμμάτων και θεμελίωσιν των νέων οργανισμών.

Η νίκη είναι εξασφαλισμένη υπό των Δυνάμεων του Τριμερούς Συμφώνου διότι το ηθικόν και ιστορικόν συναίσθημα κλίνει αναμφισβητήτως προς την εκδοχήν ότι η βέβηλος συμμαχία του μερκαντιλισμού με τον μπολσεβικισμόν δεν δύναται ποτέ να θριαμβεύσει αναστρέφουσα τον τροχόν του πολιτισμού κατά μία χιλιετερίδα προς τα οπίσω.

Η νίκη είναι ασφαλής! Πρέπει όμως να αγωνισθούμε ακόμη να αγωνισθούμε σκληρά! Εις δε την Ευρώπην χρειάζεται να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερον το συναίσθημα της <<αλληλεγγύης>>, εις τρόπον ώστε να κατανοηθεί πλέον από όλους ποιοι είναι οι αληθείς εχθροί μας και ότι είναι ανάγκη να πραγματοποιηθεί η πνευματική ένωση των Ευρωπαίων με αποκλειστικό σκοπό την παρεμπόδιση της πολιτικής και οικονομικής υποδουλώσεως, εις την οποία κινδυνεύουν να παραδοθούν οι Ευρωπαίοι, εις μία δουλεία που θα επιβάλλουν εις αυτούς λαοί υποδεέστεροι υπό υπ΄οψιν πολιτισμού.

Όπως σήμερον ήδη η Ιαπωνία βλέπει το σχετικόν προς την διοργάνωσιν της Μεγάλης Ανατολικής Ασίας πρόγραμμά της εν τη πραγματοποιήσει αυτού, έτσι θα λάβει τελικώς συγκεκριμένη μορφή και το όραμα του Μαζζίνι που εφαντάσθη το 1830 την <<Νέα Ευρώπη ως μοχλό του κόσμου>>, καθώς και το όνειρο που ονειρεύθει ο Βίκτωρ Ουγκώ το 1842, που έθετε την Αγγλία και τη Ρωσία έξω των ευρωπαϊκών ορίων: Η Αγγλία θα εκδιωχθεί εις τας θαλάσσας της και η ταταρική Ρωσία εις τας στέπας>>, είχε προφητεύσει ο μέγας Γάλλος ποιητής. 

Τότε μόνο θα επέλθει η πραγματική ειρήνη, η τόσο ποθητή από όλους, μακριά και διαρκής << ειρήνη της δικαιοσύνης>>, τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε εις ένα <<καλλίτερο μέλλον>>, διά όλους τούς λαούς. Και η ιστορία θα σμιλεύσει εις τας ορειχαλκίνους σελίδας της τον παγκόσμιον αυτόν πόλεμον, τον μακρότερον, πεισματωδέστερων και φοβερώτερον που διεξήχθη ποτέ εις τους αιώνας και ο οποίος θα χαράξει με σαφήνειαν την χωριστικήν γραμμήν μεταξύ δυο διαφόρων εποχών. Αιωνίως θα ευλογείται η μνήμη των σταυροφόρων του πολιτισμού, των ανδρών που διεξήγαγαν τον πόλεμον αυτόν και έθεσαν με την νίκην των το θεμέλιο λίθο του νέου, μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος. Προ παντός όμως οφείλουμε να συγκεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες εις την επίτευξη του πρώτου σκοπού: της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Και ο χρόνος είναι ώριμος ήδη πρός τούτο.

Ροδόλφος Κορζέλλι 

Στρατηγός των θωρακισμένων τμημάτων

Περιοδικό Νέα Ευρώπη Τεύχος -5 

   Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού