Όταν το 1939 εξεράγει ο πόλεμος, κανείς δεν ήταν δυνατό να δει προς ποια κατεύθυνση θα μας οδηγούσε το ορμητικό ρεύμα.
Η αρχή αυτού του πολέμου τούτου δεν ενδιέφερε ουσιωδώς από τους προηγούμενους πολέμους, συνέβη και την φορά αυτήν.
Η Ευρώπη ήταν ήδη από πριν χωρισμένη σε δύο κομμάτια.
Η εκρηκτική ύλη ήταν έτοιμη.
Η αφορμή ευρέθη ταχέως με την στερεότυπο και την παλιά εκείνη αντίθεση, που στηρίζεται εις τις σχέσεις των μεγάλων και των μικρών δυνάμεων της Ευρώπης.
Κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, κατά τους οποίους διεξήχθησαν η εκστρατεία της Πολωνίας, της Νορβηγίας, και της Γαλλίας, ακόμη και κατά την εκστρατεία των Βαλκανίων, δεν επρόκειτο παρά περί της άρσεως των αδικιών που υπήρξαν αποτελέσματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Σύμβολο τούτου, που κατανοήθηκε από όλους, υπήρξε η δευτέρα συνθηκολόγησις του δάσους της Κομπιένης.
Η περίοδος αυτή του πολέμου εις την συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών θεωρείται σήμερα ως πολύ μακρινή.
Αφορούσε την λύση των προβλημάτων του παρελθόντος.
Ουδείς όμως πιθανότατα δεν ήταν δυνατό την εποχή εκείνη να προβλέψει μέσα από το σύνολο, ότι η φάσις αυτού του πολέμου εσήμανε όχι μόνο το τέρμα μιας μακράς εποχής της ευρωπαϊκής εικόνας, αλλά την έναρξιν κάτι εντελώς νέου, του οποίον από των αιώνων των σταυροφοριών και από εδώ - από των αρχών ακόμη του μεσσαίωνος - δεν εναφανίσθει εις την ήπειρό μας.
Σπανίως συμβαίνει να διαθέτει ο άνθρωπος το ορθόν μέτρον δια να εννοήσει και να κατατάξει καταλλήλως πάν ότι είναι μεγάλο δια την εποχή του και θα λάμψει εις το μέλλον.
Οι μικρές καθημερινές φροντίδες και κατά τις περιόδους των πολέμων ιδιαιτέρως η φροντίδα δια την εξασφάλιση του επιούσιου άρτου και της στέγης παρεντιθένται ως ογκόλιθοι προ των οφθαλμό των ατόμων και τον εμποδίζουν να διακρίνει καθαρά.
Ένα όμως είναι βέβαιον: ότι την 22 Ιουνίου 1941, την ημέρα δηλαδή αυτή άρχισε το πρώτο ο πόλεμος της Γερμανίας και κατόπιν ολόκληρου σχεδόν της Ευρώπης με την σοβιετική ένωση, έλαβε χώρα ένα γεγονός, που θα διατηρήσει την σημασία του όχι μόνο δια ημάς οι οποίοι ζούμε σήμερα, αλλά επί πολλάς γενεάς, που θα έλθουν έπειτα από εμάς.
Διότι είναι η μοναδική στιγμή που ψάχνουμε εις τον αιώνα αυτό τα φτερά της παγκοσμίου ιστορίας.
Είναι από τα μυστικά που παραμένουν ανεξιχνίαστα το ότι, ενώ οι δυνάμεις του κακού προσπαθούν πάντοτε να κυριαρχήσουν εις τον κόσμο τούτο, κατά την στιγμή που σχεδόν φαίνεται ότι επιτυγχάνουν την νίκη, πραγματοποιείται μια εκπληκτική στροφή.
Αυτή η στροφή πραγματοποιήθηκε δια όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς την 22 Ιουνίου 1941.
Εδώ ίσταντο τώρα όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, όχι πλέον απέναντι του απομεμακρύσμένου, περί του οποίου - υπό το όνομα μπολσεβικισμός - ήταν μια αφηρημένη ιδέα.
Εδώ αποκαλύπτεται πλέον αιφνιδίως ότι όλα τα σχέδια των Άγγλων και των Αμερικανών περί μελλοντικής διαμορφώσεως, τα οποία είχαν εύρει απήχησιν εις μερικούς, έπεφταν εις συντρίμματα.
Και όπως συμβαίνει πάντοτε, εις τας περιστάσεις που η μοίρα παίζει με τους ανθρώπους, τίθεται υπό δοκιμασία και η ισχύς της ηθικής αντοχής και των ψυχικών μας αποθεμάτων.
Μετά τον τερματισμό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, φαίνεται ότι ο χωρισμός της ηπείρου μας εις νικητές και ηττημένους θα διαιωνίζετο.
Σήμερα δεν γίνεται λόγος περί τοιούτου φαινομένου, όχι βέβαια διότι ο παρών πόλεμος εξελίχθει εις παγκόσμιον - το ίδιο συνέβαινε και κατά το 1917- 18 - αλλά κυρίως διότι τα προβλήματα της Ευρώπης περιστρέφοντο μόνον εις την απόκτησιν της κυριαρχίας, είτε υπό των Γερμανών, είτε υπό των Γάλλων ή και των Άγγλων.
Και ο αγώνας αυτός ήταν νοητός, διότι εκτός της Ευρώπης δεν υπήρχε καμία δύναμις η οποία θα ήταν αδύνατο να απειλήσει τούς λαούς της Ευρώπης με καταστροφές.
Ήδη όμως είχε πλέον αποδειχθεί, ότι οι φράσεις εκείνες, που περιελήφθησαν εις προσωπική επιστολή του Στάλιν γράφτηκε μετά τον θάνατο του Λένιν προς έναν σημαίνοντα Γερμανό κομμουνιστή: Η μελλοντική κομμουνιστική επανάστασις εις την Γερμανία - έγραφε την εποχή εκείνη ο Στάλιν - είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο γεγονός των ημερών μας.
Η νίκη της επαναστάσεως εις την Γερμανία θα είναι μεγαλυτέρας σημασίας δια το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής παρά η νίκη της ρωσικής επαναστάσεως προ εξαετίας.
Η νίκη του γερμανικού προλεταριάτου, χωρίς αμφιβολία, θα μεταθέσει το κέντρο της παγκοσμίου επαναστάσεως από την Μόσχα εις το Βερολίνο.
Βεβαίως την εποχή εκείνη ο Στάλιν πίστευε ακόμη ότι θα κέρδιζαν στην Γερμανία οι δυνάμεις του χάους.
Όταν όμως είδε ότι γελάστηκε ως προς την ελπίδα του αυτή άρχισε να μεταβάλει ολόκληρον την Σοβιετική Ένωση εις το μεγαλύτερο οπλοστάσιον δια την μελλοντική επίθεση εναντίον της Ευρώπης.
Έαν η επίθεσις μας έβρισκε κάποτε ανέντιμους, τότε βεβαίως η φαντασία του Εβραίου μπολσεβίκου Ηλία Έρενμπουργκ θα μεταβάλλετο άναποφεύκτως εις πραγματικότητα και η Στοκχόλμη ,το Βερολίνο και το Παρίσι θα εθρυματίζοντο κάτω από την ορμή των τανκς -μαμούθ των Σοβιέτ.
Φαίνεται ότι είναι νόμος κατά τας μεγάλας στροφάς της παγκοσμίου ιστορίας ο αγών να εξελίσσεται πάντοτε εις αγώνα ζωής και θανάτου.
Τα προβλήματα υπάρξεως λαών και ηπείρων δεν λύονται ποτέ ριζικώς εις τα συνέδρια, αλλά εις τα πεδία των μαχών.
Hannibal ante portas - ήταν η κραυγή από την οποία ξεπήδησε η εξάπλωσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εις ολόκληρο την Ιταλία.
Η μάχη που έλαβεν χώρα εις τα καταλανικά πεδία σημείωσε κυρίως την έναρξη της δημιουργίας του μεσαιωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ενότητος κατά την ιδίαν εποχή.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δημιουργήθησαν με την αυτοπροαίρετο συγκατάθεση Γεωργίου του 3ου, αλλά δια του υπέρ ανεξαρτησίας πολέμου.
Εκτός τούτου εκατόν σχεδόν έτη αργότερα απέκτησαν την ενότητα των δια του αιματηροτέρου όλων των εμφυλίων πολέμων.
Παρά ταύτα - εμείς δεν λατρεύουμε τον πόλεμον ως τοιούτον.
Τον απεχθανόμεθα και η ομόθυμος επιθυμία μας είναι να τον τερματίσουμε και να τον υπερβούμε.
Πράγματι όμως λατρεύουμε τον πολεμιστήν !!!
Φορεί την ίδια γκρίζα στολή, που φορούν και οι περισσότεροι στρατιώτες άλλων εθνών που διεξάγουν από κοινού τον αγώνα αυτόν.
Για αυτό ακριβώς η στιγμή της γεννήσεως του Ευρωπαίου στρατιώτου είναι ταυτοχρόνως και η στιγμή της γεννήσεως της Ευρώπης.
Όποιος υπηρετεί αυτόν, υπηρετεί την Ευρώπη και μόνον.
Όποιος τον συκοφαντεί, του επιτίθεται η και τον σαμποτάρει, βοηθεί τον δολοφόνο, όπως απέδειξαν οι φρικαλεότητες των Παρισίων και της Αμβέρσα, του Γκροσσέτο, της Στουτγάρδης και του Μονάχου, που διεπράχθησαν από τους Αμερικανούς αεροπόρους.
Προς τους Αμερικανούς αυτούς αεροπόρους ο Στάλιν εξέφρασε τελευταίως τηλεγραφικώς τας ιδιαιτέρας του ευχάς δια τα κακουργήματα των.
Ποιος μπορεί πλέον να υποστηρίζει ότι πρόκειται εδώ περί συνήθων συμμαχιών και συνήθους πολέμου;
Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Όλιβέιρα Σαλαζάρ εγνώριζε πολύ καλά τον λόγο δια τον οποίον θεωρεί τον κομμουνισμό ως το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των αιώνων.
<<Όπου το κράτος και η μηχανή - τόνιζε ο Σαλαζάρ προς τους Πορτογάλους - μεταβάλουν τον άνθρωπο εις σκλάβον των, εκεί δεν υπάρχει πλέον τόπος για την ανθρώπινη ελευθερία.>>
Οι φράσεις αυτές, που προέρχονται από το απώτατον δυτικό τμήμα της Ευρώπης, είναι νοητές εφόσον υπάρχουν σήμερα οι Ευρωπαίοι στρατιώτες που αγωνίζονται για έναν σκοπό, που πέρα της εξασφάλιση της ευμάρειας των μεμονωμένων ευρωπαϊκών λαών, αποβλέπει εις το σύνολο της ηπείρου μας.
Για πρώτη φορά μπορούμε τώρα να πούμε, ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος είναι κάτι περισσότερο από μια απλή γεωγραφική έννοια.
Για πρώτη φορά σήμερα δυνάμεθα να όμιλήσωμεν κυρίως περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία κατά τας τελευταίας δεκαετίας, έφ όσον βεβαίως υφίστατο, είχε αρχίσει να φθίνη.
Το σημαντικότερο όμως είναι τούτο:
Ότι, ευθύς ως ενεφανίσθη ο Ευρωπαίος στρατιώτης, όλοι οι λαοί της Ευρώπης απέκτησαν το ασφαλές συναίσθημα ότι μελλοντικώς δεν πρόκειται πλέον να νοηθή πόλεμος μεταξύ
των μελών της οικογενείας, που απαρτίζεται από τούς ευρωπαϊκούς λαούς.
Τούτο είναι φυσικά εκ διαμέτρου αντίθετον προς τους αντί ιστορικούς λόγους των αθεράπευτων ειρηνιστών, οι οποίοι, ενώ κατ΄αρχάς ωρύονταν ποτέ πλέον πόλεμος, συμμάχησαν αργότερα με τους μπολσεβίκους και επιδίωξαν με κάθε μέσο την έκρηξη του πολέμου.
Όχι, από τον κοινό αγώνα των Ευρωπαίων στρατιωτών δύναται και θα προέλθει η αιώνια συμμαχία όλων των λαών της ηπείρου.
Συμμαχία, η οποία υπόσχεται εις έκαστον λαόν, είτε μεγάλος είναι, είτε μικρός, το αυτό δικαίωμα της ζωής και τας αυτάς δυνατότητας εξελίξεως.
Συμμαχία, η οποία βασίζεται επί του γεγονότος ότι εμείς οι Ευρωπαίοι αναγνωρίσαμε οριστικώς ότι κατά τον αγώνα αυτό δεν πρόκειται περί πολέμου συνασπισμών υπό την έννοια των παλαιών συμμαχιών, αλλά περί του ότι εμείς αποτελούμε μια οικογένεια.
Οι συμμαχίες δύνανται να συνάπτονται και να διαλύονται.
Αντιθέτως προς τούτο, η οικογένεια είναι μια ύπαρξις που αντλεί δύναμη εκ των έσω και είναι αχώριστος εις τας ευτυχείς και τας ατυχείς ημέρας.
Έτσι αισθάνεται σήμερα ο Ευρωπαίος στρατιώτης.
Ποθεί επί τέλους την ειρήνη και την ησυχία, που χρειάζεται δια το μέλλον των οικείων του.
Επιθυμεί τον τερματισμό της μονίμου αυτής απειλής της υπάρξεως του, υπό την πίεση της οποίας ζει από μακρού.
Εις την Ευρώπη έχει ήδη επιτευχθεί τούτο και η δυνατότης του πολέμου μεταξύ Ευρωπαίων - το φάσμα αυτό των κληρονομικών εχθροτήτων - έχει απομακρυνθεί.
Η απειλή όμως παραμένει ακόμα μεγαλειτέρα εκ των έξωθεν και αυτήν ακριβώς αγωνίζεται να εξουδετερώσει κατά τρόπο οριστικό.
Για αυτό αντήλλαξε το φτυάρι, το σφυρί ή την πέννα με το πολυβόλον.
Ο νέος αυτός άνδρας των ευρωπαϊκών λαών δεν θέλει να δει να απειλούνται τα γερατειά των γονέων του από τις χαώδεις δυνάμεις του μπολσεβικισμού, που θα καταστρέψουν το έργο του.
Επιθυμεί να βλέπει την οικογένειά του που θα σχηματίσει και τα τέκνα που θα δημιουργήσει ανάμεσα εις έναν κόσμο, που θα είναι δικό του.
Ανάμεσα εις έναν κόσμο, εις τον οποίο δεν θα μεταβληθούν τα πάντα εις υποστάθμην, χάριν ενός ξηρού δόγματος, αλλά εις έναν κόσμο, όπου η επιμέλεια και η εντιμότης ευρίσκουν την ανταμοιβήν των, εις έναν κόσμο, τέλος, που δεν υπηρετεί την μηχανήν, αλλά υπηρετείται υπ΄αυτής.
Η Ευρώπη ανεκάλυψε την μηχανήν και την τεχνικήν.
Μόνο εις την Ευρώπη το πρώτο μπορεί να επιτευχθεί η κατανίκησις και η τιθάσευσις της.
Αυτά σκέπτονται οι νεαροί πολεμιστές που αγωνίζονται πρός ανατολάς εν αδελφοσύνη.
Περί αυτού ακριβώς του μέλλοντος των ομιλούν κατά τας μακράς ώρας της αναμονής, που τόσο σπουδαίο ρόλο παίζουν εις την στρατιωτική ζωή.
Εδώ κατά τας κοινάς συνομιλίας των, ανακύπτει εντελώς αυτομάτως η κατανόησις βαθυτέρας έννοιάς του αγώνος των.
Οι ζώντες εις τα μετόπισθεν το κατανοούν βαθμιαίως.
Η επίδρασις του πολέμου τούτου εις ολόκληρον την ζωή των λαών της Ευρώπης θα είναι ισχυρά.
Η πείρα αυτή των ευρωπαϊκών λαών, που γέννησε την συνείδησιν της ευρωπαϊκής ηπείρου έναντι του κομμουνισμού και του αμερικανισμού, δεν εθεμελιώθη άραγε επί των τάφων των πεσόντων εις το ανατολικόν μέτωπον;
Εκεί ησυχάζουν κάτω από τούς απέριττους ξύλινους σταυρούς Γερμανοί και Φιλανδοί, Ρουμάνοι και Ισπανοί, Γάλλοι και Δανοί, Όλλανδοί, Νορβηγοί, Ιταλοί και Ούγγροι, Σλοβάκοι και Κροάτες.
Το αίμα δημιουργεί δεσμούς.
Το αίμα που εχύθη εις κοινούς αγώνας, όταν αιφνιδίως ετέθημεν όλοι ενώπιον του προβλήματος περί υπάρξεως.
Δια αυτούς που εργάζονται εις τα μετόπισθεν της Ευρώπης, από πολλών απόψεων, οι ανάγκες είναι κοινές και προέρχονται είτε από τις βάρβαρες επιθέσεις εναντίον των γυναικών μας και των παιδιών μας, είτε από την έλλειψιν των μέσων ζωής, που μας αναγκάζουν να προσαρμοζώμεθα όπως μπορούμε κατά τον πόλεμο:
Η κοινή αυτή ανάγκη είναι ατραπός (δύσβατο μονοπάτι) δια την κατοπινή ευτυχία και τον πλούτο, τα οποία θα απολαύσει και πάλι η Ευρώπη ως σύνολο με όλους της τούς λαούς της.
Δύο έτη δεν σημαίνουν τίποτα δια την ζωή των λαών.
Όπως όμως εις τα άτομα, έτσι συμβαίνει και εδώ:
Οι μεγάλες στροφές περιορίζονται ως επί το πλείστον εις βραχέα χρονικά διαστήματα, κατά την διάρκεια των οποίων γεννάται το μέλλον, που κατόπιν ασκεί την επιδρασίν του επί μακρόν.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης ξύπνησε μέσα στην ψυχή μας την ηπειρωτικήν συνείδησιν, μαζί δε με τον αγώνα του δια την ελευθερίαν της Ευρώπης εδόθη και η αποφασιστική λύσις εις μιαν εποχήν, όπου μόνον πολιτισμοί μπορούν να υφίστανται.
Αυτή η Ευρώπη πρέπει και θα διαφυλάξει όλες τις πολύπλευρες και θαυμάσιες ιδιότητές της.
Η θέλησις των καθέκαστα λαών της Ευρώπης να εκλέξουν τον τρόπο της ζωής των παραμένει εντελώς ελευθέρα.
Υπεράνω τούτου όμως ίσταται το καθήκον προς την ευρωπαϊκή ενότητα, εις την οποία όλοι ανήκουν και δια την οποία προσφέρουν θυσίας και καταβάλλουν κόπους και από την έπιτευξίν της οποίας εξαρτάται και η ευημερία των μεμονωμένων λαών της ηπείρου.
Από την κοινότητα αυτήν κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί, διότι θα επρόκειτο περί χωρισμού από την οικογένειαν, όπως το έκαμαν σήμερα οι Άγγλοι, οι οποίοι συμμάχησαν με τους μπολσεβίκους και ταυτοχρόνως έπεσαν θύματα των Αμερικανών.
Η ελευθερία αυτής της Ευρώπης, που πρέπει να δημιουργηθεί εις το τέλος του πολέμου, θα συμβολίζει την ευρωπαϊκή ενότητα, επί πλέον δεν θα παραχωρήσει εις τα έθνη της ηπείρου τα εδάφη, των οποίων έχουν ανάγκη δια την ανεξάρτητον και φυσικήν άναπτυξίν των.
Τούτο θα είναι το μέγα πλεονέκτημα της Ευρώπης έναντι των κηρυγμάτων ενιαίου πολιτισμού των Σοβιέτ ή του αμερικανισμού, όπου ο άνθρωπος προορίζεται να είναι σκλάβος.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης γνωρίζει από ιδίαν πείρα τι θα εσήμαινε, εάν οι δυνάμεις αυτές του κακού ενοίκων την ήπειρόν μας.
Ακριβώς δια τούτο ο Ευρωπαίος στρατιώτης δεν είναι μισθοφόρος, που υπηρετεί δια ξένα συμφέροντα, αλλά ο φορεύς των κοινωνικών και εθνικών ιδεών της εποχής μας.
Και οι μεγάλες αυτές ιδέες έχουν δια μια ακόμη φορά πηγήν των την Ευρώπη.
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Αφορούσε την λύση των προβλημάτων του παρελθόντος.
Ουδείς όμως πιθανότατα δεν ήταν δυνατό την εποχή εκείνη να προβλέψει μέσα από το σύνολο, ότι η φάσις αυτού του πολέμου εσήμανε όχι μόνο το τέρμα μιας μακράς εποχής της ευρωπαϊκής εικόνας, αλλά την έναρξιν κάτι εντελώς νέου, του οποίον από των αιώνων των σταυροφοριών και από εδώ - από των αρχών ακόμη του μεσσαίωνος - δεν εναφανίσθει εις την ήπειρό μας.
Σπανίως συμβαίνει να διαθέτει ο άνθρωπος το ορθόν μέτρον δια να εννοήσει και να κατατάξει καταλλήλως πάν ότι είναι μεγάλο δια την εποχή του και θα λάμψει εις το μέλλον.
Οι μικρές καθημερινές φροντίδες και κατά τις περιόδους των πολέμων ιδιαιτέρως η φροντίδα δια την εξασφάλιση του επιούσιου άρτου και της στέγης παρεντιθένται ως ογκόλιθοι προ των οφθαλμό των ατόμων και τον εμποδίζουν να διακρίνει καθαρά.
Ένα όμως είναι βέβαιον: ότι την 22 Ιουνίου 1941, την ημέρα δηλαδή αυτή άρχισε το πρώτο ο πόλεμος της Γερμανίας και κατόπιν ολόκληρου σχεδόν της Ευρώπης με την σοβιετική ένωση, έλαβε χώρα ένα γεγονός, που θα διατηρήσει την σημασία του όχι μόνο δια ημάς οι οποίοι ζούμε σήμερα, αλλά επί πολλάς γενεάς, που θα έλθουν έπειτα από εμάς.
Διότι είναι η μοναδική στιγμή που ψάχνουμε εις τον αιώνα αυτό τα φτερά της παγκοσμίου ιστορίας.
Είναι από τα μυστικά που παραμένουν ανεξιχνίαστα το ότι, ενώ οι δυνάμεις του κακού προσπαθούν πάντοτε να κυριαρχήσουν εις τον κόσμο τούτο, κατά την στιγμή που σχεδόν φαίνεται ότι επιτυγχάνουν την νίκη, πραγματοποιείται μια εκπληκτική στροφή.
Αυτή η στροφή πραγματοποιήθηκε δια όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς την 22 Ιουνίου 1941.
Εδώ ίσταντο τώρα όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, όχι πλέον απέναντι του απομεμακρύσμένου, περί του οποίου - υπό το όνομα μπολσεβικισμός - ήταν μια αφηρημένη ιδέα.
Εδώ αποκαλύπτεται πλέον αιφνιδίως ότι όλα τα σχέδια των Άγγλων και των Αμερικανών περί μελλοντικής διαμορφώσεως, τα οποία είχαν εύρει απήχησιν εις μερικούς, έπεφταν εις συντρίμματα.
Εδώ οι Ευρωπαίοι συγκρούονται ενώπιον του προβλήματος:
Εαν εμείς - αδιάφορο αν είμεθα, Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Βούλγαροι, Ισπανοί ή Ολλανδοί, θα μέναμε αυτό που ήμεθα ή θα μεταβαλλόμαστε εις στάχτη και θα απερροφώμεθα από την Σοβιετική Ασία.
Εδώ, όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι, υποβαλλόμαστε προ της δοκιμασία της μοίρας.Και όπως συμβαίνει πάντοτε, εις τας περιστάσεις που η μοίρα παίζει με τους ανθρώπους, τίθεται υπό δοκιμασία και η ισχύς της ηθικής αντοχής και των ψυχικών μας αποθεμάτων.
Μετά τον τερματισμό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, φαίνεται ότι ο χωρισμός της ηπείρου μας εις νικητές και ηττημένους θα διαιωνίζετο.
Σήμερα δεν γίνεται λόγος περί τοιούτου φαινομένου, όχι βέβαια διότι ο παρών πόλεμος εξελίχθει εις παγκόσμιον - το ίδιο συνέβαινε και κατά το 1917- 18 - αλλά κυρίως διότι τα προβλήματα της Ευρώπης περιστρέφοντο μόνον εις την απόκτησιν της κυριαρχίας, είτε υπό των Γερμανών, είτε υπό των Γάλλων ή και των Άγγλων.
Και ο αγώνας αυτός ήταν νοητός, διότι εκτός της Ευρώπης δεν υπήρχε καμία δύναμις η οποία θα ήταν αδύνατο να απειλήσει τούς λαούς της Ευρώπης με καταστροφές.
Ήδη όμως είχε πλέον αποδειχθεί, ότι οι φράσεις εκείνες, που περιελήφθησαν εις προσωπική επιστολή του Στάλιν γράφτηκε μετά τον θάνατο του Λένιν προς έναν σημαίνοντα Γερμανό κομμουνιστή: Η μελλοντική κομμουνιστική επανάστασις εις την Γερμανία - έγραφε την εποχή εκείνη ο Στάλιν - είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο γεγονός των ημερών μας.
Η νίκη της επαναστάσεως εις την Γερμανία θα είναι μεγαλυτέρας σημασίας δια το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής παρά η νίκη της ρωσικής επαναστάσεως προ εξαετίας.
Η νίκη του γερμανικού προλεταριάτου, χωρίς αμφιβολία, θα μεταθέσει το κέντρο της παγκοσμίου επαναστάσεως από την Μόσχα εις το Βερολίνο.
Βεβαίως την εποχή εκείνη ο Στάλιν πίστευε ακόμη ότι θα κέρδιζαν στην Γερμανία οι δυνάμεις του χάους.
Όταν όμως είδε ότι γελάστηκε ως προς την ελπίδα του αυτή άρχισε να μεταβάλει ολόκληρον την Σοβιετική Ένωση εις το μεγαλύτερο οπλοστάσιον δια την μελλοντική επίθεση εναντίον της Ευρώπης.
Έαν η επίθεσις μας έβρισκε κάποτε ανέντιμους, τότε βεβαίως η φαντασία του Εβραίου μπολσεβίκου Ηλία Έρενμπουργκ θα μεταβάλλετο άναποφεύκτως εις πραγματικότητα και η Στοκχόλμη ,το Βερολίνο και το Παρίσι θα εθρυματίζοντο κάτω από την ορμή των τανκς -μαμούθ των Σοβιέτ.
Φαίνεται ότι είναι νόμος κατά τας μεγάλας στροφάς της παγκοσμίου ιστορίας ο αγών να εξελίσσεται πάντοτε εις αγώνα ζωής και θανάτου.
Τα προβλήματα υπάρξεως λαών και ηπείρων δεν λύονται ποτέ ριζικώς εις τα συνέδρια, αλλά εις τα πεδία των μαχών.
Hannibal ante portas - ήταν η κραυγή από την οποία ξεπήδησε η εξάπλωσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εις ολόκληρο την Ιταλία.
Η μάχη που έλαβεν χώρα εις τα καταλανικά πεδία σημείωσε κυρίως την έναρξη της δημιουργίας του μεσαιωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής ενότητος κατά την ιδίαν εποχή.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δημιουργήθησαν με την αυτοπροαίρετο συγκατάθεση Γεωργίου του 3ου, αλλά δια του υπέρ ανεξαρτησίας πολέμου.
Εκτός τούτου εκατόν σχεδόν έτη αργότερα απέκτησαν την ενότητα των δια του αιματηροτέρου όλων των εμφυλίων πολέμων.
Παρά ταύτα - εμείς δεν λατρεύουμε τον πόλεμον ως τοιούτον.
Τον απεχθανόμεθα και η ομόθυμος επιθυμία μας είναι να τον τερματίσουμε και να τον υπερβούμε.
Πράγματι όμως λατρεύουμε τον πολεμιστήν !!!
Από τις 22 Ιουνίου 1941 εδημιουργήθει κάτι, που από αιώνων δεν υπήρχε:
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης.
Φορεί την ίδια γκρίζα στολή, που φορούν και οι περισσότεροι στρατιώτες άλλων εθνών που διεξάγουν από κοινού τον αγώνα αυτόν.
Για αυτό ακριβώς η στιγμή της γεννήσεως του Ευρωπαίου στρατιώτου είναι ταυτοχρόνως και η στιγμή της γεννήσεως της Ευρώπης.
Όποιος υπηρετεί αυτόν, υπηρετεί την Ευρώπη και μόνον.
Όποιος τον συκοφαντεί, του επιτίθεται η και τον σαμποτάρει, βοηθεί τον δολοφόνο, όπως απέδειξαν οι φρικαλεότητες των Παρισίων και της Αμβέρσα, του Γκροσσέτο, της Στουτγάρδης και του Μονάχου, που διεπράχθησαν από τους Αμερικανούς αεροπόρους.
Προς τους Αμερικανούς αυτούς αεροπόρους ο Στάλιν εξέφρασε τελευταίως τηλεγραφικώς τας ιδιαιτέρας του ευχάς δια τα κακουργήματα των.
Ποιος μπορεί πλέον να υποστηρίζει ότι πρόκειται εδώ περί συνήθων συμμαχιών και συνήθους πολέμου;
Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Όλιβέιρα Σαλαζάρ εγνώριζε πολύ καλά τον λόγο δια τον οποίον θεωρεί τον κομμουνισμό ως το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων των αιώνων.
<<Όπου το κράτος και η μηχανή - τόνιζε ο Σαλαζάρ προς τους Πορτογάλους - μεταβάλουν τον άνθρωπο εις σκλάβον των, εκεί δεν υπάρχει πλέον τόπος για την ανθρώπινη ελευθερία.>>
Οι φράσεις αυτές, που προέρχονται από το απώτατον δυτικό τμήμα της Ευρώπης, είναι νοητές εφόσον υπάρχουν σήμερα οι Ευρωπαίοι στρατιώτες που αγωνίζονται για έναν σκοπό, που πέρα της εξασφάλιση της ευμάρειας των μεμονωμένων ευρωπαϊκών λαών, αποβλέπει εις το σύνολο της ηπείρου μας.
Για πρώτη φορά μπορούμε τώρα να πούμε, ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος είναι κάτι περισσότερο από μια απλή γεωγραφική έννοια.
Για πρώτη φορά σήμερα δυνάμεθα να όμιλήσωμεν κυρίως περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία κατά τας τελευταίας δεκαετίας, έφ όσον βεβαίως υφίστατο, είχε αρχίσει να φθίνη.
Το σημαντικότερο όμως είναι τούτο:
Ότι, ευθύς ως ενεφανίσθη ο Ευρωπαίος στρατιώτης, όλοι οι λαοί της Ευρώπης απέκτησαν το ασφαλές συναίσθημα ότι μελλοντικώς δεν πρόκειται πλέον να νοηθή πόλεμος μεταξύ
των μελών της οικογενείας, που απαρτίζεται από τούς ευρωπαϊκούς λαούς.
Τούτο είναι φυσικά εκ διαμέτρου αντίθετον προς τους αντί ιστορικούς λόγους των αθεράπευτων ειρηνιστών, οι οποίοι, ενώ κατ΄αρχάς ωρύονταν ποτέ πλέον πόλεμος, συμμάχησαν αργότερα με τους μπολσεβίκους και επιδίωξαν με κάθε μέσο την έκρηξη του πολέμου.
Όχι, από τον κοινό αγώνα των Ευρωπαίων στρατιωτών δύναται και θα προέλθει η αιώνια συμμαχία όλων των λαών της ηπείρου.
Συμμαχία, η οποία υπόσχεται εις έκαστον λαόν, είτε μεγάλος είναι, είτε μικρός, το αυτό δικαίωμα της ζωής και τας αυτάς δυνατότητας εξελίξεως.
Συμμαχία, η οποία βασίζεται επί του γεγονότος ότι εμείς οι Ευρωπαίοι αναγνωρίσαμε οριστικώς ότι κατά τον αγώνα αυτό δεν πρόκειται περί πολέμου συνασπισμών υπό την έννοια των παλαιών συμμαχιών, αλλά περί του ότι εμείς αποτελούμε μια οικογένεια.
Οι συμμαχίες δύνανται να συνάπτονται και να διαλύονται.
Αντιθέτως προς τούτο, η οικογένεια είναι μια ύπαρξις που αντλεί δύναμη εκ των έσω και είναι αχώριστος εις τας ευτυχείς και τας ατυχείς ημέρας.
Έτσι αισθάνεται σήμερα ο Ευρωπαίος στρατιώτης.
Ποθεί επί τέλους την ειρήνη και την ησυχία, που χρειάζεται δια το μέλλον των οικείων του.
Επιθυμεί τον τερματισμό της μονίμου αυτής απειλής της υπάρξεως του, υπό την πίεση της οποίας ζει από μακρού.
Εις την Ευρώπη έχει ήδη επιτευχθεί τούτο και η δυνατότης του πολέμου μεταξύ Ευρωπαίων - το φάσμα αυτό των κληρονομικών εχθροτήτων - έχει απομακρυνθεί.
Η απειλή όμως παραμένει ακόμα μεγαλειτέρα εκ των έξωθεν και αυτήν ακριβώς αγωνίζεται να εξουδετερώσει κατά τρόπο οριστικό.
Για αυτό αντήλλαξε το φτυάρι, το σφυρί ή την πέννα με το πολυβόλον.
Ο νέος αυτός άνδρας των ευρωπαϊκών λαών δεν θέλει να δει να απειλούνται τα γερατειά των γονέων του από τις χαώδεις δυνάμεις του μπολσεβικισμού, που θα καταστρέψουν το έργο του.
Επιθυμεί να βλέπει την οικογένειά του που θα σχηματίσει και τα τέκνα που θα δημιουργήσει ανάμεσα εις έναν κόσμο, που θα είναι δικό του.
Ανάμεσα εις έναν κόσμο, εις τον οποίο δεν θα μεταβληθούν τα πάντα εις υποστάθμην, χάριν ενός ξηρού δόγματος, αλλά εις έναν κόσμο, όπου η επιμέλεια και η εντιμότης ευρίσκουν την ανταμοιβήν των, εις έναν κόσμο, τέλος, που δεν υπηρετεί την μηχανήν, αλλά υπηρετείται υπ΄αυτής.
Η Ευρώπη ανεκάλυψε την μηχανήν και την τεχνικήν.
Μόνο εις την Ευρώπη το πρώτο μπορεί να επιτευχθεί η κατανίκησις και η τιθάσευσις της.
Αυτά σκέπτονται οι νεαροί πολεμιστές που αγωνίζονται πρός ανατολάς εν αδελφοσύνη.
Περί αυτού ακριβώς του μέλλοντος των ομιλούν κατά τας μακράς ώρας της αναμονής, που τόσο σπουδαίο ρόλο παίζουν εις την στρατιωτική ζωή.
Εδώ κατά τας κοινάς συνομιλίας των, ανακύπτει εντελώς αυτομάτως η κατανόησις βαθυτέρας έννοιάς του αγώνος των.
Οι ζώντες εις τα μετόπισθεν το κατανοούν βαθμιαίως.
Η επίδρασις του πολέμου τούτου εις ολόκληρον την ζωή των λαών της Ευρώπης θα είναι ισχυρά.
Η πείρα αυτή των ευρωπαϊκών λαών, που γέννησε την συνείδησιν της ευρωπαϊκής ηπείρου έναντι του κομμουνισμού και του αμερικανισμού, δεν εθεμελιώθη άραγε επί των τάφων των πεσόντων εις το ανατολικόν μέτωπον;
Εκεί ησυχάζουν κάτω από τούς απέριττους ξύλινους σταυρούς Γερμανοί και Φιλανδοί, Ρουμάνοι και Ισπανοί, Γάλλοι και Δανοί, Όλλανδοί, Νορβηγοί, Ιταλοί και Ούγγροι, Σλοβάκοι και Κροάτες.
Το αίμα δημιουργεί δεσμούς.
Δια αυτούς που εργάζονται εις τα μετόπισθεν της Ευρώπης, από πολλών απόψεων, οι ανάγκες είναι κοινές και προέρχονται είτε από τις βάρβαρες επιθέσεις εναντίον των γυναικών μας και των παιδιών μας, είτε από την έλλειψιν των μέσων ζωής, που μας αναγκάζουν να προσαρμοζώμεθα όπως μπορούμε κατά τον πόλεμο:
Η κοινή αυτή ανάγκη είναι ατραπός (δύσβατο μονοπάτι) δια την κατοπινή ευτυχία και τον πλούτο, τα οποία θα απολαύσει και πάλι η Ευρώπη ως σύνολο με όλους της τούς λαούς της.
Δύο έτη δεν σημαίνουν τίποτα δια την ζωή των λαών.
Όπως όμως εις τα άτομα, έτσι συμβαίνει και εδώ:
Οι μεγάλες στροφές περιορίζονται ως επί το πλείστον εις βραχέα χρονικά διαστήματα, κατά την διάρκεια των οποίων γεννάται το μέλλον, που κατόπιν ασκεί την επιδρασίν του επί μακρόν.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης ξύπνησε μέσα στην ψυχή μας την ηπειρωτικήν συνείδησιν, μαζί δε με τον αγώνα του δια την ελευθερίαν της Ευρώπης εδόθη και η αποφασιστική λύσις εις μιαν εποχήν, όπου μόνον πολιτισμοί μπορούν να υφίστανται.
Αυτή η Ευρώπη πρέπει και θα διαφυλάξει όλες τις πολύπλευρες και θαυμάσιες ιδιότητές της.
Η θέλησις των καθέκαστα λαών της Ευρώπης να εκλέξουν τον τρόπο της ζωής των παραμένει εντελώς ελευθέρα.
Υπεράνω τούτου όμως ίσταται το καθήκον προς την ευρωπαϊκή ενότητα, εις την οποία όλοι ανήκουν και δια την οποία προσφέρουν θυσίας και καταβάλλουν κόπους και από την έπιτευξίν της οποίας εξαρτάται και η ευημερία των μεμονωμένων λαών της ηπείρου.
Από την κοινότητα αυτήν κανείς δεν μπορεί να απομακρυνθεί, διότι θα επρόκειτο περί χωρισμού από την οικογένειαν, όπως το έκαμαν σήμερα οι Άγγλοι, οι οποίοι συμμάχησαν με τους μπολσεβίκους και ταυτοχρόνως έπεσαν θύματα των Αμερικανών.
Η ελευθερία αυτής της Ευρώπης, που πρέπει να δημιουργηθεί εις το τέλος του πολέμου, θα συμβολίζει την ευρωπαϊκή ενότητα, επί πλέον δεν θα παραχωρήσει εις τα έθνη της ηπείρου τα εδάφη, των οποίων έχουν ανάγκη δια την ανεξάρτητον και φυσικήν άναπτυξίν των.
Τούτο θα είναι το μέγα πλεονέκτημα της Ευρώπης έναντι των κηρυγμάτων ενιαίου πολιτισμού των Σοβιέτ ή του αμερικανισμού, όπου ο άνθρωπος προορίζεται να είναι σκλάβος.
Ο Ευρωπαίος στρατιώτης γνωρίζει από ιδίαν πείρα τι θα εσήμαινε, εάν οι δυνάμεις αυτές του κακού ενοίκων την ήπειρόν μας.
Ακριβώς δια τούτο ο Ευρωπαίος στρατιώτης δεν είναι μισθοφόρος, που υπηρετεί δια ξένα συμφέροντα, αλλά ο φορεύς των κοινωνικών και εθνικών ιδεών της εποχής μας.
Και οι μεγάλες αυτές ιδέες έχουν δια μια ακόμη φορά πηγήν των την Ευρώπη.
Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου