Savitri Devi- Και ο χρόνος κυλά...

Ένα σπάνιο ποίημα της Σαβίτρι  Ντεβί από το 1953 που έγραψε στην Αθήνα

Νομίζω  ήτανε το 1953, ναι το 1953 που επέστρεψα στη Γερμανία. Έμεινα για λίγο στην Ελλάδα και ήταν τα γενέθλια μιας Συναγωνίστριας από εκείνες που βάπτισαν ως <<εγκληματίες πολέμου>>, η Hertha Ehlert. Θα ζει στο Αμβούργο τώρα εάν είναι ακόμα ζωντανή. Είναι στην ηλικία μου, έξι μήνες μεγαλύτερη. Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου 1905. Ήταν 26 Μαρτίου και ήμουν στην Αθήνα. Ήμουν ελεύθερη. Εκείνη η δυστυχισμένη ήταν ακόμα στις φυλακές του Werl. Αποφυλακίστηκε λίγα χρόνια μετά. Καθόμουν σε ένα Αθηναϊκό ζαχαροπλαστείο την ώρα που θυμήθηκα την Hertha. Tην Θυμήθηκα. Και έτσι έγραψα αυτό το ποίημα.  

Και ο χρόνος κυλά...

Κάθε κενή μέρα αργά χάνεται

τόσο αδιατάρακτη όσο και οι προηγούμενες,

μέσα στα νέφη μιας άγνωστης Ιστορίας,

μας φέρνει μαζί με επίμονο τρόπο

πιο κοντά στης εκδίκησης την πεθυμιά

πιο κοντά στην Πτώση κείνων που τους αντιστεκόμαστε,

πιο κοντά στο αλάνθαστο τέλος αυτής της τρομερής νυκτιάς

πιο κοντά- ακόμη- καλά κρυμμένο Σκοπό για τον οποίο Αγωνιζόμαστε,

το Ένα Αθάνατο όνειρο για το οποίο ζούμε

ενώ ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Και κάθε θλιβερή ώρα που διαβαίνει την Αιωνιότητα,

με λαμπρότητα φανερώνει την ένταση της δικής μας αξίωσης

και στον κόσμο μιλά για την παραφροσύνη της εχθρικής τους νίκης

καθώς φέρνουμε στο διαμελισμό του Έθνος

Νέα Δύναμη και νέα ευημερία, νέες ελπίδες ενότητας

με την αυξάνουσα βεβαιότητα της Επιστροφής μας στην Δύναμη

και μαζί οι διώκτες μας φοβούνται την αναπόφευκτη εκμηδένιση.

Και έτσι εμείς πορευόμαστε ακαταμάχητοι προς το υψηλό μας τέλος

Κατά μήκος του δρόμου του Αίματος και των δακρύων. 

Δεν έχει σημασία πόσα προσφέραμε.

Δεν έχει σημασία πόσα ακόμα πρέπει να δώσουμε

Για να δούμε εκείνους που μας μίσησαν να γκρεμίζονται στον Άδη

Αφού θα βασανίζονται κάτω από το μαστίγιο μας για χρόνια και αιώνες,

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε... 

Και ο χρόνος κυλά...

Και κάθε εφήμερες στιγμές μας απομακρύνουν

από τον μακρύ εφιάλτη της ήττας.

Μας φέρνουν πιο κοντά στην Δόξα μιάς Αυγής

Πιο κοντά στην ώρα πού θα αρχίσουμε ξανά 

Πιο κοντά στο ξημέρωμα της αιώνιας Κυριαρχίας

Όταν θαυμαστοί άνθρωποι θα επαναλάβουν με ενθουσιασμό

τις απαγορευμένες λέξεις της Πίστης και Περηφάνειας.

Και τότε, που σε αμέτρητους αγώνες ετών

τα έθνη της δύσης αρνηθούν να σταθούν στο πλευρό μας

και να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό για να ζήσουν,

Θα περπατήσουμε στα ερείπιά τους επάνω,

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Με Εμάς δεν υπολογίζουν

Όταν σχεδιάζουν τα αχανή ουτοπικά τους σχήματα.

Τους νόμισαν νεκρούς- όπως και Εμάς.

Νόμισαν ότι η Πίστη μας μειώθηκε.

Νόμισαν- οι ανόητοι- ότι θα μπορούσαν να βασιστούν

επάνω στην<<πίστη>>μας σε <<αξίες>>που μισούμε.

Νόμισαν πως θα μας εκτελέσουν

και εμείς δεν θα ρωτούσαμε ποτέ το γιατί,

Ότι γεράσαμε αρκετά για να τούς πούμε ΟΧΙ.

Πίστεψαν ότι έγιναν οι εξουσιαστές της Μοίρας μας.

Και τώρα αναστηθήκαμε και στεκόμαστε όρθιοι

δίνοντας στον κόσμο το Παράδειγμα

να αγωνιστεί για το ίδιο παλιό όνειρο.

Για την Τιμή και την Ισχύ και για αυτό που είναι ορθό.

Για την χαρά να βεβαιώνουμε τα προνόμια της ράτσας.

Για Εκείνους, μια Μεγάλη Γερμανία, για τον Άριο Κανόνα στην γη.

Το Ευαγγέλιο της Αιώνιας Αλήθειας σε μια νέα μορφή

που ήρθε για να μείνει.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Και ο χρόνος κυλά...

Τίποτε δεν μπορεί να πολεμήσει το Πνεύμα ή την υποταγή μας σε αυτό

Και στο Γερμανικό Ράιχ, τον οίκο της ελίτ μας

και φρούριο ελπίδας της Άρειας ανθρωπότητας στην δύση.

Απ΄ όσα οι εχθροί σου μπορεί να πουν ή να κάνουν

για να κερδίσουν την εύνοια που τόσο αποζητούν,

τίποτε δεν μπορεί να τινάξει την Πίστη μας.

Τίποτε δεν μπορεί να ακυρώσει την πίστη μας στον παλιό Όρκο.

Τίποτε δεν μπορεί να σκοτώσει τη θέλησή μας να επιστρέψουμε.

Με κάθε βήμα εμπρός, οι παλιοί μεγάλοι Σύντροφοι έρχονται μαζί μας

και συναντιόμαστε ξανά σε μια νέα Πορεία.

Καμία δωροδοκία από το να τούς μισούμε.

Ευτυχισμένοι καθώς η καταιγίδα πλησιάζει,

καρτερούμε και βλέπουμε τα σημάδια του Πολέμου.

Τις ελπίδες της Ελευθερίας

τις νέες ευκαιρίες του Έθνους.

Για να κατακτήσουμε τα εδάφη που έδυσαν, ξανά.

Και είμαστε σίγουροι για την Δύναμή μας.

Και είμαστε ευγνώμονες στους αθάνατους Θεούς που μας έκαναν Ελεύθερους.

Γαλήνιοι, ακόμα και στην κόλαση και αγαπώντας μόνο Εκείνους. 

Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αλλά τα πάντα να προσφέρουμε.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνούμε, ποτέ δεν συγχωρούμε...

Αθήνα 26 Μαρτίου 1953

 

 Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού