Στρατιώτης

LUCIO HERRANZ DEL NOGAL

Επιλοχίας εις την Ισπανικήν Κυανήν Μεραρχία     

Ποιος θα μπορούσε μέσα εις την άνετον ζωήν του σπιτιού του να αισθανθεί, έστω και για μια μόνο στιγμή, την συμβολική αξία της απλής στρατιωτικής λέξεως <<στρατιώτης>>; Ποιος θα ήδύνατο να περιγράψει τον στρατιώτην, αν ό ίδιος δεν έχει νοιώσει επι του πεδίου της μάχης τον πατριωτικόν ενθουσιασμόν, έτοιμος πάντα να τον μεταμορφώσει σε έργα;

 Ίσως πολλοί να είναι εις θέσιν να συλλάβουν με την φαντασία των κάτι από το λεπτό περιεχόμενον της λέξεως αυτής. Άλλοι βλέπουν εις την εμφάνιση του στρατιώτου την περισσότερον ή λιγότερων ελκυστικήν στολήν  που χρειάζεται εις τας μεγάλας παρελάσεις. Οι λίγοι όμως γνωρίζουν τι σημαίνει εις την δοξασμένη και πλήρη ταλαιπωριών πραγματικότητά το τι είναι στρατιώτης.

Αυτοί οι λίγοι είναι οι πολεμισταί του μετώπου, όταν επιστρέφουν εις την μυστηριώδη ειρήνη της οικογενειακής των εστίας, δια την οποία πολέμησαν. Βυθισμένοι εις την σιωπή θα επαναφέρουν εις την μνήμη των πολύ συχνά εις την μετέπειτα ζωήν των τας ώρας που επέρασαν μέσα εις το ψύχος των χαρακωμάτων, μαχόμενοι δια την σωτηρίαν της πατρίδος.

Το να είσαι στρατιώτης σημαίνει: Δεν τρως, όταν πεινάς, δεν πίνεις, όταν διψάς, αναλαμβάνεις, τα βάρη του συνάδελφου την στιγμήν όπου εσύ ο ίδιος είσαι κατάκοπος.

Όταν η θύελλα μαίνεται με ανοικτίρμονα σκληρότητα, όταν η αμείλικτος βροχή διαπερνά την στολή ως το κόκαλο, όταν το χιόνι υψώνεται βουνά και καθιστά την πορεία αδύνατον, όταν το θερμόμετρο κατέρχεται εις τους 40 ή 50 βαθμούς υπό το μηδέν, όταν ανθρώπινα πλάσματα στέκονται ακάλυπτα μέσα στον άνεμο και την κακοκαιρία φανατισμένα από μια και μόνη ιδέα, την υπεράσπισίν της πατρίδος – αυτό σημαίνει να είσαι στρατιώτης.

Στρατιώται είναι εκείνοι που με κάθυγρα ενδύματα ζητούν να κρυφθούν μέσα στα χαρακώματα που είναι πλημμυρισμένα από την βροχήν και εκείνοι που από τα παγωμένα μέλη των αισθάνονται να ανεβαίνει σιγά σιγά ο πυρετός που σημαίνει δια αυτούς τον ασφαλή θάνατον. 

Οι σπασμωδικοί πόνοι δεν είναι λόγος που επιτρέπει εις τον στρατιώτη να εγκαταλείψει την θέσιν του, εφόσον διαρκεί η μαρτυρική ώρα της βάρδιας. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να κουνηθεί από την θέση του όταν επιτίθεται ο εχθρός γιατί τα πόδια του είναι παγωμένα. Αλλά συγχρόνως δεν λησμονεί ότι το δεξί του χέρι κρατεί έτοιμη την χειροβομβίδα και ότι η φωνή του μπορεί ακόμα να φωνάξει την λέξη <<συναγερμός>>. Ίσως να πεινά, ίσως να μην έχει λάβει ειδήσεις από τους δικούς του. Εν τούτοις μένει στην θέσιν του, περιμένοντας τον εχθρόν. Έχει πάντοτε συνείδησιν της τιμημένης του αποστολής , επιτίθεται με γενναιότητα κατά των ισχυροτέρων εχθρικών οχυρών, χρησιμοποιεί την ξιφολόγχην του προτού προφτάσει ο εχθρός να κάμει το ίδιο…Αι ριπαί των πολυβόλων σαρώνουν το πεδίον του θανάτου. Τα τηλεβόλα ουρλιάζουν, γεμίζουν τον αέρα με συριγμούς που ακούγονται σαν μια πονεμένη συμφωνία που κρύβει μέσα της χιλιάδες διαψευσμένες ελπίδες. Τα ατσαλένια πουλιά κελαηδούν προς τιμήν του θανάτου, ορμούν με μανία στην καταπληγωμένη γη, την ανασκάπτουν εγείροντας σωρούς από πέτρες, άμμο, θειάφι, ξεσκισμένα ανθρώπινα κορμιά, αίμα, μυαλά…

Σκιές φαντασμάτων περνούν εκεί μακριά σαν θεοί του πολεμικού αγώνος. Τα σώματά των, κολλημένα στο έδαφος, μοιάζουν με ακρωτηριασμένα αγάλματα. Κι ωστόσο εδώ πάλει κάποια καρδιά, εκεί αισθάνεται κάποια ψυχή, παραπέρα στοχάζεται κάποιο μυαλό. Τα ξυλιασμένα χέρια κρατούν το τουφέκι. Οι σιλουέτες μόλις διακρίνονται μέσα στον ορυμαγδό της μάχης. Οι καπνοί της πυρίτιδος, η σκόνη, οι πέτρες που ξεπηδούν αδιάκοπα από τη γη, κάνουν τον αέρα ανυπόφορο. Αυτός όμως, ο στρατιώτης, τα υποφέρει όλα και περιμένει την διαταγήν της επιθέσεως. Και να την, έρχεται! Το πνεύμα του, οι μυς, η καρδιά, σαν ελατήρια από ατσάλι, τον παρασύρουν κατά του στόχου. Και τότε πιά ούτε οι οβίδες που ξεσπούν γύρω του, ούτε ο υποχθόνιος γδούπος που ακούγεται καθώς πηδά επάνω από τα νεκρά κορμιά των σκοτωμένων συντρόφων του, τίποτε πια δεν μπορεί να παραλύσει την ορμητικότητα του. Αντιθέτως μάλιστα, ο συνάδελφος που τον είδε να πέφτει νεκρός στο συρματόπλεγμα τον κεντρίζει, το θάρρος του φθάνει στο κορύφωμά του. Αυτός δεν είναι πια άνθρωπος, είναι ένα στοιχειό διψασμένο για αίμα, που ξεσπάζει σαν καταστρεπτική θύελλα και αφανίζει με τη λόγχη τη ζωή του αντιπάλου. Αυτός ο στρατιώτης, βλέπει μπροστά του μονάχα την προσβεβλημένη του πατρίδα, τους δικούς του και το σπίτι του που απειλούνται, το σπίτι όπου αντίκρυσε το φως της ημέρας.

Ο στρατιώτης συνεχίζει το δρόμο του. Υψηλά βουνά, χειμάρρους, σκονισμένους δρόμους και λασπωμένα μονοπάτια, όλα τα υπερνικά με άπειρους κόπους. Ο γυλιός, το όπλο, οι φυσιγγιοθήκες, ολόκληρη η πολεμική εξάρτυσις σκάβει σιγά σιγά το κορμί του. Αρχίζει να κουράζεται, η δίψα του σκίζει τα ξεραμένα χείλη, η πείνα τον αδυνατίζει. Το ηθικόν του; Υπέροχον! Μέσα σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες τραγουδά! Τραγουδά για να λησμονήσει τους πόνους του, τραγουδά για να ενθαρρύνει τους αδύνατους, τραγουδά γιατί ο χαρακτήρ του έχει χαλκευθεί μέσα εις την νέαν αυτή γενιά που έθεσε ως υπέρτατον σκοπόν της να σώσει τον πολιτισμόν.

Ο στρατιώτης έχει και ένα μέσον κατά της κοπώσεως. Είναι η υπερηφάνεια που αισθάνεται ως προπορευόμενος φρουρός της πατρίδος του, όταν στην θέσιν του ακροάται και ανιχνεύει. Φρουρός των συντρόφων του που κοιμούνται, των γονέων του, του αδελφού του, της μνηστής του, όλων εκείνων που τον περιμένουν με λαχτάρα και που ίσως την ίδια στιγμή κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό, υψώνουν ικετευτικά τα χέρια τους προς τον Ύψιστον, με την παράκλησίν να αποτρέψει από αυτόν κάθε κίνδυνον.

Όταν θα έλθει η ειρήνη και ο πολεμιστής, μαυρισμένος και ηλιοκαμένος από τον καύσωνα της άξενου στέπας, θα αναπνεύσει και πάλι τον αέρα της αγαπημένης του πατρικής γης και ο σκοπός του θα έχει πραγματοποιηθεί, το ατσαλένιο του στήθος θα είναι στολισμένο με τα τιμητικά δείγματα της ανδρείας του και οι ουλές των τραυμάτων του θα είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες της τιμής και της νίκης. 

 

 Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού